Enfant terrible Kim Ki-duk: Provocateur en autodidact
SPRING, SUMMER, FALL, WINTER… AND SPRING
Provocateur en autodidact Kim Ki-duk maakt sinds zijn uit 1996 daterend debuut Crocodile jaarlijks minstens één film.
Archive from november, 2018
Memoires van Nicolas Roeg: Spiegels zijn de essentie van films
NICOLAS ROEG in WALKABOUT
“Wat God doet lachen is mensen die plannen maken” zei Nicolas Roeg. De Britse filmmaker van Walkabout, Don’t Look Now, Insignificance en drie films die we rangschikken bij de beste films ooit – The Man Who Fell to Earth, Bad Timing en Eureka – is niet meer. Roeg werd 90. “Mirrors are the essence of movies” herhaalde hij steeds en daarom willen we dringend de ultieme David Bowie film The Man Who Fell to Earth opnieuw zien. En zijn memoires The World is Ever Changing opnieuw ter hand nemen.
Peter Bogdanovich: Cinema als meditatie
PETER BOGDANOVICH IN SAINT JACK
Peter Bogdanovich. Een Amerikaanse outsider met een chaotische carrière, een maker van onvergetelijke films die als regisseur in de vergetelheid belandde. Als minst bekende filmmaker van de New Hollywood generatie die eind jaren zestig de droomfabriek overnam bleef Bogdanovich in de schaduw van Francis Coppola, Martin Scorsese en Steven Spielberg. Om, na enkele commerciële en artistieke successen, zijn ster te zien uitdoven in de jaren 80.
Amerikaanse Independent Cinema: Indie spirit en de Trump jaren
LEAVE NO TRACE
Terwijl het Trump regime Hollywood aanzet om de productie van populistisch vertier op te drijven doen Amerikaanse Onafhankelijke filmmakers wat ze al jaren deden: hun land een donkere spiegel voorhouden. Met extra verbetenheid en de wil zich te verzetten tegen de door algoritmes gestuurde entertainment industrie.
Kim Ki-Duks Arirang: ‘Hot Doc’ monoloog en therapie
ARIRANG
“Cannes deed me ontwaken” zegt de Koreaanse ‘bad boy’ Kim Ki-Duk nadat Thierry Frémaux hem op het podium heeft geroepen, “Arirang (UCR) is een autobiografische film over mij; het is een middel om me vragen te stellen over mezelf en mijn filmstijl”.
Gillo Pontecorvo’s The Battle of Algiers: Het moment van de boomerang
THE BATTLE OF ALGIERS
Bij zijn release in 1966 was Gillo Pontecorvo’s The Battle of Algiers een omstreden kleine film maar 50 jaar later is hij zoals Paul Greengrass stelt “one of the unquestioned cinematic masterpieces.” Een intense bevrijdingsfilm en een sterk staaltje cinema dat inspiratie vond in het neorealisme en inspiratie bood aan geëngageerde en wereldcineasten.
Felix Van Groeningen: “Ik hoop dat ‘Beautiful Boy’ inspireert”
BEAUTIFUL BOY
‘Breakthrough Director’ uit handen van Brad Pitt, de producent die hem de kans gaf om met Beautiful Boy het waargebeurde verhaal te vertellen van de aan crystal meth verslaafde Nic Sheff en diens vader David. Van Groeningens eerste Amerikaanse film werd een emotionele maar nooit sentimentele vader-zoon film gedragen door sterke acteurs: Steve Carell en Timothée Chalamet. Het levert hem mogelijk een plaatsje in de Oscarrace op. Samen met stadsgenoot Lukas Dhondt (Girl)?
Interview Nadine Labaki: Capharnaüm is een oproep tot verandering
CAPHARNAÜM
De Libanese actrice Nadine Labaki liet zich als regisseur al opmerken met twee komisch getinte metaforische drama’s, Caramel en Where Do We Go Now?, maar verrast nu met een snoeihard sociaal-realistisch drama. Capharnaüm toont de harde realiteit van de in Beiruts sloppenwijken aan hun lot overgelaten straatkinderen zonder papieren. Dit is geëngageerde én briljante cinema, gedraaid op locatie en met niet-professionele acteurs wat de authenticiteit en impact versterkt. Bekroond met de Juryprijs van Cannes en de Publieksprijs van Gent.
Noah Baumbachs en Jake Paltrows De Palma: Long take van Alfred Hitchcocks erfgenaam
DE PALMA
Sinds o.m. Dressed to kill, Body Double, The Untouchables en Snake Eyes weten we dat de visuele verhalenverteller Brian De Palma (° 1940) een fan is van long takes. Het is dan ook gepast dat de documentaire De Palma ons schijnbaar via één lange opname toont dat de Italo-Amerikaanse cineast ook een begenadigd verbaal raconteur is.
Matteo Garrone’s Dogman: Het tragische verhaal van de kolos en het klein mannetje
DOGMAN
Met de poëtische, tragische klucht Dogman koppelt Gomorra en Reality regisseur Matteo Garrone een ode aan de stomme cinema aan een portret van een hedendaags Italië in de greep van verwarring en onzekerheid. Hoofdacteur Marcello Fonte werd in Cannes terecht bekroond voor een ijzersterke vertolking met een hoog Buster Keaton gehalte.