Film blijft worstelen met het verbeelden van de Holocaust. De massale vernietiging van de Joden valt dan ook met niets te vergelijken. Son of Saul zette een frontale aanval in op een oud moreel debat: mag je het verhaal van de kampen vertellen en kan je de horror tonen? Vragen waarmee ook Stanley Kramer, Steven Spielberg en Claude Lanzmann kampten.
Lees meer »
De jonge Gentenaar Lukas Dhont kreeg terecht lof voor de subtiele en respectvolle benadering van de transgenderthematiek in Girl. Een debuut dat ook de verdienste had LGBT (lesbian, gay, bisexual & transgender) cinema toegankelijk te maken voor een ruim publiek. Dhont sluit daarbij aan bij een trend. Nogal wat jonge filmmakers willen LGBT cinema uit het getto halen door een publieksvriendelijke aanpak. Afrekenen met de klassieke Unhappy End, apocalyptische toon en vaak ook militante stijl zijn daarbij tools. Al blijven er verschillen en (zoals Girl in de V.S. mocht ontdekken) specifieke regionale gevoeligheden. Getuige twee, eerder optimistische, recente populaire LGBT films: het Britse God’s Own Country van Francis Lee en het Ameriaanse Love, Simon (Greg Berlanti’s Becky Albertalli adaptatie).
Lees meer »
HEAVEN KNOWS, MR. ALISON
John Huston cultiveerde zelf het imago van picareske avonturier dat hem tot een onderschat regisseur van ondergewaardeerde films maakte. Twee vergeten Fox producties bewijzen dat de man die geen auteur wou zijn er wel een was.
SECRET AGENT
Filmtitels kunnen bij Alfred Hitchcock alles (Suspicion) of niets (North by Northwest) zeggen. Ze kunnen ook bijdragen tot de verwarring. Met variaties op een thema: Secret Agent (1936), Sabotage (1936, gebaseerd op The Secret Agent van Joseph Conrad !) en Saboteur (1942). Hitchcock had daar zelf weinig problemen mee. Hij schaamde zich evenmin om films te hermaken: zo kreeg zijn Britse film The man who knew too much een gelijknamige Amerikaanse remake en werd The thirty-nine steps omgevormd tot North by Northwest. De basisgegevens en dramatische principes blijven in zijn ogen immers steeds dezelfde, enkel de vormgeving wordt aangepast. Originaliteit is voor Hitchcock van ondergeschikt belang, alles draait om creativiteit.
JAMAICA INN
Eind jaren dertig begon Alfred Hitchcock naar Hollywood te lonken. Enerzijds omdat hij vond dat hij voldoende professionele ervaring had verworven, anderzijds omdat het Britse misprijzen voor een populaire kunst als film (dat het constant moest afleggen tegen hogere kunsten als literatuur en toneel) hem mateloos bleef ergeren. Hitchcock was toe aan nieuwe uitdagingen én een meer stimulerende creatieve werksfeer.
REBECCA
Alfred Hitchcock debuteerde in Hollywood met een vrij Britse film: Rebecca. En hij maakte meteen kennis met een erg bemoeizieke Amerikaanse producent: David O. Selznick. Resultaat was een berg memo’s (van de producent aan de regisseur), een tumultueuze draaiperiode, een film met thema’s die later nog in het Amerikaanse werk van Hitchcock zouden terugkeren en een verstoorde relatie tussen Selznick en Hitchcock.
SUSPICION
Alfred Hitchcock viel na Rebecca in ongenade bij David O. Selznick, maar hij kon meteen aan de slag bij United Artists en R.K.O. Zijn films bleven aanvankelijk vrij Brits: de spionagefilm Foreign Correspondant en de komedie Mr. and Mrs. Smith verschilden weinig van zijn vroeger werk en Suspicion werd door de meester zelf beschouwd als een volbloed Engelse prent. Een aantal belangrijke acteurs waren Britten, de sfeer was Brits, de roman was geschreven door een Brit en bewerkt door het huisteam van Hitchcock (Joan Harrison & Alma Reville).
SABOTEUR
Tijdens zijn eerste jaren in Amerika koppelde Alfred Hitchcock aandacht voor de actualiteit (W.O.II) aan een verder perfectioneren van zijn favoriete genres en technieken. Zo realiseerde hij achtervolgingsfilms als Foreign Correspondent en Saboteur, maar ook een psychologisch melodrama als Lifeboat. Films waarin personages ofwel in beweging blijven en ruimtes doorkruisen, ofwel verlamd geraken in een beklemmende microkosmos.
SPELLBOUND
In Suspicion en Shadow of a Doubt verbond Alfred Hitchcock gewelddadige mannelijke ambiguïteit met, verre van onschuldige, vrouwelijke verbeelding. Met de trilogie Spellbound, Notorious en Under Capricorn richtte hij zijn aandacht op de verschillende facetten van de vrouwelijke persoonlijkheid.
THE PARADINE CASE
The Paradine Case was de laatste film die Alfred Hitchcock voor David O. Selznick, die ook het scenario schreef, maakte. Dit rechtbankdrama was een variatie op bekende thema’s van Hitchcock: verliefdheid brengt het individu ten val en veroorzaakt een conflict tussen professionele objectiviteit en persoonlijke betrokkenheid (Downhill, Spellbound, Notorious), een man klampt zich vast aan een droombeeld van een vrouw en wordt blind door zijn verlangens (Rebecca, Vertigo), rechtspraak heeft weinig te maken met waarheid en rechtvaardigheid (The Manxman, Murder).