SILENCE
Na The Last Temptation of Christ en Kundun was Silence de derde religiefilm van Martin Scorsese. Maar de voormalige misdienaar uit Little Italy maakte al tal van films waar geloof, en de relatie tussen opoffering en verlossing, centraal stond. Voor zijn eigen Christus-figuur hoef je niet ver te zoeken: dat was de eenzaam door zijn biotoop New York zwervende Travis Bickle in Taxi Driver.
LA SIRENE DU MISSISSIPPI: Jean-Paul Belmondo en Catherine Deneuve
Bij zijn release in 1969 werd La Sirène du Mississippi neergesabeld door de critici en genegeerd door het publiek. Regisseur François Truffaut kreeg ‘grootheidswaanzin’ (megasterren Jean-Paul Belmondo en Catherine Deneuve in een Amerikaanse productie) en ‘cynisme’ (Truffaut zou spotten met zijn clichématige personages) naar het hoofd geslingerd, twee dingen die hem totaal vreemd waren. Pas na die andere ‘amour fou’ film La femme d’à côté en Truffauts dood verwierf La Sirène du Mississippi, samen met de even ondergewaardeerde films Fahrenheit 451 en La chambre verte, een cultstatus.
THE SISTERS BROTHERS
Jacques Audiard zet graag de puntjes op de i. The Sisters Brothers is niet echt zijn eerste Amerikaanse film maar een Engels gesproken Europese film. Westerns? Eigenlijk niet zijn ding. Een Amerikaanse droom? Geen last van. Auteur? Who cares. Dat heet dan een no-nonsense interview.
THE SISTERS BROTHERS
Bij humor en western denk je niet meteen aan Jacques Audiard, de Franse cineast die eerder thuis is in de donkere werelden van Un prophète en Dheepan en wiens wereldbeeld dichter aanleunt bij de dystopie dan bij de utopie. Dat hij met zijn neo-western The Sisters Brothers het spoor van de Canadese romanauteur Patrick deWitt (“in ongelukkige tijden is beroep doen op humor het gezondste”) volgt is dan ook tamelijk verrassend.
THE SISTERS BROTHERS
“Een Amerikaanse droom? Nee, ik wilde niet persé in Amerika werken, Hollywood veroveren of een western maken,” zei Jacques Audiard tijdens een persconferentie in Deauville voor The Sisters Brothers, “na enkele claustrofobische films wou ik wèl in grote open ruimtes werken.” The great outdoors vond hij …in Spanje!
Alhoewel de Franse cineast Jacques Audiard geen western fan is weet de regisseur van Dheepan met The Sisters Brothers het genre nieuw leven in te blazen. In dit grappig én melancholisch sprookje over trauma’s, geweld, beschaving, veranderende tijden en pacifistische utopieën zijn John C. Reilly, Joaquin Phoenix en Jake Gyllenhaal a-typische cowboys.
Lees meer »
Na een Oscarbekroonde kortfilm over de destructieve kracht van racisme maakt de Israëlisch-Amerikaanse cineast Guy Nattiv nu een langspeelfilm over het doorbreken van de cyclus van haat. Twee mokerslagen met één titel: Skin. Twee familieverhalen over haat en de nood aan educatie. Met respectievelijk sombere tragiek en hoopvol drama.
Lees meer »
SLOW WEST: Coming-of-age western
John MacLeans Slow West is een laconiek frontier sprookje dat laveert tussen de klassieke en de revisionistische western. De tocht van een premiejager en een tiener door het Wilde Westen legt zowel een pijnlijke leerschool als een harde werkelijkheid bloot. “Er liep een grote verscheidenheid aan mensen rond in het Westen”, stelt de Britse cineast, “Chinese spoorarbeiders, Duitse veeboeren, Schotse schaaphoeders en Scandinavische winkeliers. Ik verwijs naar die realiteit maar knipoog ook naar Leone’s Once Upon a time in the West, Altmans Mc Cabe & Mrs Miller en Dead Man van Jarmusch”.
SNOW ANGELS
“Ik probeer me met elk personage te identificeren,” stelt David Gordon Green, “wanneer een personage te ver van me af staat voel ik me niet de geschikte auteur”. De onafhankelijke filmmaker uit Arkansas behoort tot de Terrence Malick-school en valt op door zijn respectvolle, poëtische benadering van kwetsbare mensen verankerd in een genadeloos mooi landschap en meegesleurd in een pijnlijk authentieke maalstroom van emoties. Snow Angels die neerstorten of wegvliegen.
SNOWDEN
Enfant terrible Oliver Stone blijft om zich heen schoppen. Vooral in woorden. President Obama, Pokemon en de Amerikaanse inlichtingendienst moesten er onlangs aan geloven. Want de met samenzweringstheorieën flirtende regisseur van Platoon, JFK en Nixon wond zich op over “het spook van het surveillance capitalism.” Lokaliseren en volgen als big business en politieke controle. “Ik denk dat we paranoïde geboren worden,” geeft Stone toe, “maar soms hebben zelfs paranoïde mensen gelijk. En dat is een understatement.” Volgens hem leven we in “a one-government world” en “a really scare time.”