“Mijn films zijn mijn wetenschappelijke experimenten.” Een jaar nadat de zelfverklaarde David Cronenberg discipel Julia Ducournau met ‘Titane’ de Gouden Palm in de wacht sleepte, zette de Canadese grootmeester Cannes op stelten met ‘Crimes of the future’. Een adembenemende terugkeer vol horror en humor naar zijn experimentele roots. Wonderlijke en radicale cinema, het zelfportret van een kunstenaar op wie de tijd geen greep krijgt en die via film aftakeling inruilt voor transformatie.
Begin jaren ’80 stapelden de Stephen King verfilmingen zich op. Met The Shining, The Dead Zone en Christine zaten daar bepaald sterke films tussen maar King vond die niet beter dan Children of the Corn of Firestarter. Alleen de bescheiden maar efficiënte thriller Cujo vond genade in zijn ogen. De krachttoer van Lewis Teague krijgt nu een fraaie Blu-ray release.
Dat er dingen bestaan waarvan we geen besef hebben is een van de thema’s van horrorfilms. Omdat zowel kijker als protagonist er niet open voor staan of er niet in geloven blijft het monster fictie. The Curse of La Llorona wil via een Latijns-Amerikaanse legende de grens tussen fictie en realiteit doen vervagen. En een nieuw iconisch monster creëren.
De Apocalyps is cool volgens onafhankelijke filmmaker Jim Jarmusch en zijn ‘greatest zombie cast ever disassembled‘. Althans, die eerste indruk laat de satirische zombie tragikomedie The Dead Don’t Die na. Maar achter de knipogen en donkere grappen schuilt de punk ‘no future’ visie van een tedere anarchist die waarschuwt voor onafwendbare rampspoed.
Sinds ‘68 en George A. Romero’s Night of the Living Dead neemt in veel horrorfilms de apocalyps de vorm aan van een door vleesetende zombies overspoelde wereld. Romero onderscheidt zich van imitatoren door zijn vermogen om zich steeds te vernieuwen én voeling te houden met de tijdgeest. Na de stevig in de 20ste eeuw verankerde trilogie Night of the Living Dead, Dawn of the Dead en Day of the Dead volgde in ‘05 het post-9/11 epos Land of the Dead terwijl de valse documentaire Diary of the Dead via sociale kritiek en een knipoog naar moderne beeldcultuur de zombies in de 21ste eeuw binnenloodst.
Omdat hij, zowat als enige, Stanley Kubricks The Shining uit 1980 maar niets vond schreef horrorauteur Stephen King al het scenario voor de zwakke TV-miniserie Stephen King’s The Shining (1997). Nu haalt hij de loftrompet boven voor Doctor Sleep, een verdienstelijke mix van remake en vervolg geschreven en geregisseerd door Oculus-maker Mike Flanagan.
Cultsucces kan schadelijk zijn. Zo stond Tobe Hooper een carrière lang in de schaduw van The Texas Chainsaw Massacre. Maar het prettig gestoorde Eaten Alive geeft aan dat de horrormeester zijn schriftuur telkens aanpaste ook al bleef hij focussen op marginaliteit en het verdrongene.
In het viscerale gotische sprookje ‘El Espinazo del diablo’, verstrengelt de Mexicaanse filmmaker Guillermo del Toro (‘Pan’s Labyrint’, ‘The Shape of Water’) de collectieve trauma’s van een land getekend door een burgeroorlog met de spoken waar een jonge wees mee worstelt. Del Toro’s derde film is een genremix die Spaanse horror, klassiek psychologisch drama en aan Buñuel herinnerend surrealisme omtovert in een alchemistisch sprookje. Geen geestverhaal maar een verhaal met een geest, heruitgegeven in een magnifieke Blu-ray editie.
Volgens Hollywood maakt elke negen jaar een nieuwe filmgeneratie zijn opwachting. Om te vieren dat nu al een derde generatie Sam Raimi’s The Evil Dead kan ontdekken werd een nieuwe versie van de horrorklassieker uit 1981 gemaakt. De Uruguayaanse regiedebutant Fede Alvarez leverde een reboot af die volgens producent Sony “de meest beangstigende film is die je in je leven zal zien”. Een slogan die even over the top is als de film, maar Evil Dead is in zijn barokke brutaliteit wèl een krachtige weerspiegeling van de huidige angstcultuur.
“Het verhaal kan je aanzetten om je waardensysteem, en zelfs je geestelijke gezondheid, in vraag te stellen.” Zo leidt William Friedkin op dvd de oorspronkelijke versie van The Exorcist in. Een uitspraak die je zou kunnen afdoen als promotie retoriek of paranoïd gebazel. Ware het niet dat boek en film begin jaren zeventig behoorlijk wat hysterie teweeg brachten. Voor het publiek werd The Exorcist een verontrustende emotionele ervaring die bleef nawerken. Nazinderen zelfs. Volgens Friedkin omdat de film krachtig en realistisch wijst op het bestaan van, goede en kwade, spirituele krachten in het universum.
