Gregg McLeans Wolf Creek: Outcasts in de Outback
WOLF CREEK
“Zonder geloofwaardigheid is er geen angst”. Deze Stephen King-quote gebruikte de Australische debutant Greg McLean als richtlijn voor cast en crew van zijn lowbudget horror-roadmovie Wolf Creek.
WOLF CREEK
Het zet McLean aan te openen met “gebaseerd op een waar gebeurd verhaal,” gevolgd door iets dat de Lonely Planet-gidsen niet haalt: “Er zijn jaarlijks 30.000 vermisten in Australië; 90% wordt binnen de maand gevonden. Sommigen ziet men nooit meer terug”. De openingsbeelden tonen drie in een druk kuststadje vrolijk feestende jongeren die besluiten samen een tochtje te maken naar de krater van het afgelegen Wolf Creek. Zenuwachtige montage, vervreemdende tussenshots (o.m. een verkeersbord met een groot gat) en sinistere opnames vanuit de auto kondigen aan dat er onheil in de Australische outback schuilt.
WOLF CREEK
Dat wordt ook voor de jongeren duidelijk wanneer in een afgelegen café ‘grappend’ met groepsverkrachting wordt gedreigd. De documentaire look van de trip blijft maar het reisavontuur verandert snel in een overlevingsstrijd. Een bij autopech behulpzame man blijkt immers een psychopaat. We leven mee omdat de bedreigde jongeren dankzij een sterke karakterschets authentiek zijn. Maar ook omdat achter het cliché van de excentrieke maar vriendelijke bush man een irrationele geweldenaar schuilgaat.
WOLF CREEK
Bovendien houdt de cineast het verontrustende geweld nog even op afstand door het eerst te tonen via de ogen van een getuige die binnengluurt in de martelruimte. Het gevaar blijkt verbonden met het langzaam wegvallen van alle beschavingselementen. Zo verliezen de jongeren elk houvast. Zelfs wanneer ze aan hun gewelddadige ontvoerder ontsnappen zijn ze nog niet veilig. Want in het weidse woestijnlandschap zijn ze verloren, eenzaam en machteloos.
WOLF CREEK
De grote leegte blijkt levensgevaarlijk. Zelfs een oude man die wil helpen wordt onverwacht en vanuit het niets getroffen. Zo benadrukt de cineast niet alleen het absurde karakter van het geweld maar maakt hij van de strijd tegen de moordenaar ook een gevecht met de natuur. Deze schaalvergroting van de wereld van het pure kwaad zorgt ervoor dat we na schrik en gruwel bij rauwe angst aanbelanden. Mede doordat de regisseur met zijn digitale camera en Dogma-technieken een gevoel van authenticiteit creëert.
WOLF CREEK
En wanneer de emoties ‘echt’ zijn is het onbelangrijk hoe sterk de scenarist-regisseur zich liet inspireren door het verhaal van Ivan Milat, de Australische seriemoordenaar die het op rugzaktoeristen had gemunt. “Wolf Creek combineert hoge en lage kunst,” zegt Greg McLean, “het is een klassiek boemanverhaal waarbij we met arthouse-technieken een originele cinematografische ervaring creëren”.
IVO DE KOCK
(Artikel verschenen in FILMMAGIE, n° 566, september 2006)
WOLF CREEK: reg. & sce. Greg McLean / fot. Will Gibson / mon. Jason Ballantine / muz. François Tetaz / act. John Jarratt (Mick Taylor), Cassandra Magrath (Liz Hunter), Kestie Morassi (Kristy Earl), Nathan Phillips (Ben Mitchell) / pro. Greg McLean & David Lightfoot / AUS / 2005 / 99’ / dis. Paradiso
WOLF CREEK