Leni Riefenstahl een slachtoffer en estheet? Fake news stelt Andres Veiel, de cineaste van Olympia was een prototype van fascisme en mythevorming.

Is Leni Riefenstahl zoals regisseur Quentin Tarantino stelt de grootste filmmaker ooit? Was de favoriete cineaste van Adolf Hitler een onschuldige meeloper van het naziregime zoals ze zelf volhield? Documentairemaker Andres Veiel antwoordt tweemaal ‘neen’ in ‘Riefenstahl’ maar waarschuwt vooral voor de comeback van leugens, propaganda en de fascistische ideologie.

Met zijn hondsbrutale beelden ontmaskerde de zwarte Zuid-Afrikaanse fotograaf Ernest Cole van binnenin het Apartheidsregime. Na ballingschap volgde voor Cole vergetelheid. ‘I Am Not Your Negro’-regisseur Raoul Peck hijst met zijn documentaire ‘Ernest Cole: Lost and Found’ een kunstenaar op het podium die meer was dan een ‘chroniqueur van ellende’.

Angst is terug in Hollywood en dat zal niet zonder gevolgen blijven. Zo is de kans klein dat Bong Joon Ho, de Zuid-Koreaanse regisseur van Oscarwinnaar ‘Parasite’, nog eens 80 miljoen dollar van een studio als Warner versiert voor een antikapitalistische, anti-Trump allegorie. Gelukkig werd ‘Mickey 17’ een heerlijke absurde, dystopische satire.

Met toenemende mildheid en een blijvende passie voor schoonheid kijkt de internationaal geroemde 75-jarige Spaanse filmmaker Pedro Almodóvar naar leven en dood. Zowel in de autobiografisch getinte verhalenbundel ‘De laatste droom’ als in de Gouden Leeuw-winnaar ‘The Room Next Door’, een ingetogen pleidooi voor euthanasie.

Met haar regiedebuut, het toxische zussenverhaal September Says, surft Lanthimos actrice Ariane Labed op de scheidingslijn tussen droom en werkelijkheid.

Nadat ‘Kamay’ op internationale filmfestivals al bedolven werd onder lof en prijzen is deze even pakkende als prachtige documentaire nu ook in de Belgische filmzalen te zien. De Afghaanse, momenteel in Brussel wonende, regisseur Ilyas Yourish draaide in Afghanistan tijdens de laatste jaren voor de val van het regime en de machtsovername door de Taliban. Dat levert naast historische en visueel betoverende beelden ook een mooi portret van de gediscrimineerde Hazara minderheid op.

Na een kwarteeuw Vlaamse letteren treedt Gentenaar Dimitri Verhulst uit zijn comfortzone door als regisseur zijn filmdebuut te maken met een roadmovie die geen doorslagje is van het populaire ‘De helaasheid der dingen’. ‘Waarom Wettelen?’ is een droogkomisch absurd drama, een schalkse trip dwars door een alles doodzwijgend Vlaanderen richting een universum waar rouwen ook toegeven is dat je een mens nooit ècht kent. En dat kamelen niet toevallig schip van de woestijn worden genoemd.

Nadat de Frans-Senegalese Matti Diop indruk had gemaakt in Cannes met Grand Prix winnaar Atlantique, een magisch-realistische ode aan Afrikanen die het leven lieten tijdens hun vlucht over zee naar Europa, won ze dit jaar in Berlijn de Gouden Beer met Dahomey. Een tussen fictie en documentaire zwevend visueel essay over de restitutie van tijdens de koloniale plundering naar westerse  musea overgebrachte Afrikaanse artefacten. Poëtische cinema die aan het denken zet.

Na de indrukwekkende portrettengalerij die ze serveerde in de documentaire ‘Rabot’, schetst Christina Vandekerckhove in haar eerste fictie langspeelfilm ‘Milano’ opnieuw even empathisch als stijlvol het portret van mensen die in cinema doorgaans buiten beeld blijven. Ditmaal een alleenstaande vader en zijn dove zoon. Met verve vertolkt door Matteo Simoni en Basil Wheatley. Zij dragen dit warme en emotionele verhaal over veerkracht en begrip. “Ik wil ‘anders zijn’ omhelzen”, stelt Vandekerckhove. Haar ‘Milano’ laat ons niet los.