Is Leni Riefenstahl zoals regisseur Quentin Tarantino stelt de grootste filmmaker ooit? Was de favoriete cineaste van Adolf Hitler een onschuldige meeloper van het naziregime zoals ze zelf volhield? Documentairemaker Andres Veiel antwoordt tweemaal ‘neen’ in ‘Riefenstahl’ maar waarschuwt vooral voor de comeback van leugens, propaganda en de fascistische ideologie.

Met zijn hondsbrutale beelden ontmaskerde de zwarte Zuid-Afrikaanse fotograaf Ernest Cole van binnenin het Apartheidsregime. Na ballingschap volgde voor Cole vergetelheid. ‘I Am Not Your Negro’-regisseur Raoul Peck hijst met zijn documentaire ‘Ernest Cole: Lost and Found’ een kunstenaar op het podium die meer was dan een ‘chroniqueur van ellende’.

De Oostenrijkse filmmakers Veronika Franz en Severin Fiala tonen in ‘Des Teufels Bad’ hoe door het achttiende-eeuws religieus denken zelfmoord via proxy een luguber maar vaak voorkomend fenomeen werd. Via de link met depressie wordt hun verhaal akelig actueel. “Mensen met een depressie blijven nog altijd onbegrepen.”

Alain Guiraudie mixt genres en varieert toonaarden in Miséricorde, waar de terugkeer van een jongeman naar zijn dorp passies doet oplaaien.

Met haar regiedebuut, het toxische zussenverhaal September Says, surft Lanthimos actrice Ariane Labed op de scheidingslijn tussen droom en werkelijkheid.

Na een kwarteeuw Vlaamse letteren treedt Gentenaar Dimitri Verhulst uit zijn comfortzone door als regisseur zijn filmdebuut te maken met een roadmovie die geen doorslagje is van het populaire ‘De helaasheid der dingen’. ‘Waarom Wettelen?’ is een droogkomisch absurd drama, een schalkse trip dwars door een alles doodzwijgend Vlaanderen richting een universum waar rouwen ook toegeven is dat je een mens nooit ècht kent. En dat kamelen niet toevallig schip van de woestijn worden genoemd.

Mathijs Poppe debuteert met een poëtisch essay over een in Libanon levende theatermaker die innig verbonden blijft met zijn thuisland Palestina.

In Chain Reactions fileert filmessayist Alexandre O. Philippe de onuitwisbare impact van Tobe Hoopers 50 jaar oude horrorklassieker The Texas Chainsaw Massacre.

Scherp en kritisch zijn. Maar met een knipoog. Dat is het motto van de Roemeense scenarist-regisseur Radu Jude. Na de sardonische satire ‘Bad Luck Banging or Loony Porn’ volgde de meest geschifte bijdrage aan het Film Fest Gent feestproject ‘2×25′, de kortfilm ‘Greetings from Crîngasi!’, en het vrolijke, absurde filmexperiment ‘Do Not Expect Too Much From The End Of The World’. “Een gesprek met een film uit 1981” aldus Jude. Helaas niet te zien in de zalen. Gelukkig wel op MUBI. Samen met zes van Jude’s kortfilms.

In mei rolde het filmfestival van Cannes de rode loper uit voor de Iraanse filmmakers Ali Asgari en Alireza Khatami. ‘Terrestrial Verses’, hun in zwarte humor gedrenkte schets van machtsmechanismen in het algemeen en het absurde Iraanse systeem in het bijzonder, kreeg wereldwijde lof. Maar bij zijn thuiskomst in Teheran moest Asgari zijn paspoort inleveren en kreeg hij een filmverbod opgelegd. Begin maart mocht Asgari toch naar België reizen naar aanleiding van de release van ‘Terrestrial Verses’ én zijn vorige ‘Until Tomorrow’. We spraken hem in Brussel. “Als filmmaker en burger moet je macht en regels in vraag blijven stellen.”