François Truffauts liefde voor lichtjes cryptische autobiografische films die zonder nostalgie iets zeggen over het heden wordt door weinig Franse cineasten gedeeld. Uitzondering op de regel is outsider Olivier Assayas die met Après mai een complexe kroniek over de kinderen van mei 68 maakt, een companion piece op zijn seventies adolescentenverhaal L’Eau froide.
nov 22, 2022 // by Ivo De Kock // Algemeen, drama, film, genre, home, regisseur // Reacties uitgeschakeld voor James Grays Armageddon Time: Geen onschuld te verliezen
James Gray woont al even in de volgens hem lelijkste stad van Amerika Los Angeles maar na intieme jungle- en ruimteavonturen (The Lost City of Z, Ad Astra) keert hij met Armageddon Time terug naar zijn New Yorkse roots. Voor een persoonlijk coming-of-age verhaal dat niet draait om verloren onschuld maar om schaamte en jeugdige onzekerheid.
Vijf jaar na het met de traditie van de Chinese martial artsfilm verbonden morele epos A Touch of Sin en drie jaar na het wondermooie hedendaagse melodrama Mountains May Depart pakt de met Unknown Pleasures en Still Life bekend geworden Chinese filmmaker Jia Zhangke (° 1970) uit met Ash Is Purest White, een verhaal van liefde en verraad in de criminele onderwereld. Een universum dat, door sociale en economische omwentelingen, in transitie is. Net als de protagonisten. Het over bijna twee decaden lopend wedervaren van gedoemde geliefden verstrengelt daarbij met het oeuvre van een rebelse cineast die, samen met echtgenote en hoofdactrice Zhao Tao, zijn samenleving kritisch in beeld blijft brengen.
Momenteel draait filmmaker Jia Zhangke (° 1970) So Close My Land, een documentaire over een literatuurfestival dat in ‘zijn’ provincie Shanxi verschillende generaties schrijvers voorstelt. De man die geldt als de belangrijkste Chinese verteller van deze tijd focust als geen ander op de cultuur van zijn land en blijft dè chroniqueur van de Chinese geschiedenis.
Acteur-regisseur James Franco heeft een boontje voor literatuurverfilmingen in het algemeen en William Faulkner-adaptaties in het bijzonder. Eigenzinnig is hij bovendien ook. Stoffig is As I Lay Dying dan ook allerminst.
De Taiwanese regisseur Hou Hsiao-Hsien opent The Assassin met een tekst die de context van het verhaal schetst: in het China van de 9de eeuw, tijdens de Tang-dynastie, komt de Weibo-provincie in opstand tegen de keizer met alle gewelddadige gevolgen van dien. Een vrouwelijke huurmoordenaar, Nie Yinniang, krijgt de opdracht om haar oude geliefde, een man die ondertussen gouverneur van de rebellerende provincie is geworden, te doden. Dat oogt behoorlijk als Chinese Shakespeare met een eeuwige strijd tussen ratio en passie, werk en emoties, individu en hogere orde. Een strijd als motor van een genrefilm, met name het historische martial arts genre (equivalent van de western).
James Foley liet zich recent met Fifty Shades Darker en Fifty Shades Freed niet echt positief opmerken maar de Amerikaanse regisseur tekende wel voor twee parels: de Jim Thompson adaptatie After Dark, My Sweet en de neo noir At Close Range. Deze rauwe en visueel mooie vader-zoon tragedie met Sean Penn en Christopher Walken is te (her)ontdekken op Blu-ray.
Na onder meer Vincente Minnelli (Lust for Life), Akira Kurosawa (Dreams) en Maurice Pialat (Van Gogh) is het de beurt aan kunstminnaar Julian Schnabel om het leven, de persoonlijkheid en het creatieve proces van Vincent van Gogh te schetsen. Hij laat Willem Dafoe in At Eternity’s Gate de mentale turbulentie van de legendarische schilder stevig in de verf zetten.
Met haar eerste, voor de Sembène Award genomineerde, langspeelfilm Atlantique won de Frans-Senegalese Mati Diop de prestigieuze Grand Prix op het filmfestival van Cannes. Haar oom Djibril Diop Mambéty (Touki Bouki) was een monument van de wereldfilm maar dit poëtisch en politiek liefdesverhaal geeft aan dat de cineaste een meer dan waardige erfgename is.
Wanneer een anoniem boeket rozen bij hem thuis wordt afgeleverd begint een schijnbaar gelukkige zestigjarige neurochirurg zich vragen te stellen. Na het sombere Il y a Longtemps que Je t’aime en het speelse Tous les Soleils levert schrijver en cineast Philippe Claudel met het tragische Avant l’Hiver een nieuw staaltje humanistische observatie-cinema af.