De Belgische zalen zijn terug open maar van het apocalyptische en burleske The Lighthouse, met voorsprong de meest verbluffende Amerikaanse film van het laatste jaar, is er geen spoor. Te veel creativiteit en originaliteit kan blijkbaar een bioscoopcarrière schaden. Gelukkig voor regisseur Robert Eggers fungeren Blu-ray en Dvd net als bij zijn debuut The Witch als vangnet. Zo blijft de huisbioscoop verder operationeel.
Lees meer »
Nadat de Guatemalteekse cineast Jayro Bustamante eerder de discriminatie van indianen (Ixcanul) en homo’s (Temblores) fileerde, richt hij nu met de politieke horrorfilm La Llorona zijn pijlen op een verdrongen stuk geschiedenis: de burgeroorlog en genocide tijdens de jaren 80. De genadeloze dictator generaal Efraín Ríos Montt komt in beeld maar het is de ‘huilende vrouw’, een Latijns-Amerikaanse legende, die als spilfiguur helpt om het verleden (her)ontdekken in deze ijzersterke magisch-realistische film. Horror brengt het verdrongene terug boven water. Want dat is volgens Bustamante nodig: “Mensen leven in ontkenning, ze negeren wat er gebeurd is.”
Lees meer »
Na de discriminatie van indianen (Ixcanul) en homo’s (Temblores) fileert de Guatemalteekse cineast Jayro Bustamante met La Llorona de impact van de burgeroorlog en genocide in zijn land tijdens de jaren 80. Een Latijns-Amerikaanse legende, de ‘huilende vrouw’, brengt in deze magisch-realistische horrorfilm het verdrongene terug boven water. “Mensen leven in ontkenning, ze negeren wat er gebeurd is.”
Lees meer »
“Abba’s Dancing Queen is voor mij de meest melancholische, mooiste song ooit” bekent regisseur Panos Cosmatos. Dat kan vreemd lijken omdat zijn twee in heavy metal en horror gedrenkte koortstrips Beyond the Black Rainbow (2010) en Mandy (2018) even ver verwijderd zijn van de Zweedse pop kitsch als van de pulp actiecinema van Panos vader George P. Cosmatos (The Cassandra Crossing, Rambo II).
Lees meer »
MOTHER!
De productiegeschiedenis van Darren Aronofsky’s mother! was gehuld in mysterie en de première tijdens het festival van Venetië levert voer voor controverses. Voor- en tegenstanders reageerden heftig. Zelf omschrijft Aronofsky de film als “It’s a cruise missile shooting into a wall, I want audiences to be prepared for that and prepped that it’s a very intense ride.”
THE NEON DEMON
Bij de Cannes première van The Neon Demon waren de meningen sterk verdeeld. Héél erg sterk verdeeld. Fans van Nicolas Winding Refns nieuwste schreven “de Deen onderzoekt, met humor, de wereld van de mode en de genrecinema” (Les Inrockuptibles); tegenstanders titelden (in Libération) “de schijn en ‘le Neon’” (verwijzend naar ‘le néant’, het niets). Elders gold Winding Refns bizarre combinatie van horror- en coming of age-film als “overweldigend spectaculair” maar ook “vorm zonder inhoud”.
“This ain’t a dream,” zongen The Ramones, “I don’t want to be buried in a pet cemetery.” Het is de titelsong van Pet Sematary, Mary Lamberts adaptatie van Stephen Kings meest akelige en verontrustende boek. Een werk dat blijft herrijzen want na een documentaire over de cultfilm uit 1989 levert een remake een nieuw bezoek aan het dierenkerkhof.
Lees meer »
“Suppose what your faith has said is essentially correct. Suppose there is a universal mind controlling everything, a god willing the behavior of every subatomic particle. Well, every particle has an anti-particle, its mirror image, its negative side. Maybe this universal mind resides in the mirror image instead of in our universe as we wanted to believe. Maybe he’s anti-god, bringing darkness instead of light. ” Aldus professor Edward Birack in Prince of Darkness. Een gekke professor of een gekke John Carpenter?
Lees meer »
THE PURGE: Dystopische politieke cinema
Meer en meer politiek geladen films zorgen voor een fris geluid in onze bioscopen. Na de halve Occupy-popcornmovie Elysium zijn er nu The East en The Purge. Respectievelijk een thriller over een collectief eco-terroristen die CEO’s straffen voor hun misdaden en een horrorfilm over institutioneel geweld, racisme en inkomensongelijkheid.
THE PURGE: ANARCHY
Met de dystopische satire The Purge verraste James DeMonaco want een mainstream horrorthriller die ook een politieke geladen drama is zie je niet alle dagen. Een absurd uitgangsidee – de overheid wil geweldloosheid bereiken via een jaarlijkse zuiveringsnacht – leidt tot een politieke allegorie die illustreert hoe geweld verstrengeld is met de Amerikaanse ziel en met het Amerikaanse maatschappelijke bestel. De aanval op de veilige ’thuis’ van een disfunctioneel gezin legt de onzekerheid van de middenklasse, de grote ongelijkheid in de samenleving en de verankering van racisme en geweld in de Amerikaanse cultuur bloot.