“Cornflakes zijn voor kinderen” zegt een robot tegen zijn meester. “Jij bent voor kinderen, idioot” luidt het antwoord. Niet echt een hilarische dialoog, al zorgt het verbale duel tussen Frank Langella en Peter Sarsgaard voor vuurwerk, maar wel een die symptomatisch is voor de lichtvoetige ironie waarmee de Amerikaanse onafhankelijke productie Robot & Frank ons doet glimlachen. Deze in Sundance bekroonde debuutfilm van Jake Schreier kiest in tegenstelling tot vele hedendaagse komedies voor een light touch, een ‘minder is meer’-aanpak waarbij de ernstige thema’s even subtiel worden geïntroduceerd als de relativerende humor.
Denzel Washington is een even charismatisch als getalenteerd acteur maar zelfs zijn beste films, The Hurricane en The Manchurian Candidate, kunnen moeilijk als meesterwerk omschreven worden. Het geforceerde Fences was geen uitzondering op de regel dat zijn vertolkingen en films fascineren maar onevenwichtig zijn. Idem voor Roman J. Israel, Esq.
“Either you’re part of the problem or you’re part of the solution or you’re just part of the landscape.” Dixit spion Sam (Robert de Niro) in John Frankenheimer onderschatte actiethriller Ronin. En “all good things comes to those who wait.” Oneliners en kogels vliegen ons om de oren.
In Roman Polanski’s esoterische thriller The Ninth Gate zet het codegetal 666 liftbezoeker Johnny Depp op weg naar een geheime verdieping en een mysterieus door de duivel geschreven boek. Dat getal van het beest – in de Bijbelse Openbaring lezen we dat het ‘beest uit de aarde’ te herkennen is aan het getal 666 – duikt niet op in Polanski’s Rosemary’s Baby maar de antichrist wèl. De schermtijd van de Duivel is beperkt, het blijft bij een cameo tijdens een nachtmerrie en vurige ogen aan het slot, maar zijn merkteken is krachtig. Ook al omdat de betere Duivelsfilm over de mens en de tijdsgeest gaat.
Met zijn eerste in Frankrijk gedraaide film borstelt de Tsjaadse regisseur Mahamat-Saleh Haroun (Un homme qui crie) een sober, melancholisch en authentiek portret van een immigrant op zoek naar een nieuwe toekomst. Maar Europa is in Une Saison en France een toren van Babel, een wereld waar iedereen naast elkaar praat en niemand elkaar begrijpt.
Toen de Iraanse cineast Asghar Farhadi in 2012 tijdens een bewogen aanvaardingsspeech zijn Oscar voor A Separation opdroeg aan het Iraanse volk en haar “rijke en oude cultuur die verborgen ligt onder het stof van de politiek” werd gevreesd dat dit hem in eigen land sterk zou worden aangerekend. Maar Farhadi kreeg in tegenstelling tot zijn landgenoot Jafar Panahi geen beroepsverbod en kon zijn nieuwste, The Salesman, probleemloos in eigen land draaien. Het drama werd in Cannes bekroond met twee prijzen: die voor beste scenario en voor beste mannelijke hoofdrol.
Honderd jaar na de geboorte van Jean-Pierre Melville en vijftig jaar na de bioscooprelease van Le Samouraï onderstrreept de Blu-ray van deze existentiële misdaadtragedie met Alain Delon dat alles draait rond hoe men een verhaal vertelt.
“Sterven van de kou is niet banaal” schreef Serge Daney in zijn bespreking van Sans Toit ni Loi, “de koude is geen banaal onderwerp. Het is een goed onderwerp omdat het alles verandert. In de koude moet je alles heruitvinden, zelfs de cinema. Dankzij de koude heeft Agnès Varda Sandrine Bonnaire heruitgevonden”. In 1985 won de Franse cineaste de Gouden Leeuw van Venetië met een lyrisch requiem voor een ‘rebel without a cause’, een jonge zwerfster magistraal vertolkt door de toen 17-jarige Bonnaire. “Een ‘Bronzen Hond’ was gepaster geweest” lacht een terugblikkende Varda. Een kwart eeuw later bezorgt dit schrijnend portret van een anti-heldin op zoek naar vrijheid in een kille samenleving ons nog altijd koude rillingen.
“Béla Tarr is een van de meest onverschrokken filmmakers,” benadrukt cineast en cinefiel Martin Scorsese, “zijn ‘Sátántangó’ is verbluffende, stoutmoedige cinema.” Het ruim zeven uur durende magnum opus uit 1994 van de door o.m. Gus Van Sant en Jim Jarmusch bewonderde Hongaarse cineast – een allegorie over de ineenstorting van het communisme in zijn land – is eindelijk op Blu-ray te zien. In een sublieme gerestaureerde versie, aangevuld met interviews en documentaires. Goed voor een bijzondere kijkervaring. Met dank aan betoverende beelden, oogstrelend zwart-wit, lange takes en afwijkende perspectieven. Kortom, met dank aan een blik die onze kijk op de wereld ondermijnt. “Kunst is altijd een soort spiegel,” stelt Tarr, “maar je kan niets leren van de spiegel: je moet de realiteit zien.”
apr 22, 2021 // by Ivo De Kock // actueel, Algemeen, dvd, film, genre, horror, regisseur // Reacties uitgeschakeld voor James Wans Saw: Onverwachte en verrassende horror voltreffer.
Saw
“Toen we onderweg waren naar L.A. om ons project te verkopen dachten we dat we geld verspilden,” zegt Saw-acteur en co-scenarist Leigh Whannell in een bonusinterview, “want waarom zou het werk van een onervaren regisseur en een debuterende acteur opvallen binnen het immense aan bod? Op de terugweg waren we uitbundig omdat we toch indruk hadden gemaakt.”
