2012, The Road, The Book of Eli en Legion. De release van verscheidene apocalyptische films in een korte tijdspanne zegt veel over de heersende tijdgeest. Toch is het niet voor het eerst dat filmmakers wereldwijde rampspoed voorspellen. Vanwaar die obsessie van film voor ‘the end’, voor verhalen die draaien rond het einde van de wereld?

Honderd jaar na de geboorte van de in 2007 gestorven film- en theatermaker Ingmar Bergman focussen documentaires van Margarethe von Trotta en Jane Magnusson op het filmleven van de Zweedse grootmeester. Trips naar de bron van Bergman. Portretten die ‘intieme demonen’, een barokke filmstijl en een meer emotioneel dan intellectueel oeuvre blootleggen.

“Ik ben niet dood. Musicals zijn mijn leven” bleef Stanley Donen herhalen. Het mysterieuze musical project dat de maker van Singin’ in the Rain aankondigde toen zijn filmcarrière voorbij was kwam er echter nooit. En nu is dansen in de regen en op het plafond definitief iets van een andere tijd. Een monument van Hollywoods Gouden Jaren is niet meer.

Een zondvloed Amerikaanse en Britse Irakfilms overspoelde in 07 de zalen in de VS. Veelal lege zalen. Wat de vraag oproept of cinema wel een oorlog in beeld kàn brengen terwijl het conflict nog woedt.

Voor de vijftiende keer loopt in Leuven DOCVILLE, een festival gewijd aan documentaire film dat nadrukkelijk focust op nationale en internationale auteurscinema. Van 27 maart tot 4 april krijgen bezoekers karaktervolle films te zien die zowel het hoofd als het hart viseren. Blikvangers zijn de sectie ‘Press under Pressure’, met zes spraakmakende documentaires over onderzoeksjournalistiek en fake news, een eerbetoon aan de bekroonde documentairemaker André Singer en het luik ‘Weten & Geweten’ met docu’s die actuele thema’s aansnijden.

Met haar tegelijk grappige en schrijnende Vlaamse jeugdfilm Binti maakt de jonge actrice en cineaste Frederike Migom een erg indrukwekkend langspeelfilmdebuut. De zowel tijdens het jongste JEF festival als in Montréal bekroonde prent gaat over een in Congo geboren energiek twaalfjarig meisje dat geen geldige verblijfsdocumenten bezit maar optimistisch in het leven blijft staan. Een pijnlijk maar ook hoopvol verhaal over dromen in een multiculturele samenleving. Verteld met aanstekelijk enthousiasme en zonder vals sentiment.

‘How I Made A Hundred Movies In Hollywood and never lost a dime’, de titel van Roger Cormans autobiografie klopt niet echt. De koning van de B-films maakte méér dan 100 films en eentje maakte wèl verlies: zijn anti-haat pamflet The Intruder.

Kan je ontsnappen uit het systeem? Die vraag onderzoekt de Amerikaanse onafhankelijke cineaste Debra Granik in Leave no Trace, een adaptatie van Peter Rocks ‘My Abandonment’. Niet toevallig was Granik een van de vrouwelijke filmmakers die bij de recente Oscars onder de radar van de Academy of Motion Pictures bleef. Ze vermijdt stereotiep actiespektakel en toont “respect voor het lef van mensen die ervoor kiezen om weg te lopen van de digitale wereld.” Bij ons paste ‘Leave no Trace’ niet in het bioscooplandschap, gelukkig biedt dvd een uitweg.

Humor is de sleutel tot het universum van David Lynch, de regisseur die films maakt over het vreemde dat deel uitmaakt van het leven. Wie rationele verklaringen zoekt en enkel intellectuele ernst ziet in Blue Velvet, Wild at Heart, Mulholland Dr. en Inland Empire komt uit bij emotieloos cynisme, pretentieuze bravoure en innerlijke leegte. Maar wie humor ontwaart in de exuberante beeldtaal en de wrede, bizarre wereld van Lynch beseft dat de ‘meester van het vreemde’ niet zozeer wil verbluffen maar vermaken met zintuiglijk en emotioneel surrealistisch entertainment.

De Marx Brothers draaiden, eerst als kwartet en later als trio, samen 13 komedies. Na de release op dvd van hun zes MGM- en op Blu-ray van hun vijf Paramount-films bleven er nog twee onuitgegeven. Room Service en afscheidsfilm Love Happy. Eén kunnen we al afvinken na de Blu-ray-met-extra’s Love Happy. Een ondergewaardeerde film mèt Marilyn Monroe.