SAMUEL FULLER
Cultfilmer Samuel Fuller was eerst en vooral “a writer”. Hij startte als reporter, romanschrijver en scenarist voor Hollywood major Columbia. Daarna ging hij als regisseur-scenarist visuele verhalen vertellen. Na zijn doorbraak met Fixed Bayonets bij 20th Century Fox keerde hij terug naar Columbia voor The Crimson Kimono en Underworld U.S.A..
ERIC ROHMER
Les Nuits de la pleine lune is om twee redenen een evenement. Ten eerste is het ongetwijfeld een van de sterkste films van Eric Rohmer. En ten tweede is er de indrukwekkende manier waarop de ondertussen over leden Pascale Ogier, door haar vertolking maar ook door de ‘look’ die zij aan het decor gaf, haar aanwezig heid in deze film voelbaar maakt. Het lijkt er wel op alsof Pascale Ogier het begrip ‘présence’ herwaardeerde. Maar het is niet toevallig dat zulks mogelijk is/gebeurt in een film van Eric Rohmer. In dit artikel willen we even een blik werpen op zijn ‘work in progress‘, de ‘Comédies et proverbes’ cyclus.
LA FILLE PRODIGUE
Toen hij in 2017 Rodin maakte werd Jacques Doillon respectvol benaderd. Het is echter ooit anders geweest voor de regisseur van Carrément à l’Ouest en Ponette. Nadat hij in 1979 met La drôlesse nog gold als een beloftevol jong filmmaker, werd hij in 1984 uitgespuwd voor het door Jane Birkin en Maruschka Detmers gedragen La Pirate. Birkin zakte toen speciaal naar Brussel af om ‘haar’ film passioneel te verdedigen. Tevergeefs want de film flopte. In het filmtijdschrift Andere Sinema schreven we een portret van een man die we zijn blijven volgen in zijn verdere carrière.
A PERDRE LA RAISON
Toen in de jaren 30 en 40 Westerse films een romantisch wereldbeeld weerspiegelden stond de Japanse cinema van Yasujirô Ozu en Kenji Mizoguchi in het teken van ‘mono no aware’, het trieste voortschrijden van de tijd. De kloof mag dan minder immens ogen, in België lijkt momenteel na het gehypete succesverhaal van de (nieuwe) Vlaamse film ook een heel andere cinema te leven aan beide zijden van de taalgrens. Twee soorten film die blind en doof blijven voor elkaar.
BEAUTIFUL BOY
Voor haar 45e editie, die loopt van 9 tot 19 oktober, richt Film Fest Gent de volgspot resoluut op educatief filmkijken en urgente cinema. Tussen openingsfilm Girl en slotvertoning Beautiful Boy, het betere werk van Vlaamse filmmakers die klaar zijn om de wereld te veroveren, rolt het in Vlaanderen toonaangevende filmfestival de rode loper uit voor het beste van Cannes, sterke films uit alle werelddelen en vooral ook nieuwe en oudere films die ergens over gaan. Film Fest Gent blijft urgent maar focust meer en meer op educatief filmkijken.
THUNDER ROAD
“Het is OK om te lachen, het is OK om te huilen,” zei de jonge Amerikaanse onafhankelijke filmmaker Jim Cummings toen hij in Deauville zijn film inleidde, “Thunder Road is bedoeld als een intense emotionele roller coaster.” Met zijn debuutfilm – het portret van een onrustige man die zich pijnlijk blootgeeft in een poging orde in de chaos te scheppen – won acteur, scenarist, regisseur en componist Cummings de Grote Prijs van het 44ste Festival du Cinéma Américain de Deauville.
WE THE ANIMALS
Een festival louter gewijd aan Amerikaanse films riep lang felle weerstand op in Frankrijk. Maar ondertussen is het in 1975 gestarte Deauville een cultfestival geworden. Eentje dat het Amerika van Trump een donkere spiegel voorhoudt en zowel jonge als vrouwelijke filmmakers kansen geeft.
15:17 TO PARIS
“Om een held te zijn heb je geen cape nodig” zegt producente Kristina Rivera in de making of van 15:17 to Paris. Regisseur Clint Eastwood vult aan “er worden veel films gemaakt over striphelden en amper over gewone mensen die een bijdrage leveren aan de maatschappij. Daarom wou ik het boek van Alek Skarlatos, Anthony Sadler en Spencer Stone verfilmen.”
BELLE
In het kader van het over een periode van 2 jaar verspreide digitaliseringsproject van de langspeelfilms van André Delvaux brengt Cinematek na L’oeuvre au noir en Benvenuta nu het uit 1973 daterende Belle uit.
CHOOSE ME
Toen we in 1984 het 10de Festival du Cinéma Américain de Deauville bezochten werden met Shelley Winters, George Stevens en Rock Hudson grote sterren geëerd maar toonden filmmakers en acteurs van de jongere generatie zoals Stuart Rosenberg (The Pope of Greenwich Village), Joe Dante (Gremlins), Walter Hill (Streets of Fire) en Jodie Foster (The Hotel New Hamsphire) zich heel open en bereikbaar. Dat zou met voortschrijdende mondialisering en de sterker worden marketing invloed snel.
We schreven toen in het filmtijdschrift Andere Sinema: Choose Me was o.i. dé uitblinker en verrassing van het festival. Regisseur Alan Rudolph maakte een grote indruk op mij. Want alhoewel de man duidelijk aangeslagen is door een hele resem tegenslagen, straalt hij toch een enorme energie uit. Een bezeten doorzetter, zoveel is duidelijk.