Met haar boek ‘Mooi zijn en zwijgen’ toont Anke Brouwers zich een filmfan met een dubbele missie. Enerzijds duidelijk maken dat sterke vrouwen van bij de start een belangrijke bijdrage leverden aan de ontwikkeling van het nieuwe medium film en anderzijds de kracht en creatieve schoonheid van de in de vergetelheid gesukkelde stille cinema benadrukken. Resultaat is een persoonlijke reis door de filmgeschiedenis die balanceert tussen verwondering en bewondering, tussen nuchtere didactiek en aanstekelijk werkend cinefiel enthousiasme.

Tijdens een kwalitatief hoogstaand Film Fest Gent 2021 werden niet enkel twee nieuwe filmtijdschriften (‘Fantômas’ en ‘Humbug’) maar ook twee nieuwe boeken over film voorgesteld. De ode aan sterke vrouwen van de Amerikaanse stille cinema ‘Mooi zijn en zwijgen’ van Anke Brouwers en ‘Gent Filmstad: Cinema’s en filmaffiches, 1938-1961’, een fraai naslagwerk over een brok Belgische bioskoopcultuur gekoppeld aan een fraaie expo filmaffiches in De Krook. Twee onderbelichte stukken filmgeschiedenis in de volgspot.

“Ik wil verstoren.” Met Édouard Louis als gast krijgt ManiFiesta twee voor de prijs van één: het nieuwe wonderkind van de Franse literatuur én de onvermoeibare activist die begrippen als klassenstrijd, engagement en radicalisme in ere herstelt. Die fulmineert tegen sociaal geweld en homofobie. Het nog beperkte maar toch al indrukwekkende oeuvre van de auteur die de ambitie heeft “een cartografie van vergeten levens te construeren” oogt in zijn Nederlandse vertaling even intens als authentiek. Want al schuilt er in Louis een stilist, de schrijver heeft iets te zeggen én meent ook wat hij zegt. Door die authenticiteit wordt derangeren ook verontrusten.

Naar de bioscoop gaan, het is zoals fietsen, je verleert het niet! Alleen, het zal toch niet meteen zijn zoals weleer wanneer op woensdag 9 juli de zalen heropenen. Daarvoor zijn de verhoudingen tussen producenten, filmverdelers, bioscopen en streaming platformen wat te zeer veranderd. Maar vooral ook: het aanbod is door de lange sluiting te groot en te chaotisch. Of die stortvloed van meer dan 30 films in één releaseweek ook een stormloop naar de zalen zal teweeg brengen blijft de vraag. Al is er hoop: nogal wat filmliefhebbers hebben de donkere zaal en het grote witte scherm zodanig gemist dat de honger groot is. Tijd dus voor lekkers van het filmfront.

Filmpassie deel je. Daarom stonden we voor De Filmkrant stil bij een scène die een soort sublieme ervaring gaf. Zo kwamen we uit bij de sterfscènes van de Amerikaanse legendarische westernregisseur Sam Peckinpah.

Rekken vol dvd’s, een kluwen van streamingdiensten, diverse televisiezenders. Ook zonder de helaas gesloten bioscoopzalen blijft het filmaanbod ruim. Daar zitten heel wat kinder- en jeugdfilms bij. Goede en minder goede. Bekend werk en ontdekkingen. Helaas tamelijk onoverzichtelijk allemaal. Met kaf én koren. Tijd dan ook voor aanraders en suggesties. Cinema@home voor jonge ogen.

Alle films zijn politiek, maar films zijn niet allemaal politiek op dezelfde manier. Dat besef, en het verlangen naar een nieuwe wereldorde, leidde in de jaren zestig en zeventig tot een wereldwijd streven naar ‘andere cinema’. In die rebelse spirit ontstond ‘Derde Cinema’, een concept en een praktijk die een inspiratiebron vormde voor hedendaagse wereldfilms en initiatieven als MOOOV Filmfestival. De Video-Expo (RE)VOLVER!, die van 20 maart tot 11 april doorgaat in Sint-Niklaas, keert terug naar de revolutionaire roots van wereldfilm en toont cinema en (video)kunst als wapen. Niet enkel door naar het verleden te reizen maar door kunstenaars toekomstgericht in dialoog te laten gaan met zoektochten naar ‘Nieuwe Beelden.’

Om een lang verhaal kort te maken; met de tentoonstelling ‘A Short Long History’ brengt het Gentse S.M.A.K. een krachtig eresaluut aan de reizende kunstenaar in het algemeen en Anna Boghiguian in het bijzonder. De in Caïro geboren Armeense haalt als nomadische artieste en (ver)beeldend verhalenverteller haar energie uit engagement en haar creatieve inspiratie uit onderweg zijn. Onderweg tussen vroeger en nu, tussen hier en elders. Tussen de wereld en Gent. De sporen van haar tocht leiden naar impressionistische verhalen gevat in een speelse, spirituele expo.

Wanneer gaan de bioscoopzalen weer open? Wordt filmkijken in filmtheaters nog ooit hetzelfde? Hebben de zalen überhaupt nog wel toekomst? Zal film er anders uitzien na Covid-19? Wat met onze kijkgewoontes? Is bingewatchen in de zetel vanaf nu het nieuwe normaal? Krijgen fysieke dragers de doodsteek of juist een boost? Worden filmketens onze huisleverancier van popcorn? Welke impact zal de beslissing van Hollywoodstudio Warner om nieuwe bioscoopreleases in 2021 tegelijk te streamen hebben? Wie betaalt de rekening van de crisis? Hoe essentieel is cinema eigenlijk? En, tussen haakjes, was 2020 eigenlijk een goed filmjaar? Heel wat vragen. Op maat van deze onzekere corona tijden.

“Wees meervoudig als het heelal!” eiste Fernando Pessoa. Heel consequent toonde de Portugese cultauteur zijn creatieve veelzijdigheid en zijn verschillende artistieke persoonlijkheden. De dichter en schrijver was mysterieus en complex. Een man van veel tegenstellingen en meerdere facetten. Zo was hij onder meer de patroonheilige van de intellectuele detective schrijver. In het jaar van regisseur Christopher Nolans filmpuzzel ‘Tenet’ en net voor Hercule Poirot opduikt in Kenneth Branaghs ‘Death on the Nile’ wordt passend de volgspot gericht op de verhalen waarin Pessoa een ‘ontraadselaar’ opvoert. Een speurder die heel nadrukkelijk zijn grijze hersencellen gebruikt. De detective als denker.