READY PLAYER ONE
Het is weinigen gegeven om de tijdsgeest zo goed en onderhoudend te ballen in filmverhalen als Steven Spielberg. Kort na elkaar snijdt hij vrouwenemancipatie en persvrijheid aan in The Post en knipoogt hij naar de heerschappij van pop en geek cultuur in Ready Player One. Fraaie staaltjes van respectievelijk nostalgische en futuristische retrocinema.
UN PROPHETE
“Moi, je travaille pour ma gueule” zegt de jongeman die in Un Prophète achter de tralies zijn identiteit vormt. Die eigenzinnige zelfstandigheid typeert ook Jacques Audiard. “We wilden helden fabriceren vertrekkende van figuren die niet vertrouwd zijn, die niet iconisch worden weergegeven in film,” zegt de maker van De battre mon coeur s’est arrêté, “in Frankrijk komen Arabieren alleen op naturalistische en sociologische wijze in beeld. Ons opzet was een genrefilm te maken die zoals in de western onbekende gezichten tot helden omvormt”. Zijn virtuoos geregisseerde bildungsroman won tijdens het 62ste Festival van Cannes terecht de Grote Prijs.
Lees meer »
A QUIET PLACE
De verrassingshit van het jaar is een ook bij critici populaire lowbudgetfilm zonder veel effecten en met nog minder woorden. In John Krasinski’s zenuwslopende horrorfilm A Quiet Place tracht een gezin op het postapocalyptische Amerikaanse platteland een doodse stilte te bewaren om uit de dodelijke greep van blinde buitenaardse wezens te blijven.
REALITY
“Wanneer ik een verhaal vertel ben ik me niet altijd bewust van de dramatische kracht ervan,” zei Matteo Garrone in Cannes, “ik besef het vaak pas achteraf. Bij Reality dacht ik vooraf aan een Pixar-film met dramatische accenten”. Na zijn neorealistisch Shakespeariaans misdaaddrama Gomorra pakt de Italiaanse cineast uit met een eerder bijtende dan hilarische satire over Napels en ‘reality tv’. Een bittere kroniek die tegelijk ook een ode aan de Italiaanse komedie van weleer is.
UNE SAISON EN FRANCE
Met zijn eerste in Frankrijk gedraaide film borstelt de Tsjaadse regisseur Mahamat-Saleh Haroun (Un homme qui crie) een sober, melancholisch en authentiek portret van een immigrant op zoek naar een nieuwe toekomst. Maar Europa is in Une Saison en France een toren van Babel, een wereld waar iedereen naast elkaar praat en niemand elkaar begrijpt.
THE SISTERS BROTHERS
Jacques Audiard zet graag de puntjes op de i. The Sisters Brothers is niet echt zijn eerste Amerikaanse film maar een Engels gesproken Europese film. Westerns? Eigenlijk niet zijn ding. Een Amerikaanse droom? Geen last van. Auteur? Who cares. Dat heet dan een no-nonsense interview.
SUSPIRIA
Veertig jaar na zijn Italiaanse release wordt Dario Argento’s horrormeesterwerk Suspiria gevierd met een 4K restauratie plus Blu-ray release én Luca Guadagnino’s eigenzinnige remake. Ook in zijn autobiografie ‘Peur’ (angst) kijkt de mythische Italiaanse filmmaker uitvoerig terug op de dolle Technicolor heksenketel die hem eeuwige roem bezorgde.
VERTIGO
Alfred Hitchcock is dood. Al een tijdje. 38 jaar om precies te zijn. Maar de films van de Britse cineast blijven onsterfelijk. Zeker Vertigo, zijn meesterwerk uit 1958. Een visueel verteld duizelingwekkend liefdesverhaal en een van de mooiste en meest spirituele films ooit gemaakt. Niemand heeft iets wonderbaarlijker gefilmd dan James Stewart die met zijn auto een half uur lang Kim Novak schaduwt door de heuvelachtige straten van San Francisco. Een staaltje van pure, dialoogloze cinema ontstaan in het creatieve brein van de ‘master of suspense’. Hitchcock vertrok van een misdaadroman van Boileau-Narcejac, ‘D’entre les morts’, maar gooide op een plotelement na haast alles overboord. Niet toevallig liet hij zich wel eens ontvallen dat je van de slechtste boeken de beste films kan maken.