Van 6 tot 15 september loopt in de Normandische badstad Deauville de 45ste editie van het ‘Festival du Cinéma Américain de Deauville’. “Een dubbele feesteditie” zegt festivaldirecteur Bruno Barde verwijzend naar 45 jaar festival en 25 jaar competitie, “waarmee we de rijkdom van de figuren en de films die onze verbeelding verfraaien in de verf willen zetten.”

Speelse actiecinema. Dat is, van El Mariachi over Planet Terror tot Machete Kills, de specialiteit van Robert Rodriguez. Bovendien heeft hij ook een boontje voor manga. Vandaar dat zijn vriend James Cameron aan Rodriguez dacht toen zijn Avatar franchise hem verhinderde Alita: Battle Angel te maken. Het levert een brok emotionele, kinetische cinema op.

Na het cerebrale Ex Machina heeft de jonge Britse sciencefiction meester Alex Garland met het emotionele en karaktergedreven Annihilation een boekverfilming gemaakt die onder je huid kruipt. Een staaltje verontrustende cinema verwant met Solaris èn Stalker. Met dank aan een bevreemdende, angstaanjagende sfeer. De industrie wist er geen raad mee.

Momenteel draait filmmaker Jia Zhangke (° 1970) So Close My Land, een documentaire over een literatuurfestival dat in ‘zijn’ provincie Shanxi verschillende generaties schrijvers voorstelt. De man die geldt als de belangrijkste Chinese verteller van deze tijd focust als geen ander op de cultuur van zijn land en blijft dè chroniqueur van de Chinese geschiedenis.

Robert Redford schittert in Stuart Rosenbergs (Cool Hand Luke, The Amityville Horror) gevangenisdrama Brubaker, het waargebeurde levensverhaal van Tom Murton, een gevangensdirecteur die de politiek schokte door mishandelingen en moorden in een staatsgevangenis naar buiten te brengen. In 1980, het jaar van Raging Bull, was Brubaker niet de meest markante film ondanks een nominatie voor een Oscar voor beste scenario en lof voor zijn realisme. Maar met de jaren groeide de film uit tot een de belangrijkste Amerikaanse gevangenisfilms.

In de dankbetuiging die zijn nieuwste boek ‘De jongens van Nickel’ afsluit schrijft Colson Whitehead, auteur van het magistrale ‘De ondergrondse spoorweg’, dat een van de inspiratiebronnen voor dit verhaal over een helse tuchtschool in Florida tijdens het tijdperk van de Jim Crow rassenwetten in het Zuiden van Amerika een boek van Tom Murton en Joe Hyams was. ‘Accomplices to the Crime: The Arkansas Prison Scandal’ behandelde de corruptie en mishandelingen in de gevangenis van Arkansas. “De film Brubaker, die u beslist moet zien als u dat nog niet gedaan heeft, is op dit boek gebaseerd” lezen we bij Whitehead. Voor het onvolprezen filmtijdschrift Andere Sinema schreven we (lang geleden) onderstaande recensie over deze wat vergeten film met naast Redford ook Yaphet Kotto, Jane Alexander, Murray Hamilton en David Keith in de cast.

Dat er dingen bestaan waarvan we geen besef hebben is een van de thema’s van horrorfilms. Omdat zowel kijker als protagonist er niet open voor staan of er niet in geloven blijft het monster fictie. The Curse of La Llorona wil via een Latijns-Amerikaanse legende de grens tussen fictie en realiteit doen vervagen. En een nieuw iconisch monster creëren.

In haar eerste Engelstalige film, Dirty God, focust de Nederlandse cineaste Sacha Polak (Hemel, Zurich) op een jonge, door een zuuraanval verminkte, Britse moeder die ondanks de blijvende littekens niet klein te krijgen is. Polaks indrukwekkende beeldtaal en de fenomenale vertolking van ervaringsdeskundige Vicky Knight creëren een indringend drama.

Samen met de Franse iconische actrice Isabelle Huppert stelde New Yorker en onafhankelijk filmmaker Ira Sachs in Cannes – ver van zijn gehate president Donald Trump – Frankie voor. De reacties waren gemengd maar Sachs genoot van het gebeuren. Sachs was voor het eerst in Cannes in 2002 (“as entourage for my friend Karim Ainouz’s wonderful film Madame Sata“) en noteerde in 2019 op Facebook “I realized that since 2002 and now, over those seventeen years, I’ve made 6 feature films, and somehow managed to eek out a sustainable career making personal cinema. No day is easy, some days are fabulous. It’s good to be back again, carrying with me all that I’ve experienced in the years between.”

De Franse filmmaker François Ozon draait steevast literair verankerde universele, tijdloze fictiefilms die draaien rond vrouwen. Genre 8 Femmes, Angel en Frantz. Een uitzondering, Grâce à Dieu, het op ware feiten gebaseerde verhaal van drie slachtoffers van een pedofiele priester die jarenlang strijd leverden om het misbruik aan de kaak te stellen.

“Suppose what your faith has said is essentially correct. Suppose there is a universal mind controlling everything, a god willing the behavior of every subatomic particle. Well, every particle has an anti-particle, its mirror image, its negative side. Maybe this universal mind resides in the mirror image instead of in our universe as we wanted to believe. Maybe he’s anti-god, bringing darkness instead of light. ” Aldus professor Edward Birack in Prince of Darkness. Een gekke professor of een gekke John Carpenter?