Eli Roths The Green Inferno: De comeback van de kannibalenfilm

THE GREEN INFERNO: Bloed in de groene hel

Een groep Amerikaanse activisten reist met goede bedoelingen naar het Amazonewoud en valt in de handen van een primitieve stam met minder vriendelijke bedoelingen. Al snel vloeit het bloed bij (jungle)beekjes. Een kolfje naar de hand van horrorspecialist Eli Roth die met The Green Inferno een eerbetoon brengt aan de kannibalenfilm van weleer. Alles komt terug. Zeker wanneer het afhangt van de man die ooit door Quentin Tarantino “de hoop van de horrorfilm” werd genoemd.

“Veel mensen zijn niet meer authentiek geëngageerd,” zei Eli Roth in Deauville, “they want to look like they care”. De regisseur van Cabin Fever en Hostel ergert zich aan de Amerikaanse middenklasse die via de sociale media zijn geweten wil sussen door te ageren tegen de issue van de week (Joseph Kony, Pussy Riot, Boko Haram) en al wie niet wil volgen aan de schandpaal te nagelt: “Begrijp me niet verkeerd: sociaal activisme kan geweldig zijn maar te veel mensen doen er aan mee omdat ze een beter zelfbeeld willen creëren. Ze voelen zich schuldig omdat ze de indruk hebben met onbelangrijke zaken bezig te zijn en ze willen zich beter voelen. Ik wek de naïeve activisten in The Green Inferno brutaal door ze te laten neerstorten in de jungle en opgegeten worden door mensen die nog nooit een camera gezien hebben en hen als indringers ervaren”.

Roth opent rustig met een satirische kijk op het comfortabele leven van jonge studenten op zoek naar een ideaal. Dat vinden ze onder aanvoering van de charismatische Alejandro in het door houtkap bedreigd regenwoud. Ondanks waarschuwingen (“Peru is dangeorus, you can’t just go invade a country because you see them as doing something immoral”) gaan Justine, Jonah, Amy en de andere activisten naar de afgelegen jungle voor hun protestactie.

THE GREEN INFERNO: Een vliegtuigje vol kannibalenvoedsel

Ze ketenen zich gemaskerd vast aan bomen en ‘beschermen’ zich door live streaming van de met hun mobieltjes gefilmde beelden. Nog high van de Tweetstorm die ze veroorzaken en het succes op reddit crashen ze met hun vliegtuigje echter in de wildernis. De overlevenden zijn er nog het ergst aan toe want ze belanden in de handen van koppensnellers. Voor hen zijn de activisten enkel nuttig als menu-onderdelen.

Hier gaat de sociale commentaar over in gore. Extreme gore want Roth serveert ons amputaties, bloeddrankjes en geroosterde lichaamsdelen. Behoorlijk vies en gruwelijk maar Roth zorgt ook voor ontlading via humor. “Het komt erop aan de perfecte balans tussen horror en humor te vinden,” stelt Roth, “daarom las ik de scène in waar je hoort dat een van de opgesloten activisten diarree krijgt. Dat is realistisch, want wat doe je in zo’n kooi, en haalt ons even weg van de bloedstromen. Ik wou er geen deprimerende en sadistische film van maken maar een rollercoaster ride die van walging naar plezier gaat”. Via deze humor en door stilering transformeert Roth de kannibalen-horror in een macaber sprookje waarbij Justine dankzij een lokaal meisje ontsnapt om thuis de rood-groene hel te beschermen.

Het Stockholmsyndroom heeft Roodkapje (die hier de kleur van haar belagers overneemt) te pakken. Een ambigu en open einde dat Roth verklaart vanuit het personage: “Wat waren haar intenties? Deed ze het uit ijdelheid, voor tweets? Of niet, want ze is de enige die niet viert in het vliegtuig. Wanneer ze ècht die stam wil redden kan ze in de VS niet zeggen dat ze wilden zijn want dan gaat de overheid hen willen vernietigen. Aardige mensen laat men hopelijk met rust. Ik denk dat ze de stam wil beschermen omwille van het meisje met de fluit”.

THE GREEN INFERNO

“Per Ruggero” lezen we in de eindgeneriek van The Green Inferno. Een eerbetoon aan de Ruggero Deodato, de Italiaanse maker van de 1980-schandaalfilm Cannibal Holocaust die Eli Roth duidelijk inspireerde. Roth droomt ervan om kannibalenfilms terug populair te maken via een heuse reeks (Beneath the Green Inferno!, Escape from the Green Inferno! Hell of the Green Inferno!) “met telkens een ander verhaal en legende. Het was leuk om dit kleurrijk jungle-avontuur te maken maar ook om te trachten de (film)taal van horror te veranderen, een nieuw soort film op de kaart te zetten en tegelijk ook een muur van vooroordelen te slopen in de hoop dat mensen zin krijgen om de oude kannibalenfilms te herontdekken”. Of dat lukt is maar de vraag want deze allegorisch bloedfestijn zal niet door iedereen gesmaakt worden.

IVO DE KOCK

(Artikel verschenen in Filmmagie 659, november 2015)

GENRE horror

REGIE Eli Roth

SCENARIO Guillermo Amoedo & Eli Roth

FOTOGRAFIE Antonio Quercia

MUZIEK Manuel Riveiro

CAST Lorenza Izzo (Justine), Ariel Levy (Alejandro), Aaron Burn (Jonah), Kirby Bliss Blanton (Amy), Magdalena Apanowicz (Samantha)

PRODUCTIE USA – 2014 – 100’

KANNIBALEN AAN HET FEEST