Maïwenns DNA: Via de roots naar de toekomst

“Dat mijn personage in DNA haar leven niet opnieuw kan oppakken wanneer haar grootvader wegvalt wijst op onderliggende problemen” zegt Maïwenn Le Besco. Problemen verbonden met een dysfunctionele familie, geslagen emotionele wonden en diepe onzekerheden.

“Veel lijden en flink wat pijn” antwoordde de Franse actrice, scenariste en cineaste (Polisse, Mon roi) Maïwenn toen we haar tijdens Film Fest Gent vroegen wat ‘familie’ voor haar betekent. Die somberheid weerspiegelt zich in een verhaal tjokvol woede, frustraties, trauma’s, spanningen en emotionele botsingen. “Omdat Neige met een identiteitscrisis worstelt moesten we in DNA een breuk in de familie belichten,” vulde ze aan, “de dood van de 93-jarige, dementerende, grootvader die iedereen samenhield brengt verborgen familieproblemen aan de oppervlakte en start bij mijn personage een zoektocht naar haar afkomst en identiteit.”

De politiek geëngageerde Algerijnse grootvader Émir, een explosieve moeder-dochter relatie, het peilen naar de eigen roots; Maïwenn wil wel toegeven dat het allemaal erg persoonlijk was. Terwijl (in afwachting van haar historische ‘policier’ over Madame du Barry, de maîtresse van Lodewijk XV) werken met een kleine crew en een korte draaiperiode haar de energie van haar regiedebuut Le bal des actrices deed herontdekken. “Ik ben dol op dat bruisende, levendige,” stelt Maïwenn, “het moet bewegen voor mij. Maar het moet tevens grappig zijn. En het acteerplezier dient er van af te spatten.”

Haar samen met Mathieu Demy geschreven DNA is ondanks zijn donkere, agressieve en bittere ondertoon een fraai staaltje vitale cinema. Ook al heeft de persoonlijk betrokken en alles controlerende Maïwenn (acteurs kregen “vrijheid in gevangenschap”) de neiging in navolging van haar narcistische protagoniste de andere personages te overschaduwen. “Dit is geen ensemble drama,” luidt de verontschuldiging, “DNA is het portret van iemand die gelijkenissen heeft met mij.”

Het is bij momenten wat hyperkinetisch en zelfgenoegzaam, dit zelfportret van een actrice voor wie de filmwereld een ersatz familie werd (Louis Garrel is weer van de partij), maar de verstrengeling van rouwgevoelens en emotionele onzekerheden maakt van de zoektocht naar identiteit een boeiende roller coaster. Het begint met enkele vragen: Wat tonen we van een overledene aan de wereld? Hoe goed kennen we familieleden en hun geschiedenis ècht? Waarom gaan we, geconfronteerd worden met de dood, ons vragen stellen over onze oorsprong?

Maïwenn brengt via wetenschappelijk DNA-onderzoek een verlangen naar tastbare sporen in stelling maar kiest voor een humanistische uitweg. Neige’s grootvader zit in haar, leeft voort via haar, maar uiteindelijk verdringt vrije keuze een rigoureuze lotsbestemming. Met haar Algerijns paspoort in de hand en middenin een protestbetoging sluit Neige aan bij de door een buitenstaander opgetekende herinneringen van opa Émir waarmee haar avontuur startte. “Kiezen welke richting men uitgaat, ik vind dat mooi,” aldus Maïwenn, “uiteindelijk kiest Neige haar DNA.”

IVO DE KOCK

(Artikel verschenen in De Filmkrant, december 2020)

DNA  F, 2020 / REGIE MAÏWENN LE BESCO / 90 MINUTEN / MET MAÏWENN, LOUIS GARREL, FANNY ARDANT, DYLAN ROBERT, MARINE VACTH / DISTRIBUTEUR THE SEARCHERS / TE ZIEN VANAF 10 DECEMBER.