“Learn from yesterday, live for today, hope for tomorrow” was het devies van Albert Einstein. Vooruitblikken is belangrijker dan achteruit kijken maar af en toe stilstaan bij wat voorbij is helpt om wat komt beter te waarderen. In het besef dat onze kijk verandert. “Every single year, we’re a different person. I don’t think we’re the same person all of our lives” liet Steven Spielberg zich ontvallen. Onze top 10 van de jaren 2010 is dan ook een momentopname. Al gaat het om films die al een tijd een plekje vonden in ons filmgeheugen.
2019 was, met It Chapter Two en Joker, het jaar van de nihilistische moordende clown. Het jaar ook waar wereldwijd protestbewegingen woede ventileerden via een clownsmasker. “We are all clowns”, identificatie werd verbondenheid. Terwijl in de cinema ontnuchtering volgde op escapisme, het lijden van de superschurk vrat aan de kracht van de superheld.
Meestal spannen we ons in om geen film te vergeten wanneer het gaat om de jaarlijkse Best Ten. Maar toen De Filmkrant naar de beste vijf titels voor de periode 2010-2019 vroeg, leek het leuk om te gaan voor films die spontaan in ons opkwamen. Films die we graag zouden terugzien. Hoe we nu terugkijken op de lijstjes van de voorbije jaren is een andere, interessante vraag. Eerst even de spontane herinnering wel.
“Er zijn zo weinig mensen met een geweten in Hollywood” klaagde Blake Edwards. Als erfgenaam van Ernst Lubitsch en Leo McCarey groeide hij uit tot een moreel filmmaker gespecialiseerd in komedies. Een auteur die zijn flair voor visuele en fysieke humor bewees met de Pink Panther-reeks, The Party, S.O.B., A Fine Mess, Micki and Maude, Skin Deep en Blind Date.
De Apocalyps is cool volgens onafhankelijke filmmaker Jim Jarmusch en zijn ‘greatest zombie cast ever disassembled‘. Althans, die eerste indruk laat de satirische zombie tragikomedie The Dead Don’t Die na. Maar achter de knipogen en donkere grappen schuilt de punk ‘no future’ visie van een tedere anarchist die waarschuwt voor onafwendbare rampspoed.
“Ik heb een zwak voor Hope and Glory (1987) omdat die film gaat over mijn eigen familie,” herhaalt de Britse regisseur John Boorman (Point Blank, Deliverance) in interviews. Terecht want deze semi-autobiografische film die door de ogen van een verbaasde zevenjarige jongen kijkt naar een door bommen geteisterd Londen tijdens WO II is intrigerend en wondermooi.
“Ik leef en adem om films te maken,” zegt Rob Zombie, regisseur van House of 1000 corpses en The Devil’s Rejects, “ik misprijs muziek niet maar ik ben mijn leven lang al door cinema geobsedeerd. Alleen liet de verwezenlijking van die droom lang op zich wachten”.
Gebaseerd op waargebeurde feiten en een boek van de Amerikaanse advocaat en activist Bryan Stevenson vertolkt Michael B. Jordan een advocaat die in een racistisch Alabama en onschuldig ter dood veroordeelde, vertolkt door Jamie Foxx, bijstaat. Just Mercy is een conventioneel maar krachtig drama geregisseerd door Destin Daniel Cretton.
“I just do what I feel like I should be doing, and whether you are nominated for something has never been the motivating force for me. It’s in the eye of the beholder, and once you finish a film, in a way, it doesn’t belong to you anymore; it belongs to the audience to interpret it in the way they feel.” Dixit Clint Eastwood, regisseur van Million Dollar Baby.
“I’m ready for my close-up”. Die memorabele ‘Sunset Boulevard’-quote ligt op de lippen van de twee antihelden van Public Enemies, de gedoemde outlaw John Dillinger en zijn nemesis, FBI-agent Melvin Purvis. Drie jaar na de intense visuele trip Miami Vice orchestreert Michael Mann opnieuw een met haarfijne HD-beelden geregistreerde innerlijke reis van met film vergroeide figuren. Een nostalgievrij einde-van-een-tijdperk epos dat de opkomst van het moderne kapitalisme aankondigt en verwijst naar de huidige crisis. Waarbij Mann, voor het eerst sinds Ali en The Insider, vertrekt van waargebeurde feiten.
