Christophe Honoré’s Plaire, aimer et courir vite: Kroniek van verlangen en verlies
PLAIRE, AIMER ET COURIR VITE
“Je moet niet herkennen, je moet (leren) kennen” wist Jean Cocteau. Te vaak tonen cineasten wat de kijker reeds kent, te vaak doen ze er alles aan opdat de toeschouwer zichzelf zou herkennen. Terwijl er aan de basis van kunst een conflict dient te liggen, een botsing tussen het vertrouwde en het onbekende. Deze botsing is de artistieke drijfveer van Christophe Honoré.
PLAIRE, AIMER ET COURIR VITE
De elf films die de Franse cineast draaide tussen 2002 en 2018, van 17 fois Cécile Cassard tot Plaire, aimer et courir vite, verschillen niet toevallig grondig van elkaar. Honoré wil immers constant blijven vernieuwen en verrassen. Elke film reageert op een vorige. Zo leverde hij na de taaie, donkere debuutwerken 17 fois Cécile Cassard (2002) en Ma Mère (2004) het muzikale en warm-emotionele tweeluik Dans Paris (2006) en Les chansons d’amour (2007) af. Terwijl het rauw minimalistische Homme au bain (2010) gevolgd werd door lyrische exploraties van mythes (Métamorphoses, 2014) en sprookjes (Les malheurs de Sophie, 2016). Waarna Honoré klaar was voor een in persoonlijke herinneringen gedrenkt melodrama dat weer aanknoopt bij zijn Parijs tweeluik.
Plaire, aimer et courir vite is net als Dans Paris en Les chansons d’amour een impressionistisch stedelijk liefdesverhaal. Alleen speelt het tijdens de zomer van 1993, op het hoogtepunt van de AIDS-ravage die student Honoré van dichtbij meemaakte. Als getuige en niet als betrokkene; vandaar dat hij er tijd over liet gaan. Want “het was ondenkbaar te concurreren met het verhaal van de zieken.” Geen ramptoerisme bij Honoré maar evenmin pathos. Wel twee luchtig gepresenteerde alter-ego’s van de regisseur. Jacques en Arthur, een Parijse schrijver en een Bretoense student, een gevestigde artiest en een filmmaker in wording, een man met een verleden en een jongeman met toekomst.
PLAIRE, AIMER ET COURIR VITE
Jacques is veertig, ziek, voorzichtig en bewust van zijn naderend afscheid. Arthur is jong, hongerig, onbevreesd en klaar voor zijn coming of age. Wat ze van elkaar zien in een donkere bioscoop bevalt hen en telefoongesprekken versterken de wederzijdse aantrekkingskracht. Maar nog voor de start van het liefdesverhaal is het einde in zicht. Het is geen happy end want Jacques is gedoemd om afscheid te nemen van het leven en van zijn zoontje Marco. Zijn wereld is in verval terwijl die van Arthur bulkt van energie. Terwijl Arthur in de greep zit van zijn verlangen naar liefde ziet de aftakelende Jacques naast schoonheid ook gevaar voor zichzelf en zijn geliefde. De tijd dringt en misschien is (zelf) afscheid nemen wel ècht houden van?
In interviews verwijst Honoré naar de groeiende homofobie in Frankrijk maar die bezorgdheid vertaalt hij niet in een politieke aanklacht of het portret van een gemeenschap. Plaire, aimer et courir vite is een intieme kroniek, een strooptocht door een persoonlijk verleden die uitmondt in een zedenstudie van de jaren negentig. Narcisme en individualisme loeren om de hoek met protagonisten die heel alleen hun plaats in de wereld zoeken terwijl AIDS hen aanzet om intenser te leven. Maar Honoré brengt ook solidariteit en transmissie (van kennis en ervaring) in beeld. Om te onderstrepen dat vrijheid, verlangen en verlies samengaan. Dat de dood passie volgt als zijn schaduw.
PLAIRE, AIMER ET COURIR VITE
Ondanks de ernst en de koele blauwachtige fotografie maakt Honoré geen trage, contemplatieve cinema maar een speelse, humoristische en levendig geritmeerde film op de muziek van o.m. Massive Attack en Cocteau Twins. Uiteraard bevatten de dialogen een flinke portie Honoré-poëzie maar meer nog dan door hun muzikaliteit vallen ze op door hun emotionele geladenheid. Soms zegt weinig heel veel. Zoals de blik van een eenzame Arthur in een telefooncel of het non-verbale afscheid van Jacques en Matthieu. Magische momenten die herinneren aan het ‘Avant la haine’ duet van Dans Paris. Christophe Honoré vat emoties als geen ander.
IVO DE KOCK
(Artikel verschenen in FILMMAGIE, n° 686, juni-juli 2018)
GENRE drama
REGIE Christophe Honoré
SCENARIO Christophe Honoré
FOTOGRAFIE Rémy Chevrin
MONTAGE Chantal Hymans
CAST Pierre Deladonchamps (Jacques Tondelli), Vincent Lacoste (Arthur Prigent), Denis Podalydès (Mathieu), Adèle Wismes (Nadine), Thomas Gonzalez (Marco)
PRODUCTIE F – 2018 – 132’
DISTRIBUTIE Cinéart
RELEASE 27 juni
PLAIRE, AIMER ET COURIR VITE