Na de vrouwenportretten Hedda en Lady Jane vertelt de Britse theatermaker en filmregisseur Trevor Nunn het verhaal van een gepensioneerde bibliothecaresse die gearresteerd wordt omdat ze 50 jaar eerder spioneerde voor de Sovjet Unie. Red Joan is gebaseerd op de bestseller van Jennie Rooney en wordt gedragen door Judi Dench en Sophie Cookson.

Toen in 2015 tijdens het festival van Berlijn twee Guatemalteekse films – La Casa mas Grande del Mundo (Ana V. Bojorques & Lucia Carrera) en Ixcanul (Jayro Bustamante) – in première gingen was dat een heus evenement. Guatemala heeft immers geen filmindustrie en filmmakers zijn in het Zuid-Amerikaanse land bij gebrek aan filmscholen en overheidssteun enkel op zichzelf aangewezen. Jayro Bustamante (°1977) volgde dan ook een filmopleiding in Frankrijk, bouwde ervaring op met enkele in het festivalcircuit vertoonde kortfilms en zocht zelf financiering voor zijn in de taal van de Maya’s gesproken langspeeldebuut Ixcanul. Gesteund door internationale waardering – tijdens Film Fest Gent won hij de Grote Prijs – bleef Bustamante ijveren voor het stimuleren van een nationale filmindustrie. In 2019 leidde dat tot twee eigen films: het drama over homofobie Temblores en de politiek geladen horrorthriller La Llorona. Terwijl hij als sceanrist-producent werkt aan Verónica Riedels Gallo gallina.

Prettig gestoorde neo-noir is de specialiteit van stilist-met-theaterroots Diao Yinan, de meest Amerikaanse jonge Chinese filmmaker. Donkere moord- en misdaadverhalen tjokvol gewelddadige agenten en misdadigers met vreemde wapens: schaatsen in Black Coal, Thin Ice (2014), een paraplu in The Wild Goose Lake (2019). Op smaak gebracht met zwarte humor, absurde scènes, magische momenten, gechoreografeerde gevechten, gestileerde bromfiets achtervolgingen (een ballet van koplampen en onzichtbare draden), dramatische close-ups, geaccentueerde silhouetten en een contrastrijk licht- en donkerspel.

“Het is wat het is.” Top 10 lijstjes zijn subjectief. Momentopnamen. Terugblikken met beperkte relevantie. Maar net als Sinterklaas en de Kerstman keren ze jaarlijks terug. Ook al gelooft niet iedereen er in. Als appetizer het boek van het jaar – het jaar waarin Apocalypse Now, Coppola’s meesterwerk dat de protagonisten blijft verwonderen, veertig kaarsjes mocht uitblazen – waar je een jaar leesplezier aan hebt: Max, Mischa & het Tet-offensief van Johan Harstad. Kijkplezier hadden we met volgende tien (nee, twaalf) films. Netjes opgelijst.

Soms is het goed om terug te kijken. Om stil te staan bij het verleden. Of om gewoon even stil te staan en het verleden het heden te laten kleuren. Kwestie van beter vooruit te kijken. Een ‘best 10’ lijstje krijgt dan een heel andere betekenis.

Een schraal jaar vonden sommigen. Anderen zagen wondermooie films. Kortom, de meningen waren verdeeld over filmjaar 2013. Of het memorabel jaar was kan je zoals gewoonlijk pas een ruime tijd later bepalen maar interessante films waren er alleszins genoeg. Een persoonlijke lijstje.

Een sterk filmfestival van Cannes en een mooi filmjaar leidt tot een ‘best 10’ lijstje met heel wat festivalfilms. Dit waren de toppers van 2012:

Heel af en toe ben je getuige van de geboorte van een meesterwerk. Dat was zo bij de voorstelling van The Tree of Life in Cannes. Pretentieuze onzin oordeelden sommigen, maar voor vele anderen was het duidelijk: Terrence Malick maakte de film van het jaar, eentje voor het canon.

Wat is het leukste aan de eindejaarsperiode? De kerstboom, de cadeautjes, de kalkoen, de champagne of het vuurwerk? Nee, dat zijn al die lijstjes met beste boeken, tv-programma’s, cd’s en films van het jaar. Lijstjes die zeker bij filmliefhebbers de passies hoog doen oplaaien. “2010 was een extreem slecht filmjaar, de beste film was TOY STORY 3, met afstand” lazen we op een internetforum terwijl in een reactie sprake was van “toch wel meer fraaie films”. Mager beestje of topjaar? Daar wilden we toch even over nadenken. Te beginnen met een ‘best 10’ lijstje.