Sharon Maguire’s Bridget Jones’s Baby: Een sequel die de cirkel sluit

BRIDGET JONES’S BABY

De immens populaire romantische komedie Bridget Jones Diary (2001) kreeg twee sequels: het gruwelijk platvoerse Bridget Jones: The Edge of Reason (2004) en het (opnieuw door Sharon Maguire geregisseerde en) meer emo- en karaktergedreven Bridget Jones’s Baby.

In 15 jaar is de architectuur van Bridgets Londen serieus veranderd en dat merk je maar schrijfster Helen Fielding en de filmmakers sluiten de cirkel door terug te keren naar de dromerige, stuntelige en emotionele protagoniste van het eerste avontuur. Het verhaal blijft eenvoudig (Bridget wordt zwanger op haar 43ste en moet uitzoeken wie de vader is) maar de authenticiteit van een personage dat niet de karikatuur van de eerste sequel herneemt, maakt veel goed.

BRIDGET JONESS BABY

Na een sabbatical van zes jaar en behoorlijk wat plastische chirurgie keert Renée Zellweger terug naar cinema om Bridget Jones met al haar onzekerheden, onhandigheid en kwetsbaarheid weer tot leven te wekken. Er zijn subtiele grappen (het kleinste Italiaanse restaurant ter wereld, Bridgets ‘geriatrische zwangerschap’) en slapstick momenten (Bridget valt voorover in de modder, zet zichzelf voor schut voor haar piepjonge hipster-cheffin, kampt met zwangerschapsdementie en Bridgets twee mannen worstelen met een draaideur) maar de makers investeren vooral in romantiek en melancholie.

BRIDGET JONESS BABY

Daarom moest een hilarische alternatief einde sneuvelen. De film is mee geëvolueerd met Bridget en kijkt dan ook door haar ogen naar twintigers met een hipster look en attitude. Tijd om afscheid te nemen van de ’tevreden’ Bridget zonder gewichtsproblemen en terug te keren naar de zoekende twintiger van weleer.

IVO DE KOCK

BRIDGET JONES’S BABY: Sharon Maguire, UK-F-USA 2016, 122′; met Renée Zellweger, Colin Firth, Patrick Dempsey; extra’s: documentaire, verwijderde scènes en alternatief einde; FILM: ** / EXTRA’S: **; dis. Universal.

BRIDGET JONESS BABY