De gedeeltelijk in België gedraaide Grote Prijs van Film Fest Ghent winnaar A Quiet Passion is een biopic over de 19de eeuwse Amerikaanse dichteres Emily Dickinson (1830-1886). De Britse regisseur Terence Davies beschouwt deze even beruchte als beroemde vrouw, zo vertelde hij ons tijdens zijn passage in Gent, als “een van Amerika’s grootste dichters.” Haar werk bevat volgens hem “een immense waardigheid en valt op door diepzinnige meditaties over sterfelijkheid en de vergankelijkheid van het leven.” Davies koesterde een levenslange fascinatie voor deze getormenteerde kunstenares die focust op “de terreur en de schoonheid van de wereld” en was zielsgelukkig toen hij uiteindelijk producenten wist te overtuigen om de film te financieren.
Wie schrijver wil worden, heeft het de eerste honderd jaar nogal moeilijk, wil een boutade. En nog: een ongelukkige jeugd is een goudmijn voor een schrijver. Een kwinkslag evoceert telkens de driehoek creatie-pijn-roem die verbonden wordt met literaire activiteit. Ook in Quills, een ernstige klucht met een hoog grand guignol gehalte, wordt schrijven gelinkt aan lijden. Regisseur Philip Kaufman en scenarist Doug Wright voeren de markies de Sade op als een dwangmatig schrijver di e inspiratie vindt in onderdrukking.
«Laat je door niemand behandelen als een invalide». Die les krijgt Ray Charles ingeprent door zijn moeder, vlak nadat we in de generiek pianotoetsen weerspiegeld zien in de legendarische donkere zonnebril van het Amerikaans soulicoon. Het verlangen om «altijd op eigen benen te staan» is de rode draad door biopic Ray.
Na de vrouwenportretten Hedda en Lady Jane vertelt de Britse theatermaker en filmregisseur Trevor Nunn het verhaal van een gepensioneerde bibliothecaresse die gearresteerd wordt omdat ze 50 jaar eerder spioneerde voor de Sovjet Unie. Red Joan is gebaseerd op de bestseller van Jennie Rooney en wordt gedragen door Judi Dench en Sophie Cookson.
Clint Eastwoods nieuwste ongewilde held Richard Jewell is een vriendelijke reus die verzeild geraakt in een Amerikaanse tragedie, een anonieme blanke man met een complexe persoonlijkheid die worstelt met de hedendaagse geschiedenis. Uit zijn waargebeurd verhaal puurt de 90-jarige cineast een fraai staaltje no-nonsense cinema gedragen door sterke vertolkingen.
aug 25, 2017 // by Ivo De Kock // biopic, drama, film, genre, regisseur, Scorsese // Reacties uitgeschakeld voor Martin Scorsese’s Silence: Ode aan vrijheid en de kracht van de menselijke geest
SILENCE
Na The Last Temptation of Christ en Kundun was Silence de derde religiefilm van Martin Scorsese. Maar de voormalige misdienaar uit Little Italy maakte al tal van films waar geloof, en de relatie tussen opoffering en verlossing, centraal stond. Voor zijn eigen Christus-figuur hoef je niet ver te zoeken: dat was de eenzaam door zijn biotoop New York zwervende Travis Bickle in Taxi Driver.
‘Man in black’ Johnny Cash bleef zijn motto “gebruik je mislukkingen als springplank” levenslang trouw. Walk the Line weeft de louterende cyclus zonde-vernietiging-verlossing doorheen het liefdesverhaal van dit cultureel icoon voor wie muziek instinctief én emotioneel was.
Van Back to the Future en Forrest Gump regisseur Robert Zemeckis kan je moeilijk zeggen dat hij niet tracht bij het vertellen van verhalen buiten de lijntjes te kleuren. Who Framed Rober Rabitt?, The Polar Express, The Walk en Welcome to Marwen zijn geen meesterwerken maar wel originele, markante films. Welkom in een bizarre wereld tussen fantasie en realiteit!
