Best 10 van 2012: Lang leve de alchemisten van de verwondering, het plezier en de illusie
Een sterk filmfestival van Cannes en een mooi filmjaar leidt tot een ‘best 10’ lijstje met heel wat festivalfilms. Dit waren de toppers van 2012:
Lees meer »
>Articles by " Ivo De Kock"
Best 10 van 2011: Het jaar van Terrence Malicks meesterwerk
Heel af en toe ben je getuige van de geboorte van een meesterwerk. Dat was zo bij de voorstelling van The Tree of Life in Cannes. Pretentieuze onzin oordeelden sommigen, maar voor vele anderen was het duidelijk: Terrence Malick maakte de film van het jaar, eentje voor het canon.
Lees meer »Best 10 van 2010: Dromen voor vandaag en morgen.
Wat is het leukste aan de eindejaarsperiode? De kerstboom, de cadeautjes, de kalkoen, de champagne of het vuurwerk? Nee, dat zijn al die lijstjes met beste boeken, tv-programma’s, cd’s en films van het jaar. Lijstjes die zeker bij filmliefhebbers de passies hoog doen oplaaien. “2010 was een extreem slecht filmjaar, de beste film was TOY STORY 3, met afstand” lazen we op een internetforum terwijl in een reactie sprake was van “toch wel meer fraaie films”. Mager beestje of topjaar? Daar wilden we toch even over nadenken. Te beginnen met een ‘best 10’ lijstje.
Lees meer »Honderd jaar Orson Welles: Een valse neus en een lint van dromen
ORSON WELLES
“I regard posterity as vulgair as success,” zei de legendarische Amerikaanse filmmaker Orson Welles (1915-1985) de dag voor zijn dood tegen filmmaker Henry Jaglom, “voor mij is het nageslacht even vulgair als succes. Ik vertrouw het niet. Te veel goede schrijvers zijn spoorloos verdwenen”. Niet zo Orson Welles. “Iedereen zal hem altijd alles verschuldigd zijn” bekende dat andere icoon Jean-Luc Godard. Dertig jaar na zijn dood wordt Welles meer dan ooit beschouwd als een genie, een cinema-gigant die in tegenstelling tot de even mythische Britse ‘master of suspense’ Alfred Hitchcock ook in andere media (radio, toneel) fungeerde als vernieuwer.
Roger Ebert: Dood van een filmman
ROGER EBERT
“Pixar is de eerste studio die een superster werd” schreef Rober Ebert (1942-2013). Hetzelfde kon gezegd worden van de man met de beroemde duimen en de begenadigde pen. De met een Pulitzer-prijs bekroonde Amerikaanse filmcriticus was een ster tot ver buiten zijn biotoop Chicago. Ook toen hij letterlijk geen stem meer had sprak hij tot de wereld en zijn duizenden followers via het internet.
Raúl Ruiz: De vele levens van een Chileens-Franse filmtovenaar
RAUL RUIZ
“Ik probeer me te herinneren dat ongelijkheid bestaat,” zei de Chileens-Franse cineast Raúl Ruiz (1941-2011) toen hij al sukkelde met zijn gezondheid, “dat is een goede manier om me de dood voor de geest te halen. Dan wordt die dood iets totaal anders dan zich neerleggen bij sterven, iets anders dan melancholie. Het wordt integendeel een werkinstrument”.
Filmcriticus Serge Daney: De erfenis van de veerman
LE MEPRIS: Cinema waar Serge Daney van hield
Toen Serge Daney stierf in 1992 gold hij als de beste en meest invloedrijke naoorlogse Franse filmcriticus. Bijna 20 jaar later weten weinigen nog wat hij bedoelde met ‘passeur’, ‘ciné-fils’ en ‘la maison cinéma’. Gelukkig kunnen we nu in het Nederlands kennis maken met Daneys gedachten en teksten. Octavo publiceert naast de autobiografie Volharden ook het essaybundel Een ruimte om in te bewegen. Inspirerende lectuur.
Eighties komediespecialist John Hughes: Poëet van de tienerangst
FERRIS BUELLER’S DAY OFF
“Het leven gaat snel. Wanneer je niet af en toe stopt en rondkijkt riskeer je het te missen”. John Hughes (1950-2009), de filmdichter van de in de jaren 80 opgegroeide tienergeneratie, volgde de raad van Ferris Bueller en keerde na megasucces Hollywood de rug toe. Toch groeide de man die in komedies de vinger legde op existentiële tienerangst uit tot een mythisch filmmaker.
Boeken over Hal Ashby: Een vergeten seventies auteur herontdekt
BEING THERE: Hal Ashby
“Hal Ashby heeft zo’n light touch dat sommigen die met hem werkten niet eens zeker zijn dat hij de film geregisseerd heeft” stelt Jack Nicholson. Straffer nog, veel filmliefhebbers kennen Harold and Maude, The Last Detail, Shampoo, Coming Home en Being There maar weinigen weten dat ze gemaakt werden door Hal Ashby (1929-1988). “Ashby is nu grotendeels vergeten omdat hij de tegenslag had te sterven aan het einde van de jaren 80,” schrijft Peter Biskind, “maar hij heeft de meest opmerkelijke reeks films neergezet van alle jaren 70 regisseurs”.
Op zoek naar de mythe Jean-Luc Godard: Godard, a portrait of the artist at 70
JEAN-LUC GODARD
Jean-Luc Godard filmt nog steeds, dat bewees hij in 2014 met Adieu au langage en Ponts de Sarajevo, maar hij wordt steeds onzichtbaarder. Wat in dit multimedia- en internet tijdperk vrij ongewoon is. Maar hij blijft een naam, een gezicht, een icoon. Gelukkig zijn er interessante boeken die de mythe JLG trachten te vatten en duidelijk. Zoals Colin MacCabe’s onorthodoxe biografie ‘Godard, a portrait of the artist at 70’.