Leni Riefenstahl een slachtoffer en estheet? Fake news stelt Andres Veiel, de cineaste van Olympia was een prototype van fascisme en mythevorming.

Angst is terug in Hollywood en dat zal niet zonder gevolgen blijven. Zo is de kans klein dat Bong Joon Ho, de Zuid-Koreaanse regisseur van Oscarwinnaar ‘Parasite’, nog eens 80 miljoen dollar van een studio als Warner versiert voor een antikapitalistische, anti-Trump allegorie. Gelukkig werd ‘Mickey 17’ een heerlijke absurde, dystopische satire.

Met toenemende mildheid en een blijvende passie voor schoonheid kijkt de internationaal geroemde 75-jarige Spaanse filmmaker Pedro Almodóvar naar leven en dood. Zowel in de autobiografisch getinte verhalenbundel ‘De laatste droom’ als in de Gouden Leeuw-winnaar ‘The Room Next Door’, een ingetogen pleidooi voor euthanasie.

Met haar regiedebuut, het toxische zussenverhaal September Says, surft Lanthimos actrice Ariane Labed op de scheidingslijn tussen droom en werkelijkheid.

Nadat ‘Kamay’ op internationale filmfestivals al bedolven werd onder lof en prijzen is deze even pakkende als prachtige documentaire nu ook in de Belgische filmzalen te zien. De Afghaanse, momenteel in Brussel wonende, regisseur Ilyas Yourish draaide in Afghanistan tijdens de laatste jaren voor de val van het regime en de machtsovername door de Taliban. Dat levert naast historische en visueel betoverende beelden ook een mooi portret van de gediscrimineerde Hazara minderheid op.

In de jaren zestig en zeventig gold Nagisa Ôshima als de Godard van het Oosten. De Japanse filmmaker was immers tegelijk toonaangevend, experimenteel én taboedoorbrekend. Nu doet zijn naam nog weinig belletjes rinkelen. Gelukkig zorgt de Franse verdeler Carlotta voor een spectaculaire dvd-release van Ôshima’s schandaalsucces ‘L’empire des sens’ en pakt onze CINEMATEK uit met een stevige retrospectieve.

Nadat de Frans-Senegalese Matti Diop indruk had gemaakt in Cannes met Grand Prix winnaar Atlantique, een magisch-realistische ode aan Afrikanen die het leven lieten tijdens hun vlucht over zee naar Europa, won ze dit jaar in Berlijn de Gouden Beer met Dahomey. Een tussen fictie en documentaire zwevend visueel essay over de restitutie van tijdens de koloniale plundering naar westerse  musea overgebrachte Afrikaanse artefacten. Poëtische cinema die aan het denken zet.

Na de indrukwekkende portrettengalerij die ze serveerde in de documentaire ‘Rabot’, schetst Christina Vandekerckhove in haar eerste fictie langspeelfilm ‘Milano’ opnieuw even empathisch als stijlvol het portret van mensen die in cinema doorgaans buiten beeld blijven. Ditmaal een alleenstaande vader en zijn dove zoon. Met verve vertolkt door Matteo Simoni en Basil Wheatley. Zij dragen dit warme en emotionele verhaal over veerkracht en begrip. “Ik wil ‘anders zijn’ omhelzen”, stelt Vandekerckhove. Haar ‘Milano’ laat ons niet los.

Mathijs Poppe debuteert met een poëtisch essay over een in Libanon levende theatermaker die innig verbonden blijft met zijn thuisland Palestina.

Na WIL levert Peaky Blinders regisseur Tim Mielants met Small Things Like These opnieuw stof voor de Boek vs. Film discussie.