Het idool van de MTV-generatie, Robbie Williams, is zelf een hevige fan van Moulin Rouge. De film inspireerde hem tot een duet met hoofdrolspeelster Nicole Kidman. Het nummer, ‘Something Stupid’, lag perfect in de lijn van het ‘swing’ project waarmee Williams zijn liefde voor big band muziek had uitgedrukt. Met een CD en een uniek concert, “a dream come true” (1), keerde Robbie Williams terug naar 1959. Een beetje zoals Baz Luhrmann, die na William Shakespeare’s Romeo + Juliet tot regisseur van de MTV-generatie was gebombardeerd, met Moulin Rouge een trip naar 1900 had gemaakt.
“Forgive me, Majesty. I am a vulgar man! But I assure you, my music is not.” Aan het woord Wolfgang Amadeus Mozart in Milos Formans met 8 Oscars bekroonde Amadeus.
In 1972 nam gospel-, soul- en r&b-zangeres Aretha Franklin live en voor het oog van camera’s ‘Amazing Grace’ op in de kleine New Temple Missionary Baptist Church in Los Angeles. De LP groeide uit tot het meest succesvolle gospelalbum aller tijden maar de beelden van het gebeuren werden door technische problemen nooit vertoond. Tot nu. Tot Amazing Grace.
De jaren 70 waren de jaren van de ‘rock movies’ met vooral festivalfilms (genre Woodstock) en rock musicals (genre Tommy) maar het was de nostalgische coming-of-age prent American Graffiti die de muziekfilm heroriënteerde en de soundtrack als songcompilatie in de markt zette. In sociaal en politiek bewogen tijden bracht George Lucas een melancholische ode aan de (verloren) onschuld.
“Als ze optreedt, is het alsof je een X-rated film ziet, wanneer je een Disney film verwacht.” Zo omschreven muziekjournalisten de optredens van Funk-Queen Betty Davis in de jaren zeventig. De Brit Philip Cox maakte met Betty: They Say I’m Different een fascinerende korte documentaire over deze rebelse zwarte artieste die met haar muziek en persoonlijkheid haar tijd ver vooruit was.
Betty: They Say I’m Different van de Brit Philip Cox is een fascinerende (korte) documentaire over een fascinerende vrouw. Het nu vergeten funk icoon Betty Davis was begin jaren zeventig een rebelse artieste die ongekend expliciet zong over seks en even duidelijk feministische standpunten innam in een door mannen gedomineerde muziekwereld. Daar waren noch die muziekwereld, noch het publiek klaar voor en rond 1980 verdween de ex-echtgenote van Miles Davis van het toneel. Cox gaat op zoek naar de vrouw achter het mysterie.
“De stijl van een filmmaker vloeit voort uit zijn houding t.o.v. het leven, mensen en het hele universum” wist Otto Preminger (1906-1986). Vorm was een middel en de gepaste vorm vinden voor het geheel bleef de uitdaging. In erg verscheiden films zoals Angel Face, Anatomy of a Murder, The Cardinal en Carmen Jones staat één begrip centraal: mise-en-scène.
18 mei 1980, de grauwe Manchester-buitenwijk Macclesfield. Finale fade-out van de 23-jarige Ian Curtis, ‘cold wave’ icoon en gedoemde zanger-dichter van Joy Division. 17 mei 2007, Quinzaine-openingsavond in zonnig Cannes. Spectaculaire comeback, met dank aan een sublieme Sam Riley, van een cultfiguur. Tot leven gebracht – als een verliefd maar uitgeput man verscheurd tussen mythe en realiteit – door de Nederlandse fotograaf, designer en clipmaker Anton Corbijn.
Op een no time werd de dertiger Damien Chazelle van een revelatie (Whiplash) een zesvoudige Oscarwinnaar en gevestigde waarde (La La Land). Met het alomgeprezen La La Land veroverde hij filmfestivals, liet hij arthouses en multiplexen vollopen en reanimeerde hij schijnbaar op zijn eentje het al even zieltogende genre van de romantische musical. Ongetwijfeld een van de meest markante films van het jaar en een charmant visueel en dansspektakel maar te narcistisch om een nieuwe mijlpaal te zijn.
“The Band has been together on the road for sixteen years. We gave our final concert and we called it ‘The Last Waltz’. Some friends came along and gave us a hand.” Aldus Robbie Robertson in Martin Scorsese’s ‘labor of love‘ The Last Waltz. De ultieme muziekfilm. Waar Scorsese de puntjes op de i zet: “They weren’t just friends.” “No, they were some of the greatest influences on a whole generation,” geeft Robertson toe, “we wanted it to be more than just a concert. We wanted it to be a celebration.“
