SOUTHLAND TALES
“Ik schreef Southland Tales om me te genezen van een depressie,” zei Richard Kelly in mei ‘06, “ik wou een zwarte komedie maken over Los Angeles en het einde van de wereld”. De ontvangst in Cannes was zo catastrofaal dat het resultaat bijna een nieuwe depressie en het einde van een carrière was. Bijna vier jaar later, nà de release van het onderschatte The Box, gaat de film bij ons in première op dvd.
“Kelly a fait boum et les sourds du Festival n’ont rien entendu” fulmineerde Libération – de enige positieve persstem tussen de vele dailies – over de terecht geanticipeerde en onterecht neergehaalde opvolger van culthit Donnie Darko.
Lees meer »
“Een pater familias die een familiemaaltijd afsluit met een lied is mij erg vertrouwd,” zegt André Téchiné, “het is geen ‘Souvenir d’en France‘ maar een ‘Souvenir d’enfant‘.” Twintig jaar voor Les roseaux sauvages terugkeerde naar Zuidwest Frankrijk en zijn jeugdherinneringen draaide Téchiné er Souvenirs d’en France, een familiedrama gedrenkt in het verlangen weg te trekken.
Lees meer »
SPETTERS
Paul Verhoevens bij zijn release in 1980 erg controversiële Spetters verwierf met de jaren een cultstatus. Niet omwille van zijn uitzonderlijke artistieke kwaliteiten. Wie de gerestaureerde en met verwijderde beelden aangevulde versie van de film op dvd bekijkt ontdekt niet meteen het sterkste werk van de maker van o.m. Keetje Tippel, Turks Fruit, Soldaat van Oranje, De Vierde Man, Total Recall, Showgirls, Hollow Man en Zwartboek. Ook al werd het voor Verhoeven, net als voor acteurs Rutger Hauer en Jeroen Krabbé, een springplank naar Hollywood.
SPIDER-MAN
De aankondiging dat Sam Raimi van de in 1962 door Steve Ditko en Stan Lee gecreëerde stripfiguur Spider-Man een filmheld zou maken, deed nogal wat wenkbrauwen fronsen. Ook al toverde het de carrière van de filmer om tot een typisch Amerikaans succesverhaal: van low budget horror (The Evil Dead) tot big budget fantasy (Spider-Man).
SPIDER-MAN: HOMECOMING
Na een overdosis overbodige reboots, mislukte episodes van uitgemolken franchises en inspiratieloze stripverfilmingen zaten we niet echt te wachten op een nieuw Spider-Man avontuur. Marvel Studios is immers geen garantie voor kwaliteit. Maar, verrassing, Jon Watts toverde de superheld om in een proletarische en aan sociale media verslaafde adolescent waardoor Spider-Man: Homecoming een eerder geslaagde tienerkomedie is geworden.
SPLIT
Na het fenomenaal succes van The Sixth Sense eind jaren ’90 leek de meester van de plot twist M. Night Shyamalan voorbestemd om de Amerikaanse cineast van het nieuwe millennium te worden. Maar het ging pijlsnel bergaf met Shyamalan die de commerciële flops opstapelde en door de critici steevast werd afgeslacht. Na de release van Lady in the Water was hij zonder meer Hollywoods meest omstreden filmmaker en na het After Earth debacle werd hij persona non grata. Shymalan vocht terug met de lowbudget horrorfilm The Visit. Een andere ‘kleine’ indie later, de bizarre psychologische kidnappingsthriller Split, is hij weer terug van weggeweest.
THE SQUARE
De koele Zweedse provocateur Ruben Östlund (Play, Turist) verdeelde Cannes in 2017 met zijn Gouden Palm The Square. Een briljant gefilmde maar niet echt bijtende satire van de hedendaagse bourgeois samenleving die een jaar later ondanks zijn onevenwichtigheid nog altijd indruk maakt met enkele verontrustende scènes.
Is de Koreaanse Netflix-serie ‘Squid Game’ een hype of een internationaal fenomeen? Dat laatste, want het is opmerkelijk dat Hwang Dong-huyks survivalthriller in volle pandemie mondiaal miljoenen televisiekijkers aanspreekt met een macabere satire die meer is dan escapistisch entertainment. Het lugubere ‘op leven en dood’-spel waar alles om draait, een uitvergroting van kinderspelletjes, legt als metafoor voor een op hol geslagen kapitalistisch systeem de vinger op angst voor een precair bestaan en armoede. ‘Squid Game’ is een absurd bloederig spektakel, tegelijk realistisch én surrealistisch, en een radiografie van de ‘human condition’ in de jaren twintig. Urgente televisie.
Lees meer »
STAR TREK II: THE WRATH OF KHAN
Na het mooie maar emotieloze Star Trek: The Motion Picture (1979) van Robert Wise leek het door Gene Roddenberry bedachte sf-feuilleton de stap van tv naar film niet te kunnen zetten. Zonder veel overtuiging gaf de tv-afdeling van Paramount Nicholas Meyer, een beginnende cineast die zich met Time After Time had laten opmerken, een beperkt budget om een sequel te maken. Star Trek II The Wrath of Khan (1982) lanceerde echter de reeks in de bioscoop en zou achteraf de beste Star Trek-film blijken.