Met toenemende mildheid en een blijvende passie voor schoonheid kijkt de internationaal geroemde 75-jarige Spaanse filmmaker Pedro Almodóvar naar leven en dood. Zowel in de autobiografisch getinte verhalenbundel ‘De laatste droom’ als in de Gouden Leeuw-winnaar ‘The Room Next Door’, een ingetogen pleidooi voor euthanasie.

Met haar regiedebuut, het toxische zussenverhaal September Says, surft Lanthimos actrice Ariane Labed op de scheidingslijn tussen droom en werkelijkheid.

Nadat ‘Kamay’ op internationale filmfestivals al bedolven werd onder lof en prijzen is deze even pakkende als prachtige documentaire nu ook in de Belgische filmzalen te zien. De Afghaanse, momenteel in Brussel wonende, regisseur Ilyas Yourish draaide in Afghanistan tijdens de laatste jaren voor de val van het regime en de machtsovername door de Taliban. Dat levert naast historische en visueel betoverende beelden ook een mooi portret van de gediscrimineerde Hazara minderheid op.

In de jaren zestig en zeventig gold Nagisa Ôshima als de Godard van het Oosten. De Japanse filmmaker was immers tegelijk toonaangevend, experimenteel én taboedoorbrekend. Nu doet zijn naam nog weinig belletjes rinkelen. Gelukkig zorgt de Franse verdeler Carlotta voor een spectaculaire dvd-release van Ôshima’s schandaalsucces ‘L’empire des sens’ en pakt onze CINEMATEK uit met een stevige retrospectieve.

Na een kwarteeuw Vlaamse letteren treedt Gentenaar Dimitri Verhulst uit zijn comfortzone door als regisseur zijn filmdebuut te maken met een roadmovie die geen doorslagje is van het populaire ‘De helaasheid der dingen’. ‘Waarom Wettelen?’ is een droogkomisch absurd drama, een schalkse trip dwars door een alles doodzwijgend Vlaanderen richting een universum waar rouwen ook toegeven is dat je een mens nooit ècht kent. En dat kamelen niet toevallig schip van de woestijn worden genoemd.

Nadat de Frans-Senegalese Matti Diop indruk had gemaakt in Cannes met Grand Prix winnaar Atlantique, een magisch-realistische ode aan Afrikanen die het leven lieten tijdens hun vlucht over zee naar Europa, won ze dit jaar in Berlijn de Gouden Beer met Dahomey. Een tussen fictie en documentaire zwevend visueel essay over de restitutie van tijdens de koloniale plundering naar westerse  musea overgebrachte Afrikaanse artefacten. Poëtische cinema die aan het denken zet.

Na de indrukwekkende portrettengalerij die ze serveerde in de documentaire ‘Rabot’, schetst Christina Vandekerckhove in haar eerste fictie langspeelfilm ‘Milano’ opnieuw even empathisch als stijlvol het portret van mensen die in cinema doorgaans buiten beeld blijven. Ditmaal een alleenstaande vader en zijn dove zoon. Met verve vertolkt door Matteo Simoni en Basil Wheatley. Zij dragen dit warme en emotionele verhaal over veerkracht en begrip. “Ik wil ‘anders zijn’ omhelzen”, stelt Vandekerckhove. Haar ‘Milano’ laat ons niet los.

Mathijs Poppe debuteert met een poëtisch essay over een in Libanon levende theatermaker die innig verbonden blijft met zijn thuisland Palestina.

Na WIL levert Peaky Blinders regisseur Tim Mielants met Small Things Like These opnieuw stof voor de Boek vs. Film discussie.

Scherp en kritisch zijn. Maar met een knipoog. Dat is het motto van de Roemeense scenarist-regisseur Radu Jude. Na de sardonische satire ‘Bad Luck Banging or Loony Porn’ volgde de meest geschifte bijdrage aan het Film Fest Gent feestproject ‘2×25′, de kortfilm ‘Greetings from Crîngasi!’, en het vrolijke, absurde filmexperiment ‘Do Not Expect Too Much From The End Of The World’. “Een gesprek met een film uit 1981” aldus Jude. Helaas niet te zien in de zalen. Gelukkig wel op MUBI. Samen met zes van Jude’s kortfilms.