Hollywood lijkt vaak een wereldvreemde zeepbel maar twee onafhankelijke Amerikaanse filmmakers verrasten recent wel met ontluisterende en politiek kritische genrefilms over de kredietcrisis van 2007-2008 die ontstond toen de huizenmarkt-bubbel uiteenspatte. Ramin Bahrani focust met de tragische thriller 99 Homes op de slachtoffers, Adam McKay brengt met de dramatische zwarte komedie The Big Short de verantwoordelijke geldmannen in beeld. Die laatste film, bekroond met de Oscar voor beste geadapteerde scenario, is zo complex dat de dvd-release welkom is om alle nuances te vatten.
“In een komedie kan je de dingen heel direct zeggen op een manier die mensen bevalt” zegt regisseur Adam McKay in een documentaire op de Blu-ray van zijn met de Oscar voor beste geadapteerde scenario bekroonde The Big Short. “We wilden tegelijk entertainen en informeren” vult scenarist Charles Randolph aan. Het duo koos voor hun adaptatie van het kurkdroge ‘The Big Short: Inside The Doomsday Machine’ (2010) van journalist Michael Lewis (“een van de beste boeken van dit tijdperk” dixit McKay) voor het genre waarmee ze het best de pijnlijke maar absurde geschiedenis van de Amerikaanse krediet- en huizencrisis van 2007-2008 konden vertellen: de zwarte komedie.
Grand Prix van Cannes BLACKkKLANSMAN is grand cru Spike Lee. Een even omstreden als opwindende satire-annex-aanklacht die via een grotesk waargebeurd verhaal, de avonturen van een zwarte politie-infiltrant in het haat universum van de Ku Klux Klan, onderstreept hoe actueel het racisme en de raciale conflicten aangekaart in Do the Right Thing nog zijn.
“Er zijn zo weinig mensen met een geweten in Hollywood” klaagde Blake Edwards. Als erfgenaam van Ernst Lubitsch en Leo McCarey groeide hij uit tot een moreel filmmaker gespecialiseerd in komedies. Een auteur die zijn flair voor visuele en fysieke humor bewees met de Pink Panther-reeks, The Party, S.O.B., A Fine Mess, Micki and Maude, Skin Deep en Blind Date.
De immens populaire romantische komedie Bridget Jones Diary (2001) kreeg twee sequels: het gruwelijk platvoerse Bridget Jones: The Edge of Reason (2004) en het (opnieuw door Sharon Maguire geregisseerde en) meer emo- en karaktergedreven Bridget Jones’s Baby.
Niet enkel Franse Nouvelle Vague cineasten begonnen hun carrière als criticus. Ook filmmaker Lindsay Anderson (1923-1994), tijdens de jaren vijftig drijvende kracht van de Britse Free Cinema beweging, verdedigde in het door hem mee opgerichte filmtijdschrift Sequence op polemische wijze de poëtische cinema van Jean Vigo en John Ford.
Ondanks de stilistische verschillen tussen de sociale drama’s van Jean-Pierre & Luc Dardenne en de droogkomische karakterstudies van Jim Jarmusch zijn de thematische overeenkomsten tussen de Gouden Palm en de Grote Prijs van Cannes opvallend. Een kind dwingt onvolwassen mannen in zowel L’Enfant als Broken Flowers tot menselijkheid. Plots vaderschap op jonge of oudere leeftijd betekent voor narcistische macho’s ook het afscheid van hun (al dan niet verlengde) jeugd. Verwantschap dient zich aan als remedie voor individualisme.
The Blues Brothers, An American Werewolf in London, Trading Places, Into the Night, Spies Like Us en Coming to America. In de jaren 80 was John Landis (°1950) behoorlijk hot maar zijn laatste bioscoopfilm, Blues Brothers 2000, dateert uit 1998. “Ik heb al die jaren niet stilgezeten,” vertelde hij ons tijdens zijn recente BIFFF-doortocht, “maar de dingen voor televisie (The Kronenberg Chronicles) en de documentaires (Mr. Warmth: the Don Rickles Project) die ik maakte hebben jullie in Europa niet gezien”.
De Apocalyps is cool volgens onafhankelijke filmmaker Jim Jarmusch en zijn ‘greatest zombie cast ever disassembled‘. Althans, die eerste indruk laat de satirische zombie tragikomedie The Dead Don’t Die na. Maar achter de knipogen en donkere grappen schuilt de punk ‘no future’ visie van een tedere anarchist die waarschuwt voor onafwendbare rampspoed.
Aan sequels en reboots geen gebrek maar cultpotentieel is daarbij zelden van de partij. Uitzondering de straight-to-blu-ray dystopische actiekomedie Roger Cormans Death Race 2050. Leuk zelfrelativerend amateurisme.
