De Academy Awards zijn zelden trendsettend en nooit radicaal. Ook de 91ste editie kleurde netjes binnen de lijnen met een veilige Beste Film, Peter Farrelly’s blank Green Book, Oscars voor de meeste favorieten en lippendienst voor diversiteit. Het politiek geladen Dick Cheney portret Vice, het radicale If Beale Street Could Talk, de gedurfde animatiefilm ‘Isle of Dogs’ en sterke vrouwelijke regisseurs zoals Debra Granik werden ‘vergeten’. Gelukkig ontving een vurige Spike Lee eindelijk zijn langverdiende Oscar voor BlackKklansman.
Film blijft worstelen met het verbeelden van de Holocaust. De massale vernietiging van de Joden valt dan ook met niets te vergelijken. Son of Saul zette een frontale aanval in op een oud moreel debat: mag je het verhaal van de kampen vertellen en kan je de horror tonen? Vragen waarmee ook Stanley Kramer, Steven Spielberg en Claude Lanzmann kampten.
“La vie n’est pas celle qu’on a vécue, mais celle qu’on se souvient d’avoir vécue pour la raconter.” Met dat citaat van Gabriel Garcia Marquez opent Costa-Gavras zijn aan zijn vrouw Michèle Ray opgedragen autobiografie ‘Va où il est impossible d’aller‘. Letterlijk en figuurlijk een kanjer.
Er zijn zo van die documentaires die je sprakeloos achterlaten. Met stomheid geslagen. Onthutst. Paf. Perplex. Stomverbaasd. Verwonderd. Verbijsterd. Omwille van het verhaal dat ze vertellen. Omwille van de kracht en de authenticiteit waarmee ze dit doen. En omwille van de persoonlijke betrokkenheid van de maker bij het getoonde. Ademloos van de Belgische filmmaker Daniël Lambo is zo’n documentaire. Zo’n document eigenlijk. De cineast groeide op tussen het asbest van Eternit in Kapelle-op-den-Bos. Zijn vader was arbeider en vakbondsman in de fabriek maar weigerde de belangrijkste werkgever van de regio in vraag (lees: verantwoordelijk) te stellen toen bleek dat het geproduceerde asbest voor dodelijke ziektes zorgde. Samen met een andere betrokkene, Eric Jonckheere, trok Daniël op onderzoek uit. Het resultaat is een ijzersterke documentaire: Ademloos. Ondertitel: De wereldwijde asbestindustrie ontmaskerd.
Net wanneer de Marvel superhelden leken meegesleurd te worden in een spiraal van kinetische actie en uitpuilende teams duiken er films op die met hun kleinschaligheid, karaktergedreven plots, humor en surrealistische inslag verfrissend ogen. Films die meta-cinema én een knotsgekke trip zijn: Spider-Man: Into the Spider-Verse en Ant-Man and the Wasp.
Edward Kennedy was minder populair en mediageniek dan zijn broers Bobby en John Fitzgerald Kennedy. Over het zwarte schaap van de machtige clan zijn dan ook amper films gemaakt. The Last Son, de originele titel Chappaquiddick verwijst naar het dodelijk ongeval dat de senator in de doofpot trachtte te stoppen, wekt sympathie voor een tragische figuur.
Schijn bedriegt in de wereld van Todd Field. In the Bedroom opent met idyllische beelden van een kuststadje maar onthult snel verstoorde relaties en problematische gevoelens van verdriet en wraak. Pijn omwille van verlies en verlangen naar eigen rechtspraak raakten in post 9/11 Amerika een gevoelige snaar. Little Children begint met een onheilspellend maar misleidend bericht dat de harmonie in een voorstedelijke gemeenschap verstoort.
Vijf jaar na In the Bedroom regisseert Todd Field met Little Children pas zijn tweede film. Volgens hem zijn “zesde werkstuk want ik nam mijn kortfilms even serieus”. Ernst die geërfd lijkt van Stanley Kubrick, de cineast dankzij wie Field bekend werd via de rol van pianist Nick Nightingale in Eyes Wide Shut.
“Abba’s Dancing Queen is voor mij de meest melancholische, mooiste song ooit” bekent regisseur Panos Cosmatos. Dat kan vreemd lijken omdat zijn twee in heavy metal en horror gedrenkte koortstrips Beyond the Black Rainbow (2010) en Mandy (2018) even ver verwijderd zijn van de Zweedse pop kitsch als van de pulp actiecinema van Panos vader George P. Cosmatos (The Cassandra Crossing, Rambo II).
feb 18, 2019 // by Ivo De Kock // actueel, Algemeen, drama, dvd, film, genre, regisseur // Reacties uitgeschakeld voor Terry Gilliams The Man Who Killed Don Quixote: Een levenswerk als ode aan de verbeelding
Na een sisyfusarbeid van 20 jaar heeft Terry Gilliam een ook door Orson Welles gekoesterd Don Quichote project eindelijk afgerond. The Man Who Killed Don Quixote, een film die Keith Fulton en Louis Pepe inspireerde tot twee documentaires (Lost in La Mancha en He Dreams of Giants), weerspiegelt deze lange tocht en is vooral een ode aan de verbeelding.