Interview Neil LaBute: “Ik wou iets in Lakeview Terrace steken dat het thrillergenre ondergraaft”

mei 17, 2017   //   by Ivo De Kock   //   actueel, Algemeen, drama, interview, regisseur, thriller  //  No Comments

NEIL LABUTE

“Bij mijn debuut In the Company of Men had niemand inspraak maar daarna overlegde ik altijd” benadrukt Neil LaBute (°1963), “het label ‘onafhankelijk’ is relatief. Het kan een ingesteldheid zijn, maar alleen wanneer ik mijn films zelf tot in alle zalen breng kan ik ècht onafhankelijk blijven. Hoewel ik geen zakenman ben, heb ik geen problemen met het zakelijk aspect van filmmaken. Financiële keuzes verzoenen met artistieke vormt een uitdaging. Ik ben meer gedreven door het materiaal en de mensen met wie ik werk dan door de grootte van het budget”. Getuige Lakeview Terrace.

IN THE COMPANY OF MEN

Samenleven, macht, geweld, racisme. De thema’s van Lakeview Terrace zijn die van je hele oeuvre.
NEIL LABUTE: Zeker het misbruik van macht is een thema dat ik als filmregisseur en toneelauteur al vaker aansneed. Ik bestudeer graag hoe macht binnen een relatie verschuift en waarom mensen macht ge- of misbruiken (In the Company of Men, The Wicker Man). Racisme behandelde ik al in een toneelstuk over een interraciaal koppel (This Is How It Goes). En de relatie tussen de seksen kwam al aan bod in sommige van mijn films (Your Friends & Neighbors, Possession, The Shape of Things). Dat waren de gekende elementen in het scenario die me aanspraken en waaraan ik dacht iets te kunnen toevoegen. Het onbekende element was de thriller, een genre waarin ik nog niet werkte. De producenten benaderden me omdat ik goed met acteurs werk, waardoor ik het script naar een hoger niveau kan tillen. Een vergelijkbare ervaring was Nurse Betty, waarvoor ik ook iemands scenario bewerkte. Altijd om de diamant te polijsten, nooit om een nieuwe diamant te maken.

NURSE BETTY

Twijfelde je niet of jouw thema’s wel te verzoenen waren met een genrefilm voor een breed publiek?
LABUTE: Rassenrelaties gelden in de V.S. als een belangrijk thema, maar komen in de populaire cultuur zelden aan bod. Er is geen golf films over gemengde huwelijken. Bij de keuringscommissie merkte ik bij bepaalde scènes een ongemak dat er niet zou zijn geweest bij een koppel van eenzelfde ras. Niet iedereen voelt er zich al comfortabel bij. Toch leek het me onvoldoende wanneer Abel, een agent uit LA, alleen maar gemotiveerd zou zijn door een afkeer voor gemengde huwelijken. Er moest iets meer zijn. Ik denk dat we een geloofwaardiger achtergrondverhaal vonden dan het ‘mijn vader hield niet van mij’ van de eerste scriptversie. Met name het mysterie dat over zijn leven hangt, de nooit beantwoorde vraag ‘wat deed mijn vrouw met die andere man’.

THE WICKER MAN

Het liet ons toe racisme tastbaar te maken door Abels gezichtspunt in de film te verwerken. Waarbij we suggereren dat wanneer we bij Chris verder kijken dan de uiterlijke schijn, hij waarschijnlijk ook een racist is. De onbewuste problemen die hij met zijn eigen huwelijk heeft en de moeilijke relatie met zijn schoonvader weerspiegelen zich in de manier waarop hij Abel benadert. Racisme wordt zo een onderdeel van het drama. Ik wou iets in de film steken dat het genre ondergraaft, ook al volg ik de wetmatigheden.

LAKEVIEW TERRACE

De dreiging van een langzaam naderende brand hangt over de personages.
LABUTE: Het is een eenvoudige maar gepaste metafoor voor de spanningen tussen de personages en de rassen. Wanneer men over rassenrelaties spreekt, heeft men het vaak over een smeulende storm aan de horizon; deze regio kende al tal van rassenrellen. De metafoor past bij Californië omdat het er vaak brandt. Bovendien was het visueel interessant, ook al moesten we het vuur via computers creëren en er over waken dat alles echt leek. Want mensen weten hoe branden eruit zien.

LAKEVIEW TERRACE

Hoe symbolisch is het feit dat de personages amper op het naderend onheil reageren?
LABUTE: Voor mij is die reactie geografisch bepaald. In Californië is men met branden erg vertrouwd. Wanneer de rookpluim voor het eerst opduikt, is het iets dat bewoners kunnen inschatten. De vorm en plaats geeft aan of het vuur dichtbij kan komen. Het is een realiteit, hoe shockerend dat ook lijkt, dat er onverschilligheid optreedt wanneer men zich niet direct bedreigd voelt.

Welke inbreng had Samuel Jackson?
LABUTE: Samuel is bijzonder professioneel. Hij weet wat hij wil en kan het ook waarmaken in de gecontroleerde chaos van filmopnames. Kijkers gaan naar een film voor de acteurs, niet om een spectaculaire brand te zien. De belangrijkste beleving verloopt via de acteur. Het bizarre aan filmmaken is dat we de acteur relatief weinig tijd geven om zijn werk te doen. We zijn lang bezig met het opbouwen en uitlichten van de set. Terwijl een acteur onmiddellijk fantastisch moet zijn. Samuel kan dat en bovendien denkt hij als een producent. Hij ziet het totaalbeeld.

LAKEVIEW TERRACE

Wanneer je de poster van Lakeview Terrace bekijkt weet je wat ze verkopen: een naam waarbij men wereldwijd een gezicht kan plakken. Toch benadert hij dat niet zo, hij wil dat de scène en de film goed zijn. Samuel hielp het verhaal geloofwaardig, authentiek en dramatisch houden. Wanneer hij voorstelde een pistool anders vast te houden dan was dat niet omdat het hem heldhaftiger liet lijken maar omdat agenten hem hadden verteld dat ze dat zo deden. Of het nu over het einde of een achtergrondverhaal gaat, Sam zoekt altijd naar manieren om de film te verbeteren. Hij komt niet zomaar een cheque incasseren. Goede acteurs zijn creatieve individuen die hun creativiteit in handen van anderen geven: een regisseur die ze niet kennen en een monteur die ze nooit ontmoeten.

LAKEVIEW TERRACE

Het is zoals aan boord van een vliegtuig gaan; je hebt geen idee wie er in de cockpit zit maar je hoopt dat je niet neerstort. Die hoop moeten acteurs constant koesteren en daarom gaan ze ook zo vaak regisseren en produceren. Ze willen meer controle. Jackson vond volgens mij een goede manier om betrokken te zijn bij de creatie zodat de film beantwoordt aan wat hij voor ogen heeft. Voor mij is dat uitstekend, ik ben niet bang van mensen die ideeën hebben. Het beste idee wint. Tot de laatste take blijft er ruimte voor verbetering.

INTERVIEW FESTIVAL DE DEAUVILLE – 7 SEPTEMBER 2008

 

IVO DE KOCK

(Artikel verschenen in FILMMAGIE, n° 590, december 2008)

LAKEVIEW TERRACE

Leave a comment