THE PURGE: ELECTION YEAR
In een korte tijdspanne ging The Purge van een kleine horrorfilm voor een nichepubliek naar een actiefranchise voor de multiplexen. Daarbij ging de subversieve kracht wat verloren. The Purge: Election Year is zelfs behoorlijk conformistisch.
“Het lijkt een slasher maar het is een metafysische, existentiële horrorfilm” zegt Fabrice du Welz in zijn intro bij het Spaanse ¿Quién puede matar a un niño? op de sublieme Blu-ray met de absurde Franse releasetitel Les révoltés de l’an 2000. De inspiratiebron voor Vinyans aardekinderen blijft een transgressief meesterwerk getekend Narciso Ibáñez Serrador.
Lees meer »
A QUIET PLACE
De verrassingshit van het jaar is een ook bij critici populaire lowbudgetfilm zonder veel effecten en met nog minder woorden. In John Krasinski’s zenuwslopende horrorfilm A Quiet Place tracht een gezin op het postapocalyptische Amerikaanse platteland een doodse stilte te bewaren om uit de dodelijke greep van blinde buitenaardse wezens te blijven.
Razorback, het uit 1984 daterende debuut van de Australische Highlander regisseur Russell Mulcahy, is een in de outback gesitueerde variatie op Jaws maar het is vooral ook een 200% eighties film. De briljante fotografie van Dean Semler is doordrenkt van de videoclipcultuur en de personages ademen de tijdsgeest uit. Terwijl het live action monster beklijft.
Lees meer »
ROSEMARY’S BABY
In Roman Polanski’s esoterische thriller The Ninth Gate zet het codegetal 666 liftbezoeker Johnny Depp op weg naar een geheime verdieping en een mysterieus door de duivel geschreven boek. Dat getal van het beest – in de Bijbelse Openbaring lezen we dat het ‘beest uit de aarde’ te herkennen is aan het getal 666 – duikt niet op in Polanski’s Rosemary’s Baby maar de antichrist wèl. De schermtijd van de Duivel is beperkt, het blijft bij een cameo tijdens een nachtmerrie en vurige ogen aan het slot, maar zijn merkteken is krachtig. Ook al omdat de betere Duivelsfilm over de mens en de tijdsgeest gaat.
SAW
” I want to play a game” krijgen Mark,Paul, Amanda, Zep, Adam en Dr.Gordon te horen in Saw. Dat spelletje is best brutaal. Behoorlijk gewelddadig. En genadeloos. Een mokerslag die in 2005 de start betekende van een heus subgenre, ‘torture porn‘. Wij zagen toen een toekomstige cultfilm.
“Toen we onderweg waren naar L.A. om ons project te verkopen dachten we dat we geld verspilden,” zegt Saw-acteur en co-scenarist Leigh Whannell in een bonusinterview, “want waarom zou het werk van een onervaren regisseur en een debuterende acteur opvallen binnen het immense aan bod? Op de terugweg waren we uitbundig omdat we toch indruk hadden gemaakt.”
Lees meer »
Saw was niet enkel een mokerslag maar ook een verrassing, een thriller met een hoog gore gehalte. Maar met Saw II was het horrorgenre meteen een subgenre rijker: de torture porn.
Lees meer »
THE SHALLOWS
In tijden waar inspiratieloze en talentarme Hollywood huurlingen zich auteurs wanen is het verfrissend wanneer filmmakers enkel pretentieloos genrevertier beogen. De Spaanse cineast Jaume Collet-Serra, verantwoordelijk voor de puike B-films House of Wax en Orphan maar ook enkele Liam Neeson vehikels (Unknown, Non-Stop, Run all night), is zo’n B-filmer die enkel kinetische en geen diepgaande cinema wil maken. Maar wel ondiep, pretentieloos vertier zoals The Shallows.
THE SHAPE OF WATER
Guillermo del Toro’s met 4 Oscars bekroonde The Shape of Water is volgens de regisseur-scenarist “een sprookje voor moeilijke tijden.” Achter een simpel melodramatisch verhaal dat draait rond een monster en zijn minnares schuilt een tragedie over buitenstaanders en een samenleving die worstelt met anders zijn. Met een sprookje dat refereert aan de bijbel, Griekse mythologie en monsterfilms snijdt de regisseur van Hellboy, Pan’s Labyrinth, Pacific Rim en Crimson Peak thema’s als militarisme, politiegeweld, racisme, migratie en seksuele intimidatie aan.