JEAN EUSTACHE
Luc Béraud was Jean Eustaches regie-assistent bij drie films – La Maman et la Putain (1973), Mes petites amoureuses (1974) en Une sale histoire (1977) – en bundelde ruim 40 jaar later zijn ervaringen in een ‘making of’.
MOONLIGHT
In 2016 laaide onder de social media hashtag #OscarsSoWhite de discussie over de diversiteit in Hollywood hoog op. Een jaar en enkele Oscars voor Moonlight later lijkt de positie van Afro-Amerikaanse filmmakers versterkt. Maar hebben de LA Rebellion cineasten en Spike Lee dat al niet eerder gehoord?
DAWN OF THE DEAD
“It’s like living in Pittsburgh. If you can call that living”. Met deze wisecrack, hernomen in ‘Document of the Dead’, stak Groucho Marx de draak met de stad waar George A. Romero woont en werkt. Een stad die de cineast ook in Land of the Dead binnensmokkelt.
THE SEARCHERS
“De emotionele kracht van figuren in een landschap illustreerde de poëzie van zijn beeldtaal,” zegt Martin Scorsese, “John Ford drong met The Searchers door tot iets diep in de Amerikaanse psyche”. Curtis Hanson vult aan dat de legendarische Amerikaanse cineast “een Ierse migrant was die de spirit van het land vatte maar ook de duistere kant van Amerika onder de loep nam”. Cinematek in Brussel start vanaf september een cyclus om duidelijk te maken dat Ford, in de woorden van Lindsay Anderson, “een geniaal cineast en een groot man was”. Iemand die de plaatsen die hij koesterde dramatisch in beeld bracht.
DAYS OF HEAVEN
Met een oeuvre van amper 4 films, legendarische mediaschuwheid, 20 jaar zelfgekozen exil en onverschilligheid tegenover Hollywood, is Terrence Malick een even excentriek als enigmatisch filmmaker. Zijn visuele en poëtische symfonieën Badlands, Days of Heaven en The Thin Red Line herschreven de filmtaal. The New World is volgens de picturale dichter een pure filmervaring die over het publiek rolt.
LES 400 COUPS
Bij François Truffauts overlijden in 1984 schreef Eric Rohmer “het scherm was zijn leven”. Zelf zag de man die van film hield zich als “een man van gevoelens”. Emoties die tot leven komen in de 11 films van deze collectie.
STUCK
“Ik wil dat je als kijker iets voelt,” aldus Stuart Gordon, “woede, angst, frustratie, opwinding, herkenning, plezier. Film moet je het leven laten proeven. En er je even bij laten stilstaan. Wat je als kunstenaar wil is mensen dingen anders laten zien. En daarvoor moet je tot hen doordringen. Soms door taboes te doorbreken, soms door tegen de stroom op te roeien”. Stuck trof het BIFFF-publiek in ‘08 als een mokerslag, won een Zilveren Raaf maar haalde achteraf bij ons de bioscoop niet. Maar in het jaar dat Gordons cultsucces Re-Animator zijn 25ste verjaardag viert, is deze op waargebeurde feiten gebaseerde thriller eindelijk dankzij dvd te bewonderen. Tijd voor een gesprek met de horrormeester.
RAINER WERNER FASSBINDER
De Fassbinder-collectie wordt verder aangevuld met twee boxen. Daarin 13 minder bekende werken van de Duitse rebel die leefde en filmde alsof de duivel hem op de hielen zat.
JOHN FORD
‘John Ford’s Point’. Het toeristische bordje met dat opschrift siert níet het geboortehuis van Amerika’s meest legendarische regisseur of een of andere Hollywoodstudio maar staat wat verloren te midden in Monument Valley. Passend want filmmonument John Ford toverde dat rotsachtige woestijnlandschap in Utah (“the greatest earth on show”) om in een archetypisch westernlandschap via klassiekers zoals Stagecoach, My Darling Clementine, Fort Apache en The Searchers.
AMERICAN HONEY
Na oer-Britse stedelijke claustrofobe drama’s (Red Road en Fish Tank) en een mistig highlandmelodrama (Wuthering Heights) pakt Andrea Arnold uit met een roadmovie over jongeren die klem zitten tussen hun Hollywooddroom en de Amerikaanse realiteit: American Honey. Opnieuw een uit twee woorden bestaande filmtitel met een knipoog. De gelijknamige song van de Amerikaanse country groep Lady Antebellum idealiseert immers jeugdherinneringen terwijl Arnolds film een veel rauwer beeld van jeugd en opgroeien schetst.