CEMETERY OF SPLENDOUR

De kloof tussen de hypnotische droomcinema van Apichatpong Weerasethakul en de barokke kannibalenhorror van Eli Roth lijkt immens maar zowel de arthouse parel Cemetery of Splendour als de grindhouse cultfilm The Green Inferno ademen de tijdsgeest uit en zeggen iets over onze gewelddadige hedendaagse wereld. Ze illustreren tevens onze nood aan een dagelijkse portie spoken, geesten, monsters en zombies.

Lees meer »

THE ACT OF KILLING

Het verleden laat ons niet los. Meer nog, het is een monster dat zich niet laat bedwingen door de beelden die ons fragiele geheugen voeden. Hoe ga je om met zo’n onvoltooid verleden wanneer dat in het teken staat van een genocide? Daarover gingen recent drie films met elkaar in dialoog. Drie indrukwekkende reconstructies van massamoorden en verstoorde herinneringen: Joshua Oppenheimers The Act of Killing, Rithy Pahns L’Image manquante en Claude Lanzmanns Le Dernier des injustes. Hallucinante documentaires over respectievelijk de Indonesische genocide in de jaren zestig, de slachtpartijen van de Cambodjaanse Rode Khmers en de Holocaust opgezet door de nazi’s.

Lees meer »

JOHN CASSAVETES & GENA ROWLANDS

“Ik heb besloten een film te maken rond John Cassavetes vanwege zijn belang als ‘Rebel Maverick’: een onafhankelijk filmer die zijn eigen weg gaat en ondanks de versmachtende druk van tegenwerkende krachten koppig tegen de stroom inzwemt,” zegt regisseur Rudolf Mestdagh, “de gedrevenheid waarmee Cassavetes zijn films maakte, mag een exemplarisch lesje zijn voor de behoudsgezinde stroming die de verstarring van het filmmedium in de hand werkt”. Zijn John Cassavetes: to risk everything to express it all is een van de twee bonusdocumentaires in de sublieme THE JOHN CASSAVETES COLLECTION, een 6 disc dvd-box met geremasterde versies van Shadows, Faces, A Woman Under the Influence, The Killing of a Chinese Bookie en Opening Night. Tijd om terug te blikken op het oeuvre van een gedreven rebel die een grondlegger werd van de Amerikaanse onafhankelijke cinema.

Lees meer »

THE TEXAS CHAINSAW MASSACRE

“In Groot-Brittannië ben ik een horrorregisseur” aldus John Carpenter, “in Duitsland een filmmaker en in Frankrijk een auteur. Maar in de VS ben ik enkel een schooier”. Logisch want horror wordt er niet ernstig genomen, laat staan gevierd zoals bij ons op de jaarlijkse BIFFF-hoogmis. Ook al zegt het genre veel over de cultuur en samenleving. En ook al heeft die Amerikaanse horrorfilm een universeel karakter. “We zijn allemaal bang van dezelfde dingen,” zegt Carpenter in de documentaire Nightmares in red, white and blue, “daarom is horror zo’n krachtig genre. Om te weten wat mij beangstigt moet je je enkel afvragen wat je zelf angst aanjaagt”.

Lees meer »

TAXI DRIVER

“Film is een ziekte,” zegt Martin Scorsese, “wanneer het virus je bloedstroom besmet, wordt het je belangrijkste hormoon. Zoals bij heroïne is het enige tegengif voor film… meer film”. Met Scorsese eerde het Filmfestival van Gent in 2013 de belangrijkste Amerikaanse filmmaker van de jongste 40 jaar. Een cineast die het plezier van filmmaken en -kijken weet over te brengen. Maar vooral ook de man die sinds de seventies met Taxi Driver, Raging Bull, Goodfellas, Gangs of New York en Hugo elk decennium trouw een meesterwerk aflevert.

Lees meer »

TOUKI BOUKI: Djibril Diop Mambéty

De wereld mag dan wel multipolair worden, ‘wereldcinema’ koestert nog oude tegenstellingen en schittert als concept vooral door vaagheid. Hoe westers is de wereldfilm? Of: hoe alomtegenwoordig is het Witte Westen? En: kan een wereldfilmfestival zoals MOOOV filmmakers helpen om uit het getto te breken?

Lees meer »

SHAME

Het naakte lichaam en menselijke seksualiteit zijn al lang geen taboebrekers meer. De tijd dat films zoals Last Tango in Paris, L’empire des sens en Salò choqueerden ligt ver achter ons. Maar toch is het seksuele lichaam populairder dan ooit bij cineasten. Niet omdat ze commercieel willen scoren met een ‘sexy’ film maar omdat ze graag metaforische verhalen vertellen over mensen en thema’s van nu. Lichaam en geest, schuld en boete zijn vandaag in de filmzalen weer innig verstrengeld. Een kwartet recente films – The Invader en Shame, Sleeping Beauty en L’Apollonide – illustreert zowel de hernieuwde fascinatie voor het seksuele lichaam als de terugkeer van een puriteinse moraal.

Lees meer »

NYMPHOMANIAC

“We leven in een tijd van controles en verboden,” verzucht de permanent opgejaagde regisseur Roman Polanski, “we zijn helaas ver afgedreven van de mei ’68 slogan ‘het is verboden om te verbieden’”. Het is een boeiende paradox: terwijl de samenleving steeds intoleranter wordt en de overheid privacy verder blijft versnipperen lijkt transgressie uit de cinema gebannen. Waar zijn de films die grenzen overschrijden, die verontrusten? Waar zijn de filmmakers die verboden negeren, die taboes doorbreken? Of zijn dat foute vragen en worden er gewoon andere transgressieve inhouden overgebracht?

Lees meer »

EXPO JEAN-LUC GODARD

“Waar (Centre) Pompidou van houdt zijn dode kunstenaars”. Aldus Jean-Luc Godard. Even leek het Parijse Centre Pompidou in 2006 het onmogelijke te realiseren: Jean-Luc Godard in het museum binnenbrengen. Maar na een stormachtig conflict trakteerde de mythische filmmaker het Beaubourg-publiek op een heel andere installatie. De nu al legendarische expo ‘Voyage(s) en utopie’ is een sublieme catastrofe en een heerlijke trip door de geest van JLG. Maar vooral: een prikkelende uitnodiging om zèlf betekenissen in elkaar te puzzelen.

Lees meer »

99 HOMES: Kill Bankers

Nieuwsgierigheid is een term die in elk gesprek met Ramin Bahrani terugkeert. Net als empathie. De Iraans-Amerikaanse cineast, door Roger Ebert nog omschreven als “de beste nieuwe Amerikaanse regisseur van de laatste jaren”, weet als geen ander hoe via montage, fotografie en dramatische effecten een verhaal te vertellen maar hij kijkt toch vooral gefascineerd naar mensen en de wereld waarin ze leven.

Lees meer »