“Das ist mir Wurst” zei Gouden Palm-winnaar Michael Haneke tijdens het jongste filmfestival van Cannes, “het kan me geen zak schelen of Amour nu genot of ergernis opwekt, het is een persoonlijk verhaal dat ik moest vertellen en dat me via pijnlijke loutering plezier oplevert”. Plezier is elk jaar opnieuw taboe tijdens de grootste filmshow op aarde. Want het rijmt op entertainment en wordt geassocieerd met barbarij. Te commercieel, te hedonistisch.
jul 13, 2018 // by Ivo De Kock // actueel, Algemeen, drama, dvd, film, genre, regisseur // Reacties uitgeschakeld voor 3 Faces: Iraanse censuur remt Jafar Panahi niet af
3 FACES
De Iraanse filmmaker Jafar Panahi kan ongetwijfeld aanspraak maken op de titel van productiefste onder censuur levende en werkende filmmaker. Ondanks een veroordeling, een werkverbod én huisarrest levert hij met het in Cannes voorgestelde ‘3 Faces’ al zijn vierde film in zeven jaar tijd. Opnieuw een clandestien gedraaide en het land uitgesmokkelde film met de cineast in de hoofdrol. Het werd een speelse road movie die naast een ode aan Panahi’s leermeester Abbas Kiarostami ook een boeiende reflectie is over de macht en ambiguïteit van beelden.
“Films maken is zo moeilijk dat je maar best films maakt over iets waar je veel over weet,” zegt 20thCentury Women– regisseur Mike Mills, “meer nog, het is best om films te maken over iets dat je zelf wil begrijpen. Dan is de film echt een must voor jou.” De Amerikaanse kunstenaar-filmmaker en echtgenoot van Miranda July “walks the talk”, hij maakt films die het gevoel geven dat ze gemaakt moesten worden én die gaan over dingen waar hij thuis in is.
“Fuck this whole city and everyone in it. From the row-houses of Astoria to the penthouses on Park Avenue, from the projects in the Bronx to the lofts in Soho. From the tenements in Alphabet City to the brownstones in Park Slope to the split-levels in Staten Island. Let an earthquake crumble it, let the fires rage, let it burn to fucking ash and then let the waters rise and submerge this whole rat-infested place.” Aan het woord: Monty Brogan, vertolkt door Edward Norton, in Spike Lee’s 25th Hour. Een mokerslag van een film.
Toen Filmmagie nog Film & Televisie heette en tussen de Brusselse opbergkasten redactievergaderingen organiseerde, schreven we een stuk over een film van Jonathan Kaplan (° 1949), een cineast die ons met Over the edge omver had geblazen. The Accused zou later zijn enige ‘grote’ succes blijken. Televisie bood, toen de deuren in Hollywood dichtsloegen voor Kaplan, een vluchtweg met reeksen zoals Without a trace, ER en Law & Order. Zijn remake van In Cold Blood als miniserie bleek gedurfd maar miste de kracht en intensiteit van The Accused.
Tussen twee van zijn mooiste melodrama’s, Händler der vier Jahreszeiten en Angst essen Seele auf, draaide Rainer Werner Fassbinder in 1972 voor de Duitse publieke zender WDR een radicaal optimistische ‘familieserie’, het wonderlijke portret van proletariërs Acht Stunden sind kein Tag.
mei 25, 2021 // by Ivo De Kock // Algemeen, drama, film, genre, regisseur // Reacties uitgeschakeld voor Acteur-cineast Maïwenn: “’ADN’ is een zoektocht naar afkomst en identiteit”
ADN van Maïwenn
De release van ‘ADN’ was voorzien voor eind oktober 2020. Het Franse drama ging in première tijdens Film Fest Gent, acteur en scenarist-cineast Maïwenn Le Besco (‘Polisse’, ‘Mon Roi’) kwam haar vijfde film met vuur verdedigen en alle bioscoopaffiches hingen op. Maar de zalen gingen dicht en ‘binnenkort in deze zaal’ werd ‘ruim zeven maand later.’ Eindelijk kunnen we terug naar bioscoop voor dit levendig, tegelijk bitter en humoristisch, dramatische portret van een vrouw die haar leven niet opnieuw kan oppakken na de dood van haar grootvader. De Frans-Algerijnse gaat daarom op zoek naar haar roots en naar haar eigen identiteit. Een tocht waarmee ze Algerije een plaats in haar leven en haar toekomst geeft.
“Ik heb één angst,” zegt M. Night Shyamalan, “dat mijn films, die steeds vermomd zijn als summer movies en veel blockbuster-elementen bevatten, verkeerd bekeken zullen worden, dat men niet zal zien wat ze zijn”. De scenarist-regisseur flirt ook bij After Earth weer met het misverstand. Het lijkt apocalyptische sciencefiction maar eigenlijk is het een intimistisch drama, opgebouwd rond Will Smith en zijn zoon, dat nauwer verwant is met slow cinema dan met aktiespektakel.
Filmmaker Bart Layton balanceerde al op de scheidingslijn tussen fictie en realiteit met de ‘documentaire’ The Imposter en herhaalt dit met de ‘heistfilm’ American Animals. .Een verdwijningszaak en een kunstroof worden belicht met hetzelfde procédé – een mengeling van interviews en nagespeelde gebeurtenissen – en blijven zo fascineren. En intrigeren.
De jaren 70 waren de jaren van de ‘rock movies’ met vooral festivalfilms (genre Woodstock) en rock musicals (genre Tommy) maar het was de nostalgische coming-of-age prent American Graffiti die de muziekfilm heroriënteerde en de soundtrack als songcompilatie in de markt zette. In sociaal en politiek bewogen tijden bracht George Lucas een melancholische ode aan de (verloren) onschuld.
