Martin Scorsese en het virus film

apr 12, 2016   //   by Ivo De Kock   //   actueel, portret, regisseur, Scorsese  //  No Comments
Taxi Driver

TAXI DRIVER

Film is een ziekte,” zegt Martin Scorsese, “wanneer het virus je bloedstroom besmet, wordt het je belangrijkste hormoon. Zoals bij heroïne is het enige tegengif voor film… meer film”. Met Scorsese eerde het Filmfestival van Gent in 2013 de belangrijkste Amerikaanse filmmaker van de jongste 40 jaar. Een cineast die het plezier van filmmaken en -kijken weet over te brengen. Maar vooral ook de man die sinds de seventies met Taxi Driver, Raging Bull, Goodfellas, Gangs of New York en Hugo elk decennium trouw een meesterwerk aflevert.

Een passie voor film levert zelden passionele films op. Koel, kunstmatig en cerebraal zijn vaker omschrijvingen die bij het werk van cinefiele cineasten passen. Tenzij ze François Truffaut of Martin Scorsese (°1942) heten. Dat de films van de Italo-Amerikaanse cineast, op The Age of Innocence en Kundun na, bijzonder intens zijn heeft te maken met hun sterk persoonlijke karakter. Door gezondheidsproblemen in zijn jeugd ontwikkelde Scorsese een zorg-reflex: “Als ziek kind werd ik vaak verzorgd, het was een grote stap om op een set voor acteurs te zorgen”. Maar zijn wankele gezondheid leidde ook tot een gevoel van dwingende dringendheid: “Ik ben er van overtuigd dat er me – fysiek – weinig tijd rest. En dat ik moet doen wat belangrijk is”.

0001-Download.aspx_path_Hugo_Cabret_Photos_file_01280

MARTIN SCORSESE: Op de set van Hugo

Geen tijd te verliezen

Deze ‘er rest me weinig tijd’-uitspraak dateert van eind jaren 70 toen Scorsese, na hits (Taxi Driver) en flops (New York, New York), alles op alles zette om het aanslepende en persoonlijke Raging Bull-project (Scorsese’s statement dat bokser Jake La Motta “vocht alsof hij niet verdiende te leven” sloeg ook op de cineast zelf) tot een goed einde te brengen. Wanneer hij na echtscheidingsperikelen in 1978 fysiek in elkaar klapt en gehospitaliseerd wordt wil hij de film absoluut maken. Waarom? Omdat het boksdrama een uitdrukking is van wat hij zelf heeft doorgemaakt: “De katholieke erfenis, het schuldgevoel, de hoop op verlossing. Misschien is het te pretentieus om over verlossing te praten. Het is vooral een kwestie van zichzelf aanvaarden”.

Scorsese Raging Bull

MARTIN SCORSESE: Op de set van Raging Bull

Na zijn herstel ontfermt Scorsese zich samen met vriend Robert De Niro over het script van Mardik Martin en Paul Schrader. De verstokte New Yorker trekt zich terug op een Caraïbisch eiland en tovert Raging Bull om in het verhaal van als machismo vermomd masochisme, van intense woede- en schuldgevoelens. Om zo dicht mogelijk bij de innerlijke queeste van zijn hoofdfiguur te blijven opteert hij voor een ascetische aanpak (gestileerde zwart-wit fotografie en gechoreografeerde bokskampen) terwijl De Niro met een medisch gevaarlijke onderneming (een gewichtstoename van 30 kilo op korte tijd) het geheel geloofwaardig houdt.

Jake La Motta is één van die typische Scorsese-personages wier zelfvernietiging een straf voor de Zonde is. Schulgevoel en loutering maken deel uit van hun persoonlijkheid en worden niet verbonden met een specifieke daad. “Zo worden Italo-Amerikanen geboren,” stelt Scorsese, “overtuigd van het feit dat ze wat hen toebedeeld wordt niet verdienen”. Het inwendige leven van zijn personages is er dan ook een van intens lijden. Van hevige, intense emoties. Dat hebben ze gemeen met een regisseur die bekent “Ik had geen doel in mijn leven, alleen een passie voor film”.

The Big Shave

THE BIG SHAVE

Ondertussen is The Wolf of Wall Street de 23ste fictielangspeelfilm van een regisseur die ook 10 documentaires (van The Lastz Waltz over A Personal Journey with Martin Scorsese Through American Movies tot No Direction Home) en tal van kortfilms op zijn teller heeft staan. En ondertussen al met Silence en Sinatra bezig is. Terwijl zijn debuut Who’s That Knocking at My Door alweer 46 jaar oud is. Het ‘weinig tijd resten’ viel dus allemaal wel mee. Maar toch werkt Scorsese aan elke film nog of het zijn laatste is (“je weet nooit hoeveel tijd je rest” klinkt het nu). En ook alsof het zijn eerste is. Waardoor The Departed, Shutter Island en Hugo even intens en fris zijn als Boxcar Bertha, Mean Streets, Alice Doesn’t Live Here Anymore en Taxi Driver.

Met de jaren werd Scorsese wel een meer ervaren cineast maar daarom nog geen ander filmmaker. Hij kende moeilijke periodes in zijn carrière, met name tijdens de jaren 80, maar dat had alles te maken met een veranderende wereld rondom hem. En niets met een artistieke crisis of een koerswijziging bij de cineast zelf. Al sloeg de twijfel wel toe. En loerde de depressie om de hoek. Toen hij na een reeks flops (van The King of Comedy over After Hours en The Color of Money tot The Last Temptation of Christ) met de gangsterfilm Goodfellas – een van de beste films ooit gemaakt over geweld – een stevige comeback maakte, herleefde Scorsese: “Ik bedankte mijn ploeg omdat ze me mijn liefde voor cinema teruggaven op een moeilijk moment in mijn leven”.

4166_1

MEAN STREETS

De roots van intense cinema

Geregeld vertelt Scorsese een anekdote over zijn vriend Brian De Palma (Carrie, Dressed to Kill, Scarface, Redacted) waarbij zijn eigen kijk op cinema tot uiting komt: “We werden samen geïnterviewd voor de Dick Cavett tv-show. Toen Cavett aan Brian vroeg of er iets in mijn films was waar hij jaloers op was sprak hij zeer lovend, lyrisch zelfs, over mijn acteursregie, de geladenheid van mijn films,… Waarop Cavett mij dezelfde vraag stelt. En ik stamel ‘Euh, nee! Nee, ik zie niets. Of misschien…’. Brian stond versteld en ik kon me maar niet hervatten. Ik trachtte zijn camerabewegingen te vermelden, maar kwam er niet toe mijn zinnen te beëindigen. Tenslotte zei ik: ‘Weet je, eigenlijk hou ik van Lassie’. Waarop Brian ontplofte en me begon uit te schelden”.

cinema_shutterisland

SHUTTER ISLAND

Aan de basis van dit conflictje ligt het grondig verschil qua stijl en tematiek tussen de cineasten waardoor ze niet geneigd zijn te willen filmen als de andere. Volgens Scorsese besteden filmmakers zoals De Palma te veel aandacht aan techniek en te weinig aan personages. Hij voelt zich dan ook meer verwant met Francis Coppola, John Cassavetes, Michael Powell of Sam Fuller.

“Ik wil communiceren op een primair menselijk niveau,” stelt hij, “triest, gewelddadig, pijnlijk. Ik wil enkel films maken die toelaten om me niet alleen als filmmaker maar ook als mens te verbeteren”. Daar waar veel van zijn collega’s vooral graag ‘regisseur’ zijn, draait voor Scorsese alles rond films die in hun intensiteit duidelijk maken dat (en waarom) ze gemaakt moesten worden.

New-York-Stories

NEW YORK STORIES: Life Lessons

Doordat Scorsese zo’n intens en persoonlijk regisseur is, dragen zelfs opdrachtfilms zoals After Hours, Cape Fear en Shutter Island duidelijk zijn stempel. Als kunstenaar die contact houdt met zijn cultuur en die gevoelig blijft voor existentiële en relationele problemen weet hij critici en filmliefhebbers in de ban te houden. Zelfs al lopen de zalen niet vol voor elke film. Dat de sympathie voor de man de populariteit van zijn werk overstijgt heeft veel te maken met het feit dat hij een anachronistische figuur is die weigerachtig staat t.o.v. modes en trends.

Scorsese groeide op in de Newyorkse wijk Little Italy en de invloed daarvan heeft hij steeds erkend. In de documentaire Italianamerican peilt hij via interviews met zijn ouders naar die roots. Scorsese beschrijft zijn jeugd als eenzaam: door zijn zware astma bleef hij steeds een outsider. Hij kon niet optrekken met andere kinderen en ging vaak met zijn vader naar de bioscoop. De kennismaking met film en de ontwikkeling van observatietlaent gingen daardoor samen. Hij beleefde het gedrag en de waarden van zijn milieu vanop een aftstand, alsof het leven een film is.

MEAN STREETS 03

MEAN STREETS

Ook religie speelde een belangrijke rol in Scorsese’s leven en hoewel hij zich nu als agnost beschouwt geeft hij toe “het ritueel van het katholicisme nooit verwerkt te hebben”. Bijna was hij priester geworden: “In Little Italy werd je priester of gangster, en aangezien ik geen gangster kon worden…”. Maar hij werd afgewezen. Afwijzing zou net als zonde, schuld en boete blijven opduiken als een thema in zijn werk.

Volgens criticus Pascal Bonitzer zitten er in Scorsese drie personages: een priester, een zelfdestructieve bandiet en een estheet. De priester staat achter de camera, de bandiet ervoor en de estheet ertussen. Individuele (creatieve) en culturele (morele, religieuze) factoren spelen daarbij een rol. Het verklaart waarom Scorsese – ondanks de afstand – zo nauw betrokken is bij zijn personages en hun gedrag.

Terwijl er een onderscheid is dat verbonden is met het verschil tussen realiteit en fictie, tussen directe dierlijkheid en gerationaliseerde emoties, tussen frustraties en loutering. “Mijn enige verschil met Travis Bickle,” aldus Scorsese, “is dat mijn neuroses via film tot ontlading kunnen komen, ik kan ze uitspuwen, in beelden omzetten, zodat ze nooit tot echte wraakgevoelens gisten”. Terwijl geweld voor het hoofdpersonage van Taxi Driver de enige uitlaatklep is.

Taxi-Driver

TAXI DRIVER

In zijn films worden Scorsese’s roots weerspiegeld in de sfeer en in het gedrag van de personages. De ruwheid en latente gewelddadigheid vloeien voort uit de Italiaanse passie om constant krachtsverhoudingen te bevestigen of uit te testen. Mannen manifesteren fier hun mannelijkheid via provocatief gedrag.

Te beginnen met Who’s That Knocking at My Door? waar jongeren op lawaaierige wijze met hun wagen door de buurt toeren en Mean Streets waar de ontmoetingen van de bendeleden de onderlingen rollen en posities (her)bevestigen. Deze personages groeiden op tot psychotische Vietnamveteranen (Taxi Driver), getormenteerde boksers (Raging Bull), gestoorde gangsters (GoodFellas, Casino), gestresseerde ambulanciers (Bringing Out the Dead), wraakzuchtige migranten (Gangs of New York), tragische dromers (The Aviator), bloeddorstige criminelen (The Departed) en zieke speurders (Shutter Island).

Gangs_04

GANGS OF NEW YORK

Liefde voor film

Er zitten steeds filmverwijzingen in mijn werk,” bekent Scorsese, “ik kan het niet helpen. Ik hou van films, zij zijn mijn hele leven”. Onafgezien van het feit of ze in New York spelen, maffiaverhalen vertellen of het katholicisme introduceren; Scorsese’s films zijn gesloten werelden.

Dat werd nog versterkt door het feit dat cinema lang zijn enige venster op de wereld was. In Il mio viaggo in Italia en A Personal Journey with Martin Scorsese through American Movies geeft hij aan hoe Italiaanse en Amerikaanse films zijn werk beïnvloedden. De werkelijkheidsindruk en het realisme van Scorsese’s cinema zijn via deze dubbele geslotenheid, van leef- én filmwereld, verbonden met het kunstmatige.

AVIATOR (3)

THE AVIATOR

De cineast beseft dat zijn medium artificieel is en een namaakwereld creëert. Zowel Alice Doesn’t Live Here Anymore als New York, New York, Taxi Driver, The King of Comedy, After Hours, Raging Bull, The Color of Money, Bringing Out The Dead, Gangs of New York, The Aviator, The Departed en Hugo dompelen ons via hightened reality onder in een illusoir universum.

Cinema brengt de kijker volgens Scorsese in een soort droomtoestand waar voyeurisme en expressionisme samenvallen. Alles gebeurt tijdens het kijken in een donkere zaal en de confrontatie met het helle buitenlicht zorgt voor een verrassende en beangstigende schok. Scorsese combineert het gevoel bijna wakker te zijn (dromerig én helder) met hevige emoties (woede, angst, frustratie) en uitgesproken (religieus ingevulde) moraliteit.

Wanneer hij in de vroege sixties debuteert als filmmaker verkeert Hollywood in crisis. De filmindustrie lijdt commercieel bijzonder zwaar onder de concurrentie van televisie en de grote klassieke cineasten zijn aan het eind van hun carrière gekomen en pakken uit met extreme klaagzangen. Getuige Seven Women (John Ford), Red Line 7000 (Howard Hawks), Two Weeks in Another Town (Vincente Minnelli), Imitation of Life (Douglas Sirk), Wind Across the eEerglades (Nicholas Ray) en Marnie (Alfred Hitchcock).

Raging Bull 5

RAGING BULL

Terwijl een nieuwe generatie regisseurs (Penn, Lumet, Frankenheimer) hun televisie-roots vertalen in een no nonsense-stijl en modieuze thema’s. Scorsese’s filminitiatie verloopt in deze crisisperiode via het glorieuze Hollywoodverleden en de Europese cinema. Maar ook via de filmschool, de bioscoop en de praktijk (exploitation-meester Roger Corman produceert Boxcar Bertha).

Daarnaast is Scorsese’s cinefilie getekend door de kennismaking met de door Andrew Sarris geïntroduceerde Amerikaanse versie van de ‘auteurpolitiek’. Amerikaanse films worden plots waardevol en Scorsese stelt met vreugde vast dat de films van Ford, Hawks en Aldrich die hij zelf in zijn jeugd zo goed vond, nu geapprecieerd worden. De Amerikaanse filmgeschiedenis blijkt een waardevolle en leerrijke erfenis waarin hij naar hartelust kan grasduinen. Ondanks de experimentele inslag van zijn eerste films (gedurfd gebruik van handgehouden camera en kleuren) vormt klassieke cinema zijn belangrijkste referentiekader.

Casino 1

CASINO

Scorsese’s voornaamste zorg ligt op twee vlakken. Enerzijds is het zijn bedoeling te weten te komen hoe hij de droomfabriek-stijl van het oude Hollywood nog creatief kan aanwenden. “Ik wou mijn eigen draai geven aan een echte Hollywoodfilm” zegt hij n.a.v. New York, New York, zijn poging het kunstmatige (muziek en decors) te verzoenen met het realistische (de emoties), “ik wou twee stijlen samenbrengen, het kunstmatige en de waarheid, improvisatie en het gecodeerde universum, de neplook en iets documentaireachtig”.

Anderzijds combineert ‘Marty’ de entertainmentstructuren met een aantal thema’s die in de Amerikaanse cinema niet direct schering en inslag zijn en die voor een groot stuk uit zijn ‘Italiaansheid’ voortkomen. Het religieuze aspect, de schuldige seksualiteit en de haat-liefde/moeder-hoer visie op de vrouw blijven hem obsederen.

Raging Bull 9

RAGING BULL

Emotionele brandbommen

Een deel van mij wou altijd een old time director zijn,” zegt Scorsese, “maar dat kan ik niet. Ik ben geen professional”. Van alle filmmakers die hij bewondert voelt Scorsese zich het nauwst verwant met Samuel Fuller (Shock Corridor, The Big Red One), omwille van “zijn camerabewegingen, zijn agressiviteit, de emotionele en fysieke impact van zijn films”. Ook de nachtmerrieachtige beelden van Michael Powell (Peeping Tom, The Red Shoes) en de rauwe, extreme emotionaliteit van John Cassavetes (A Woman Under The Influence, Love Streams) passen in zijn universum.

Het is overigens Cassavetes (voor wie hij als monteur werkte) die Scorsese aanspoorde om na Boxcar Bertha Corman in de steek te laten en meer persoonlijke projecten te realiseren. Wat hij doet. Scorsese bundelt al zijn thema’s (surrealistische paranoia, liefde-haat relaties tussen gangsters, geweldexplosies, zelfvernietiging) in de film die hem op de kaart zet: Mean Streets.

goodfellas

GOOD FELLAS

Die film met Robert De Niro en Harvey Keitel is meteen ook een statement dat de toon zet van Scorsese’s verdere carrière. Het gangsterdrama is persoonlijk, authentiek en expressionistisch. Intens, en door het inbouwen van het mythische aspect van cinema, ook klassiek. En vooral ook universeel. Mean Streets is net zoals Taxi Driver, Raging Bull, Goodfellas en Casino een tocht door de Amerikaanse pyche, de oermythes van Amerika en de geschiedenis van de Hollywood-cinema.

Deze vurige, gestileerde films zijn emotionele brandbommen die inhoud en vorm verstrengelen. Wat een filmer zegt, is voor Scorsese in de eerste plaats afhankelijk van zijn mise-en-scène. Net als bij de klassieke cineasten staan bij Scorsese stijl en techniek in dienst van het onderwerp.

In tegenstelling tot veel generatiegenoten is hij niet geïnteresseerd in verhalen die op een eerste niveau actueel en maatschappijkritisch zijn. De problemen van zijn personages ontstaan niet door een conflict met de samenleving maar komen uit zichzelf. Wat niet belet dat actie en emoties iets zeggen over de maatschappij.

PHOTOGRAPHS TO BE USED SOLELY FOR ADVERTISING, PROMOTION, PUBLICITY OR REVIEWS OF THIS SPECIFIC MOTION PICTURE AND TO REMAIN THE PROPERTY OF THE STUDIO. NOT FOR SALE OR REDISTRIBUTION.

THE DEPARTED

In The Departed, het verhaal van de autodestructieve botsing van bloeddorstige mannen in een gewelddadig universum, peilt Scorsese via verbaal en fysiek geweld naar mannelijke neuroses. Het universum van gangsters en informanten is een mannelijke constructie. “Alle personages zitten gevangen in een web,” stelt Scorsese, “alsof ze wilden ontsnappen aan elkaar maar verbonden blijven in een soort dodendans”.

Hij duwt zijn personages in een geloofs- en gewetenscrisis. God, dood en moraliteit zijn uit hun wereld verdwenen. The Departed toont een samenleving die van binnenuit verrot (een idee hernomen in de metafoor-prent Shutter Island). Volgens Scorsese ingegeven door “woede omwille van de huidige toestand,” de vaststelling dat “politie, regering en kerk geen hulp bieden” en de wil “niet enkel maar nihilistisch te zijn”.

THE WOLF OF WALL STREET

THE WOLF OF WALL STREET

Voor de cineast is het “een wereld waarin geen moraliteit meer bestaat, zowel het verhaal als de personages ademen wanhoop uit, een triestheid die zich sinds 9/11 van ons heeft meester gemaakt. De wereld bevindt zich op a moral Ground Zero”. Net zoals in Alice Doesn’t Live Here Anymore, The Last Temptation of Christ, Kundun en Bringing Out The Dead tracht een twijfelend personage te overleven in een amorele wereld en een ‘goed leven’ te leiden ondanks alle verleidingen en tegenkantingen. Ondertussen blijft Scorsese ook gefascineerd door the dark side. In zijn nieuwste, The Wolf of Wall Street, belandt de succesvolle effecthandelaar Jordan Belfort in een onderwereld van corruptie en misdaad. Benieuwd of er ruimte is voor loutering.

Filmmaken is oorlog voeren

Alhoewel zijn collega’s hem beschouwen als de grootste levende Amerikaanse cineast loopt het bij Scorsese niet altijd van een leien dak. Een flink aantal van zijn films flopten, gedurende lange periodes was hij slechts een outsider in de filmbusiness en elk nieuw project is opnieuw een strijd. Filmmaken geeft hem het gevoel “dat ik een oorlog aan het voeren ben”. Maar Scorsese kan niet anders, hij ademt film en moet films maken: “Ik kan me niet voorstellen ooit niet aan het filmen te zijn”.

No-Direction-Home-Bob-Dylan-Documentary

NO DIRECTION HOME

Uit die beleving van film als passie én beproeving vloeiden persoonlijke vragen. Welke offers moet een cineast brengen om in Hollywood te mogen werken? Hoe blijft hij overeind in het gevecht tussen commerciële en artistieke belangen? Eindig je als cineast met een gespleten persoonlijkheid door eigen artistieke verlangens en de druk van financiers?

Antwoorden zocht hij in A Personal Journey with Martin Scorsese Through American Movies, een monumentale documentaire over de Amerikaanse cinema. Leidraad bij deze persoonlijke tocht was de opvatting dat “film een expressiemiddel is waarbij alles gebaseerd is op een compromis, elke beslissing is geconditioneerd door hoe financiers zich de verlangens van het publiek voorstellen”. Dat compromis ligt aan de basis van zijn carrièremodel. “King Vidor nam soms een hypotheek op zijn huis of zag af van zijn salaris om een film gemaakt te krijgen,” mijmert Scorsese, “hij vond een manier om af te wisselen, één voor het systeem en een voor zichzelf”.

0001-0117

HUGO

Na zijn crisisjaren 80 imiteerde Scorsese die aanpak met Cape Fear en The Age of Innocence. Langzaam groeide hij uit tot wat hij nu is: de meest mythische hedendaagse filmmaker. Een ‘meester’ op het kruispunt van twee stijlen: symbool van de ‘nieuwe Amerikaanse cinema’ anno 60-70 en vertegenwoordiger van hedendaags classicisme.

Een gedreven verhalenverteller met aanstekelijk enthousiasme. Iemand die zich koestert in zijn gespletenheid: mislukt priester en succesvol cinefiel, een man verscheurd door verleidingen én gefascineerd door zowel geweld als loutering. Een fascinatie die leidde tot botsingen met de censtuur en heel wat interne twijfel. Maar Scorsese is de cineast van de contradicties en de vragen, niet van de eenduidige antwoorden.

The Age of Innocence

THE AGE OF INNOCENCE

Toch ziet hij oplossingen voor het dilemma van de filmmaker, het verzoenen van kunst en commercie. Met de regisseur als subversief verteller, goochelaar, smokkelaar of beeldenstormer. Aldus A Personal Journey with Martin Scorsese through American Movies. “Ik zie geen conflict tussen kerk en cinema, tussen het heilige en het profane,” zegt Scorsese, “film beantwoordt aan een oude zoektocht van het collectieve onderbewustzijn, aan de spirituele nood van mensen om een gemeenschappelijk geheugen te delen”.

Zelf tracht hij in zijn cinema het kinderlijke te behouden om een dam op te werpen tegen het passieloze, het serieuze. “Ik hou ervan de wereld te zien door de ogen van een kind” zegt de cineast wiens Hugo niet toevallig ook over creativiteit, verbeelding en cinema gaat. Want, zoals Lawrence Durrell schreef aan Henry Miller: “Kinderen zijn niet meer dan volwassenen met open ogen”. De ogen van Martin Scorsese zijn wijd open.

IVO DE KOCK

(Artikel verschenen in FILMMAGIE, n° 638, oktober 2013)

0050-2011_hugo_046

HUGO: Martin Scorsese

FILMOGRAFIE MARTIN SCORSESE

1967 Who’s That Knocking at My Door

1970 Street Scenes (doc)

1972 Boxcar Bertha

1973 Mean Streets

1974 Italianamerican (doc)

1974 Alice Doesn’t Live Here Anymore

1976 Taxi Driver

1977 New York, New York

1978 The Last Waltz (doc)

1978 American Boy (doc)

1980 Raging Bull

1982 The King of Comedy

1985 After Hours

1986 The Color of Money

1988 The Last Temptation of Christ

1989 New York Stories (segment ‘Life Lessons’)

1990 Goodfellas

1991 Cape Fear

1993 The King of Ads (doc)

1993 The Age of Innocence

1995 A Personal Journey with Martin Scorsese Through American Movies (doc)

1995 Casino

1997 Kundun

1999 Il mio viaggio in Italia (doc)

1999 Bringing Out the Dead

2002 Gangs of New York

2003 Feel Like Going Home (doc)

2004 Lady bu the Sea: The Statue of Liberty (doc)

2004 The Aviator

2005 No Direction Home (doc)

2006 The Departed

2008 Shine a Light (doc)

2010 Shutter Island

2010 A Letter to Elia (doc)

2010 Public Speaking (doc)

2011 George Harrison: Living in the Material World (doc)

2011 Hugo

2013 The Wolf of Wall Street

2014 The 50 Year Argument

2016 Silence

Taxi-Driver2

TAXI DRIVER

Leave a comment