NIGHT MOVES
Met Night Moves maakt de Amerikaanse onafhankelijke cineaste Kelly Reichardt een ecologische thriller die geen traditionele thriller is maar een meditatief drama over de gevolgen van radicalisme. We volgen drie milieuactivisten die een hydro-elektriciteit genererende dam opblazen en daarmee hun geestelijke gezondheid in gevaar brengen. Een sterk en complex psychologisch drama.
NYMPHOMANIAC
Niet zonder mediabombarie werd de nieuwste van het Deense enfant terrible Lars von Trier, zijn langverwachte ‘pornografische film’ Nymphomaniac, begin dit jaar op ons los gelaten. In twee delen (met volume 1 en volume 2 knipogend naar de litereraire structuur van het verhaal) want het na Antichrist en Melancholia derde luik van zijn ‘depressietrilogie’ was te lang om in een keer vertoond te worden. Wat even de kroniek van een aangekondigd schandaal leek, bleek uiteindelijk voor weinig opwinding en opschudding te zorgen. Daarvoor is Nymphomaniac immers onvoldoende uitdagend en transgressief.
THE OFFENCE
Angst, schuldgevoelens, spijt. Rond deze drie emoties draaiden Sidney Lumets meesterwerk Serpico en Prince of the City. Lumet onderzocht ze voordien echter ook al indringend in het verontrustende politiedrama The Offence. Een commerciële flop want het publiek wou James Bond Sean Connery niet zien in een donkere, ambigue rol. Jammer want dit was en blijft vintage Lumet.
ONLY LOVERS LEFT ALIVE
In zijn apocalyptische vampierenfilm Only Lovers Left Alive voert de Amerikaanse onafhankelijke cineast Jim Jarmusch onsterfelijke bohemiens op die met pijn en verbijstering kijken naar een op sterven na dode wereld. Een melancholische, tegelijk speelse en sombere, liefdesfilm als antwoord op de crisis.
THE PURGE: ANARCHY
Met de dystopische satire The Purge verraste James DeMonaco want een mainstream horrorthriller die ook een politieke geladen drama is zie je niet alle dagen. Een absurd uitgangsidee – de overheid wil geweldloosheid bereiken via een jaarlijkse zuiveringsnacht – leidt tot een politieke allegorie die illustreert hoe geweld verstrengeld is met de Amerikaanse ziel en met het Amerikaanse maatschappelijke bestel. De aanval op de veilige ’thuis’ van een disfunctioneel gezin legt de onzekerheid van de middenklasse, de grote ongelijkheid in de samenleving en de verankering van racisme en geweld in de Amerikaanse cultuur bloot.
ROLLERBALL
Het door satirist Juvenal in de 1ste eeuw ontwikkelde concept ‘brood en spelen’, waarbij het volk door de machthebbers zoet wordt gehouden met voedsel en gladiatorengevechten, leverde al interessant filmvoer op (van Battle Royale tot The Hunger Games). Zeker in de V.S. tijdens de jaren 70, toen een sfeer van kritiek en paranoia politieke thrillers (The Parallax View, Three Days of the Condor) én futuristische actiefilms zoals Death Race 2000 (Paul Bartel) en Rollerball opleverde. Al werd die laatste film gemaakt door Norman Jewison, een Canadees die heel ‘Amerikaanse’ films maakte zoals In the heat of the night, A Soldier’s Story, . . . And Justice for All, Moonstruck, Agnes of God en The Hurricane).
TAKE SHELTER
Het apocalyptische Take Shelter is een klein meesterwerk, een hallucinante tragedie waarin een vader vreest dat een droom werkelijkheid wordt en de ondergang van de wereld nabij is. “Ik voelde een onrust, een angst die zich verspreid heeft over de wereld,” zei regisseur Jeff Nichols (Shotgun Stories) in Cannes, “deze film wil hier een antwoord op zijn”.
TOKYO STORY
Het verhaal is simpel, een ouder koppel verlaat het platteland om hun kinderen en kleinkinderen op te zoeken in de stad maar moet vaststellen dat de jongere generaties geen tijd hebben voor hen, maar de regie van Yasujirô Ozu is zo trefzeker dat Tokyo Story (Tôkyô monogatari) uitgroeide tot een film die steevast opduikt in beste-films-aller-tijden lijstjes. De digitale restauratie van dit staaltje Japanse filmkunst is dan ook uitstekend nieuws.
TOP OF THE LAKE: Jane Campions wonderbaarlijke televisieserie
Toen het Filmfestival van Cannes in 2010 Carlos van Olivier Assayas vertoonde, reageerde de filmwereld (nog) geschokt. Een televisiefilm op de jaarlijkse hoogmis van de film, dat was ongezien én heiligschennis. Want al gold televisie al lang niet meer als doodgraver van film, televisiewerk werd nog altijd als minderwaardig beschouwd. Met Twin Peaks van David Lynch als notoire uitzondering. Maar de stunt van Cannes was ook een signaal. Carlos gaf aan dat een televisiefilm ook cinema kan zijn en dat er voor televisie ook kwalitatief hoogstaand werk wordt gemaakt. Getuige The Soprano’s, The Wire, House of Cards, Borgen, The Killing, Broadchurch, The Bridge e.a. Boardwalk Empire‘s.
VIOLENT SATURDAY
Violent Saturday is een minder bekende film van een onderschatte regisseur. Maar met een verhaal dat de kwalen en interne conflicten van een kleine gemeenschap blootlegt, tekent Richard Fleischer voor een magistraal metaforisch verhaal over de verschillende aspecten van geweld. De eerste film die Fleischer draaide voor Twentieth Century Fox is tegelijk een klassiek melodrama en een realistische noir thriller. Maar vooral, het is een kleine parel en fijn staaltje van mise-en-scène.