Documentairemaker Johan Grimonprez is een man met een missie maar ook met filmtalent. Zijn nieuwste, Shadow World, is een sublieme aanklachtdocumentaire die met Andrew Feinsteins verontrustend onderzoeksboek als vertrekbasis de internationale wapenhandel genadeloos fileert. Een verhaal van hebzucht, nutteloos verlies van mensenlevens en de dreigende vernietiging van de democratie. Een verhaal verteld vanuit woede maar gebracht met humor, intelligentie en een hoopvol pleidooi voor rebellie en samenhorigheid.
De Belgische multimedia kunstenaar en documentairemaker Johan Grimonprez (° 1962) is even gedreven als veelzijdig. Hij staat met een been in het museum en met het andere in de bioscoop maar is er vooral ook apetrots op dat zijn audiovisueel werk steevast viraal gaat en zo een lang leven en een ruim bereik kent. De passage van zijn jongste documentaire Shadow World (2016), langs filmfestivals zoals Tribeca, Toronto, Edinburgh, Durban, Gent en de Nederlandse hoogmis van de documentaire IDFA is dan ook maar een begin.
“Lovende kritieken zijn belangrijk,”zegt installatie-kunstenaar en filmmaker Steve McQueen, “wanneer je een film maakt, wanneer je kunst ontwikkelt zijn positieve reacties fijn. Ze zijn een prikkel om het volgende keer nog beter te doen”. De meeste critici reageerden positief op het intense SHAME (zoals voordien op Hunger), “maar je hebt de negatieve reaties ook nodig, daar kan je van leren”.
Guillermo del Toro’s met 4 Oscars bekroonde The Shape of Water is volgens de regisseur-scenarist “een sprookje voor moeilijke tijden.” Achter een simpel melodramatisch verhaal dat draait rond een monster en zijn minnares schuilt een tragedie over buitenstaanders en een samenleving die worstelt met anders zijn. Met een sprookje dat refereert aan de bijbel, Griekse mythologie en monsterfilms snijdt de regisseur van Hellboy, Pan’s Labyrinth, Pacific Rim en Crimson Peak thema’s als militarisme, politiegeweld, racisme, migratie en seksuele intimidatie aan.
Met The Last Waltz, George Harrison: Living in the Material World, No Direction Home en Feel Like Going Home heeft Martin Scorsese al flink wat muzikale films op zijn actief. Zijn concertfilm Shine a Light is helaas niet zijn beste film.
“Here’s Johnny!” is terug in een 4K Ultra HD Extended Cut van Stanley Kubricks horrorklassieker The Shining. Gerestaureerd en 24 minuten langer dan de versie die we in de bioscoop en op dvd zagen. Met een commentaar die focust op technische aspecten en boeiende documentaires, waaronder Vivian Kubricks making of.
De Japanse grootmeester Hirokazu Kore-eda won vorig jaar terecht de Gouden Palm van Cannes met een warme, sociaal geëngageerde kroniek van een ersatz familie, outcasts die in Tokio overleven via kruimeldiefstallen en oplichting. Shoplifters is sterke humanistische cinema en past naadloos in het oeuvre van de cineast van Nobody Knows en Still Walking.
In twintig jaar tijd evolueerde Showgirls’ reputatie van wansmakelijke flop tot kritische absurde satire. Met dank aan de lofzang van filmmaker Jacques Rivette. De rehabilitatie bood Paul Verhoeven de kans om via het Franse Elle (en straks Lyon 1943) weer op het voorplan te treden.
Ongeveer vijf jaar isSteven Soderbergh al bezig aan een afscheidstournee door filmland. Na het Che-tweeluik van 2008 draaide hij The Girlfriend Experience, The Informant!, Contagion, Haywire en Magic Mike. Om zijn middelpuntvliedende uitbarsting van creative rage af te ronden met Side Effects.
“Bid met je ogen open.” Dat is de opdracht, de les, die Martin Scorsese deelt met ons en de personages van Silence. Het verhaal van de gretige jonge Portugese Jezuïet Rodrigues die samen met zijn ietwat sceptische missionarisvriend Garrupe in het Japan van de 17de eeuw op zoek gaat naar zijn vermoeide leermeester Ferreira weerspiegelt de huidige tijdsgeest.
