Our Brand is Crisis, een documentaire van Rachel Boynton over de Boliviaanse verkiezingen van 2002, werd door de Amerikaanse filmmaker David Gordon Green voor de producenten van Oscarwinnaar Argo omgetoverd in een fictiefilm. Het is een politieke screwball komedie geworden die interessante vraagtekens plaatst bij de rol van politiek consultancy maar helaas vanuit een westers perspectief is gemaakt. En uitdraait op een Amerikaans onderonsje.
Met het semi-autobiografische Papicha tekent de Algerijnse Mounia Meddour voor een ijzersterk debuut. Een door vrouwen gedreven coming-of-age drama dat inzoomt op de gebeurtenissen tijdens de Algerijnse burgeroorlog in de jaren negentig om de clash tussen onderdrukking en vrijheidsdrang te belichten. Resultaat is een krachtig, indringend vrouwenportret dat in eigen land verboden werd maar na zijn Cannes passage in Frankrijk uitgroeide tot de best bezochte, door een vrouw geregisseerde film uit Afrika ooit.
Een politieke film over de moord op JFK die niet tracht het ‘complot’ te ontrafelen maar wel de reacties van directe betrokkenen te duiden? Nog voor Pablo Larrains Jackie deed Peter Landesman dit met Parkland.
“Iedereen zou de ‘slachtpartij van Peterloo’ uit 1819 moeten kennen,” vindt Mike Leigh, “terwijl Britse kinderen er in de lessen geschiedenis niets over te horen krijgen.” De Britse regisseur van Secrets & Lies , Vera Drake en Another Year wil dat euvel verhelpen met zijn politiek epos ‘Peterloo’, een even educatieve als dramatische verfilming van het bloedig onderdrukken van een vreedzame protestactie in Manchester door arrogante en wereldvreemde beleidsvoerders. “Het verhaal is actueler dan ooit” stelt Leigh meer dan terecht.
Meer en meer politiek geladen films zorgen voor een fris geluid in onze bioscopen. Na de halve Occupy-popcornmovie Elysium zijn er nu The East en The Purge. Respectievelijk een thriller over een collectief eco-terroristen die CEO’s straffen voor hun misdaden en een horrorfilm over institutioneel geweld, racisme en inkomensongelijkheid.
In een korte tijdspanne ging The Purge van een kleine horrorfilm voor een nichepubliek naar een actiefranchise voor de multiplexen. Daarbij ging de subversieve kracht wat verloren. The Purge: Election Year is zelfs behoorlijk conformistisch.
Van onderstroom evolueerde ‘Black Lives Matter’ in het Trump tijdperk tot een centraal thema van de Amerikaanse cinema. In haar door Lena Waithe geschreven debuut Queen & Slim vertelt Melina Matsoukas het tragische verhaal van een Afro-Amerikaans koppel dat op de vlucht slaat na een fataal afgelopen confrontatie met een blanke racistische politieman.
Na De Oost behandelt ook Quo Vadis, Aida? een Nederlands trauma. Maar Jasmila Žbanić bekijkt de tragische gebeurtenissen van Srebrenica door de ogen van een Bosnische tolk.
Na de vrouwenportretten Hedda en Lady Jane vertelt de Britse theatermaker en filmregisseur Trevor Nunn het verhaal van een gepensioneerde bibliothecaresse die gearresteerd wordt omdat ze 50 jaar eerder spioneerde voor de Sovjet Unie. Red Joan is gebaseerd op de bestseller van Jennie Rooney en wordt gedragen door Judi Dench en Sophie Cookson.
De Oekraïense regisseur, scenarist, DoP, monteur en producent Valentyn Vasyanovych liet zich in het festivalcircuit opmerken met twee weerbarstige en visueel virtuoze films: ‘Atlantis’ en ‘Reflection’. Twee helletochten die dystopisch leken maar profetisch bleken. Van beide films worden voorstellingen georganiseerd om de filmmakers in Oekraïne te ondersteunen.
