William Friedkin haakte af tijdens de pre-productie van de prequel op zijn horrorklassieker Die Exorcist, John Frankenheimer stierf net voor de opnames begonnen, Paul Schrader zag zijn afgewerkte film afgekeurd door producent James G. Robinson, Renny Harlin herbegon van nul maar zijn eindproduct werd onder kritiek bedolven. De infernale productiegeschiedenis van Exorcist: The Beginning biedt voldoende stof voor een verduiveld boeiende film over de beproevingen en kwellingen van Hollywoodregisseurs.
“Hoe slechter Renny Harlins film werd, hoe beter ik me ging voelen.” Dixit Paul Schrader. Dankzij het BIFFF én de dvd-markt zag Paul Schraders gedoemde Exorcist-prequel toch het licht. Dominion vs. The Beginning of 2 visies op film die botsen via 1 verhaal.
Terwijl de Canadezen Howard Shore en David Cronenberg een operaversie van The Fly voorbereiden, bundelt een boxset 5 films waarin een man langzaam in een insect verandert.
The Texas Chainsaw Massacre was zijn Citizen Kane en een van de meest invloedrijke horrorklassiekers aller tijden maar Tobe Hooper heeft nog pareltjes op zijn palmares staan. Waaronder enkele miskende films die recent, en gerestaureerd, op Blu-ray werden uitgebracht: Eaten Alive, Lifeforce en The Funhouse.
mei 22, 2017 // by Ivo De Kock // Algemeen, film, genre, horror, komedie, regisseur // Reacties uitgeschakeld voor Jordan Peele’s Get Out: Horror en racisme made in USA
GET OUT
Met zijn scenario- en regiedebuut ‘Get Out’ tekent acteur en komiek Jordan Peele niet enkel voor de grootste commerciële hit van het jaar in de V.S. maar ook voor een bijzonder actuele én subversieve politieke horrorfilm. Een donkere satire die de horror van racisme in het algemeen, en de horror van zwart zijn in Amerika in het bijzonder, op vlijmscherpe wijze fileert. Angstaanjagend, grappig én bitter. En als bonus een trip door het filmgenre vanuit een zwart perspectief.
Toen de broers Dardenne in Luik hun La Fille Inconnue draaiden, was Julia Ducournau er aan de slag met haar debuut, de Frans-Belgische productie Grave (internationale titel: Raw) die zich later ook in Cannes zou laten opmerken (in de nevensectie Semaine de la Critique). “Het grappige was dat wanneer we ’s nachts de stad introkken om te gaan drinken, we in bars telkens botsten op hun crew,” aldus Ducournau.
Een groep Amerikaanse activisten reist met goede bedoelingen naar het Amazonewoud en valt in de handen van een primitieve stam met minder vriendelijke bedoelingen. Al snel vloeit het bloed bij (jungle)beekjes. Een kolfje naar de hand van horrorspecialist Eli Roth die met The Green Inferno een eerbetoon brengt aan de kannibalenfilm van weleer. Alles komt terug. Zeker wanneer het afhangt van de man die ooit door Quentin Tarantino “de hoop van de horrorfilm” werd genoemd.
In mei brengt Cannes, met de uitreiking van de Carrosse d’Or door de Quinzaine, hulde aan John Carpenter, de regisseur die bewees dat ‘gewone’ horrorfilms buitengewone cinema kunnen zijn. Dat gebeurt 41 jaar na Halloween, de kleine ‘slasher’ die een grote invloed had op generaties fans en filmers. Net nu David Gordon Green een leuke variant serveert.
Een nieuwe golf horrorfilms ruilt humor in voor gruwel. Een teken van de tijd. De nieuwe gezichten van de angst weerspiegelen een diepgewortelde angstcultuur.