“Een brein vol scheermesjes en een hart vol schaamteloze brutaliteit.” Zo omschreef acteur William Holden de Oostenrijks-Amerikaanse filmmaker Billy Wilder. Regisseur van klassiekers als ‘Double Indemnity’, ‘Sunset Boulevard’ en ‘Some Like it Hot’. Wondermooie nieuwe Blu-ray releases van ‘The Major and the Minor’ en ‘Love in the Afternoon’ maken duidelijk dat voor de koning van de filmkomedie scherpte en warmte twee zijden van eenzelfde muntstuk waren. Humor hielp om kijkers een geweten te schoppen. Al bleef de morele cineast bescheiden. “Ik maak geen cinema, ik maak films.” Té bescheiden want zelfs deze ‘kleine’ films blijken Grote Cinema.

Star Wars leverde hem eeuwige roem op en na Jurassic Park verzilverde hij zijn goeroe statuut maar de Amerikaanse monster-ontwerper Phil Tippett bleef in zijn hart een dromer die het liefst artisanaal knutselt aan gekke wezens en bizarre werelden. De Franse documentairemakers Gilles Penso en Alexandre Poncet halen hun Mad God liefdevol uit de schaduw.

De Italiaanse naoorlogse cinema kende na het maatschappijkritische neorealisme van o.m. Roberto Rossellini een vruchtbare maar wat miskende zuur-komische tijd. De Commedia all’Italiana was dankzij grootmeesters als Dino Risi, Mario Monicelli, Ettore Scola, Luigi Comencini en Lina Wertmüller gedurende een aantal decennia immens populair. Maar dan deemsterden deze tragikomedies met een sociaaleconomische insteek die de Italiaanse filmliefhebbers een spiegel voorhielden langzaam weg. Tot acteur-regisseur Nanni Moretti midden jaren 80 voor een eigenzinnige genre-variant zorgde. Zijn gerestaureerde komedies Bianca en La messa è finita kan je (her)ontdekken in de Blu-ray box ‘Viva Nanni!’.

In haar essay ‘Le Regard féminin’ pleit Iris Brey voor een “revolutie op het scherm”; een ‘female gaze‘ die anders doet kijken naar en via vrouwelijke ervaringen. Een uitnodiging om de filmgeschiedenis te herschrijven, onze verbeelding te verbinden met een andere blik en de verborgen betekenis van beelden te onthullen. Kortom, dekolonisatie van de fantasie.

Documentairemakers die voor de bioscoop bedoelde essays over film maken zijn er amper maar bij Alexandre O. Philippe leidde passie voor cinema tot een carrière. Na studies over George Lucas en Alfred Hitchcock richtte hij recent de volgspot op Alien en The Excorcist in Memory: The Origins of Alien en Leap of Faith: William Friedkin on The Exorcist.

Niksnut, horrorregisseur, vakman, auteur. John Carpenter is het allemaal. Uitgespuwd in eigen land, elders vereerd. Zeker in Frankrijk. Getuige het Carrosse d’or eerbetoon in Cannes en Carlotta’s fraaie Christine Blu-ray box. “Angst is universeel” voor Carpenter, het devies van zijn productiebedrijf blijft Every Dream Should Be A Nightmare.

In zijn tweede seizoen werd de tv-serie MASTERS OF HORROR radicaler en grimmiger. Zowel ‘oude meesters’ (Carpenter, Dante e.a.) als ‘nieuw bloed’ (o.a. Rob Schmidt) verleggen grenzen met afleveringen die gruwelijk én grappig, bloederig én kritisch, zijn. Na de eerste 8 (FM 577) volgen 5 griezelfilms getekend Stuart Gordon, Tom Holland, Brad Anderson, Peter Medak en Norio Tsuruta.

Dario Argento, John Carpenter, Joe Dante, Tobe Hooper en John Landis zijn de ‘meesters’ die terugkeren voor seizoen 2 van MASTERS OF HORROR. Ook Mick Garris en Stuart Gordon zijn van de partij. Samen met ‘nieuw bloed’ zoals Rob Schmidt, Ernest Dickerson, Tom Holland, Brad Anderson, Peter Medak en Norio Tsuruta. Ze leven zich uit in grimmige, gruwelijke en grappige tv-films van 1 uur. Bloederig én kritisch. “Dit zijn 13 films, herhaalt initiatiefnemer Garris, “geen 13 afleveringen van een tv-feuilleton”. De eerste 8 zijn nu op dvd uit.

De box ‘Meesters van de griezelfilm’ bundelt 3 boeiende documentaires waarin naast Mario Bava, de postuum gerehabiliteerde uitvinder van de Italiaanse thriller ofte ‘giallo’, ook de bevriende ‘Masters of Horror’ Dario Argento en John Carpenter aan bod komen.

“Wanneer je, zoals ik, houdt van overacting en de gek uithangen, zit je goed met horror,” zegt McKee’s actrice en muze Angela Bettis, “want dan mag dat allemaal. Je kan alle kanten op, zover als je maar wil”. Masters John McNaughton & Lucky McKee kiezen voor emotioneel extreme helletochten, verknipte hormonenfestivals die horror en seks verstrengelen.