In mei rolde het filmfestival van Cannes de rode loper uit voor de Iraanse filmmakers Ali Asgari en Alireza Khatami. ‘Terrestrial Verses’, hun in zwarte humor gedrenkte schets van machtsmechanismen in het algemeen en het absurde Iraanse systeem in het bijzonder, kreeg wereldwijde lof. Maar bij zijn thuiskomst in Teheran moest Asgari zijn paspoort inleveren en kreeg hij een filmverbod opgelegd. Begin maart mocht Asgari toch naar België reizen naar aanleiding van de release van ‘Terrestrial Verses’ én zijn vorige ‘Until Tomorrow’. We spraken hem in Brussel. “Als filmmaker en burger moet je macht en regels in vraag blijven stellen.”

Drie jaar na ‘Dune’ pikt ‘Dune: Part Two’ de draad weer op waar de Frank Herbert adaptatie ons met “dit is maar het begin” achterliet. In de woestijn, met een wraakzuchtige Paul Atreides en een strijdvaardige Chani aan de vooravond van een lange tocht vol genadeloze confrontaties. Denis Villeneuve kreeg carte blanche voor deze blockbuster en bedankt met een karakter gedreven sciencefiction epos waarin emotie en spektakel verstrengelen. Magische, immersieve cinema die tragiek tastbaar maakt. Het magnum opus van de Canadese regisseur-scenarist.

De Vlaamse filmmaker Fien Troch blijft een ingetogen verteller. Haar vijfde film Holly is, na Kid en Home, andermaal een intrigerende mijmering over opgroeien. Met bovennatuurlijke accenten, humor én Trochs empathische blik.

Begonnen als een klein lokaal ‘gebeuren’ met alternatief imago viert Film Fest Gent (10 tot 21/10)  zijn vijftigste verjaardag als grootste Belgische filmfestival met jaarlijks ruim 100.000 bezoekers en dankzij een focus op muziek ook internationale uitstraling. Geen toeval dat het Gentse feestproject ‘2×25’ componisten en filmmakers op een andere manier laat samenwerken. “We slaan graag bruggen” benadrukt artistiek directeur Wim De Witte.

Van 7 tot 12 mei komt de eigenzinnige en geëngageerde Israëlische filmmaker Avi Mograbi zijn kritisch werk voorstellen en bespreken in Antwerpen en Brussel. De cineast die reeds sinds 1989 op de barricades staat met scherpe en originele documentaires waarmee hij de politieke situatie van zijn thuisland fileert zal tijdens ontmoetingen na filmvoorstellingen en een masterclass zijn werk duiden. Daarbij gaat Mograbi in gesprek over de relatie tussen een documentairemaker en zijn beeldmateriaal.

De fysieke drager krijgt rake klappen maar gelukkig worden er nog altijd gerestaureerde klassiekers uitgebracht op Blu-ray. Zoals ‘The Barefoot Contessa’, de Humphrey Bogart en Ava Gardner parel van Joseph L. Mankiewicz. Een uitgave die ook de volgspot richt op het McCarthyisme en de communistenjacht in Hollywood tijdens de jaren vijftig.

Coming-of-agefilm. Migrantendrama. Moeder en zonen portret. Zoektocht naar identiteit. De tweede film van de Franse scenarist-regisseur Léonor Serraile, het meditatieve Un petit frère, is het allemaal. En meer. “Ik wou mijn kinderen een stuk van hun geschiedenis vertellen.”

Dat met ‘Jeanne Dielman 23, quai du Commerce, 1080 Bruxelles’ een Belgische film uit 1975 werd uitgeroepen tot ‘beste film aller tijden’ door 1.600 filmcritici en -academici in de prestigieuze ‘Sight and Sound’ poll kon internationaal op heel wat bijval rekenen. Chantal Akerman is immers een alom gewaardeerd filmmaker. In eigen land reageerden de usual suspects geringschattend maar tonen nieuwe generaties filmliefhebbers zich geïnteresseerd in het oeuvre van de in 2015 gestorven cineaste. 2023 én 2024 beloven de Akerman jaren te worden.

Jaarlijks doen we de oefening. Het beste van 2021 op filmvlak in een lijstje proppen. Ook in Corona tijden.

Otto Preminger is zo goed als verdwenen uit de filmgeschiedenis. Ondanks onvergetelijke meesterwerken (Laura) en een stevige reputatie (‘Otto de Verschrikkelijke’). Een carrière van 50 jaar en 37 films lijkt opgegaan in het niets. Hoe valt dit te verklaren? Bedenkingen bij een broodnodige retrospectieve.