dec 13, 2016 // by Ivo De Kock // actie, actueel, comics, dvd, film, genre // Reacties uitgeschakeld voor David Ayers Suicide Squad: De donkere kant van het DC Comics universum
SUICIDE SQUAD
Batman vs Superman is amper van de schermen verdwenen of DC Comics presenteert ons al Suicide Squad (live action in de bioscoop) en Batman: The Killing Joke (animatie op dvd). En dat is nog maar het begin, er komt een heuse comics tsunami aan.
“Ben je een held of een bedrieger?” Clint Eastwood valt in Sully met de deur in huis. Een nachtmerrie geeft aan dat piloot Sully Sullenberger worstelt met een trauma en met twijfel. Een innerlijke strijd gekoppeld aan sterke emoties en een heftig gebeuren. We krijgen meteen een zitje in het hart van de actie: wanneer ganzen in de motoren van hun Airbus 320 belanden moeten Sully en co-piloot Jeff Skiles onorthodox landen op de Hudson rivier.
“Ik zie Sunset als een soort waarschuwing over hoe blind we kunnen zijn voor onze eigen duistere kant” zegtLászló Nemes. Na WO II en het Auschwitz Sonderkommando in zijn baanbrekende debuutfilm Son of Saul gaat hij verder terug naar het begin van de twintigste eeuw om te peilen naar de roots van het kwaad en de hedendaagse turbulentie.
Verbetenheid loont want na achttien jaar heeft Terence Davies eindelijk zijn adaptatie van het door de Schotse auteur Lewis Grassic Gibbon geschreven Sunset Song kunnen maken. Een film over lijden en vergiffenis.
jun 9, 2023 // by Ivo De Kock // Geen categorie // Reacties uitgeschakeld voor Gouden beer winnaar ‘Sur l’Adamant’: Baas in eigen brein 2.0
Documentaires scoren plots op internationale filmfestivals. Na de triomf van ‘All the Beauty and the Bloodshed’ in Venetië volgde de Gouden Beer van Berlijn voor ‘Sur l’Adamant’. De Franse regisseur Nicolas Philibert, die naam maakte met arthouse hit ‘Être et avoir’, stond er zelf van te kijken dat zijn documentaire over een drijvende dagopvang voor mensen met psychologische problemen bekroond werd. Maar onbegrijpelijk was de jurybeslissing niet. Dit is immers warme, menselijke cinema. Empathische kunst.
“Misschien ben ik wel de Michael Moore van de horror” zegt George A. Romero n.a.v. Survival of the Dead, een allegorische donkere satire waar ernst en humor hand in hand gaan. De roots van de patroonheilige van de zombiefilm liggen zowel in het verzet tegen de Vietnamoorlog als in de ‘larger than life’-strips van E.C. Comics. “Mijn films moeten over iets gaan” herhaalt Romero keer op keer.
Veertig jaar na zijn Italiaanse release wordt Dario Argento’s horrormeesterwerk Suspiria gevierd met een 4K restauratie plus Blu-ray release én Luca Guadagnino’s eigenzinnige remake. Ook in zijn autobiografie ‘Peur’ (angst) kijkt de mythische Italiaanse filmmaker uitvoerig terug op de dolle Technicolor heksenketel die hem eeuwige roem bezorgde.
De fans van Dario Argento en de meester zelf waren niet opgetogen met de ‘nieuwe’ Suspiria maar die andere gekke Italiaan, film kameleon Luca Guadagnino leverde wel een eigenzinnig en gestileerd horrorsprookje af. Geen remake maar een ‘cover-versie’ benadrukt de cineast die met zijn eigen esthetische gevoeligheden variaties op een thema doorvoert.
Met zijn debuut Samson and Delilah (2009) toonde de Australische DoP Warwick Thornton zich niet enkel een begenadigd regisseur maar ook een geëngageerd verteller die mee wil schrijven aan de geschiedenis van de onderdrukte, gediscrimineerde en grotendeels uitgeroeide Aboriginals. Die lijn trekt hij door met Sweet Country (2017), een Australische western die start van een echte rechtszaak in de jaren twintig – een Aboriginal werd gearresteerd en berecht voor de moord op een witte man – om via de beproevingen van Aboriginal Sam en zijn vrouw Lizzie het verhaal van een mishandeld volk te belichten.
The Tree of Life, To the Wonder en Knight of Cups producent Nicolas Gonda kreeg tijdens het jongste filmfestival van Deauville ongewild de lachers op zijn hand toen hij tijdens een hommage aan Terrence Malick (°1943) met uitgestreken gezicht zei dat de Amerikaanse cineast “graag aanwezig was geweest maar momenteel werkt aan de postproductie van zijn nieuwste film”. Want al maakte Malick de laatste vijf jaar evenveel films als in de 35 jaar daarvoor, een drukke agenda was natuurlijk nièt het probleem.