De horror van Rob Zombie: House of 1000 corpses en The Devil’s Rejects
“Ik leef en adem om films te maken,” zegt Rob Zombie, regisseur van House of 1000 corpses en The Devil’s Rejects, “ik misprijs muziek niet maar ik ben mijn leven lang al door cinema geobsedeerd. Alleen liet de verwezenlijking van die droom lang op zich wachten”.
De metal-artiest en goede vriend van Alice Cooper mag dan waanzinnige
films maken, hij neemt het medium bijzonder ernstig. En hij beseft dat hij als debutant véél te leren heeft. “Je eerste film is een nachtmerrie,” aldusZombie, “je hebt de indruk dat je weet wat er gebeurt en hoe films gemaakt worden, maar achteraf blijkt dat heel wat je ontglipt is”.
Eén van de lessen die hij leerde was dat “beperkingen je creativiteit bevorderen”. Tijdens het draaien van The Devil’s Rejects blikt Zombie, in de 150’ lange doc ‘30 Days in Hell’, kritisch terug: “Het budget is maar de helft van dat van House of 1000 corpses, maar de film ziet er dubbel zo goed uit. Aan mijn debuutfilm werd geld verspild. We zijn nu 1000 maal meer voorbereid”.
Probleem was dat culthit House of 1000 corpses er vooral uitziet als een, weliswaar visueel briljante, spookhuisrit. In het verlengde van ‘The Thrilling, Chilling World of Rob Zombie’, de labyrintische themaparkattractie die hij n.a.v. Halloween voor Universal opzette. House of 1000 corpses oogt als een behekst dwaalhof, met filmische knipogen en excentrieke figuren zoals Captain Spaulding en de Firefly-familie die op geregelde tijdstippen verdwaalde toeristen afslachten.
Een splatter-festijn met enkele dramatische dipjes, terwijl The Devil’s Rejects zoals Zombie stelt “meer een bloedige western is dan een horrorfilm”. Een western waarin de sheriff even gewelddadig is als de outlaws (de Firefly’s worden zèlf opgejaagd). Zombie ruilt surrealisme voor hyperrealisme. Met korrelige fotografie, handgehouden shots, gedesatureerde kleuren, vertraagde en bevroren beelden,…
“Het mocht geen horrorfilm lijken,” zegt Zombie, “wel moest het een documentaire look hebben”. En “ik wou dat de acteurs realistisch waren”. Zijn interesse ging uit naar “de intensiteit van de personages”. Niet toevallig vinden we bij de verwijderde scènes een bloedige confrontatie tussen Rosario Dawson en Dr. Satan. Spectaculair maar niét realistisch en daarom door Zombie genadeloos geknipt.
Met een grauwe en donkere film streeft de regisseur naar “de primitieve sfeer van de jaren 70”. Hij benadert de energie en drang waarmee onafhankelijke filmmakers in die periode tekeergingen. Zombie verwijst naar Sam Peckinpah wanneer bij benadrukt dat “het geweld niet spannend mocht lijken”. Het geweld is inderdaad niet opwindend en wordt evenmin gerationaliseerd. Het ongemotiveerde sadisme van zowel de sheriff als de outlaws vergroot de gruwel uit. “Het geweld moest echt akelig zijn, afschrikwekkend” aldus Zombie, “ik wilde geen geweld gebruiken puur voor het effect”. Opdracht geslaagd. Benieuwd of zijn volgende, Halloween, even subversief en verontrustend wordt.
IVO DE KOCK
HOUSE OF 1000 CORPSES; Rob Zombie; USA 2003; 85’; met Sid Haig, Sheri Moon, Bill Moseley; beeldformaat 16:9; dis. DFW; FILM: * / EXTRA’S: 0; THE DEVIL’S REJECTS; Rob Zombie; USA 2005; 109’; met Sid Haig, Sheri Moon, Bill Moseley; beeldformaat 16:9; dis. Paradiso; extra’s: documentaire, bloopers, verwijderde scènes; FILM: **** / EXTRA’S: ***
