Films @ Cannes: De bubbel en de echte wereld
TONI ERDMANN
“We droegen onze Gouden Palm voor L’Enfant op aan de toen gegijzelde journaliste Florence Aubenas,” aldus Luc Dardenne, “achteraf vertelde ze me dat haar Iraakse gijzelnemers haar kwamen zeggen dat er in Cannes over haar gesproken werd. Zelfs zij keken naar de prijsuitreiking.” Een anekdote die aangeeft hoe wereldwijd de uitstraling van het filmfestival is.
Maar Cannes is ook een wereldvreemde, kunstmatige bubbel. “Men heeft de indruk gedurende 10 dagen op een andere planeet te zijn,” stelt Valérie Donzelli, “een waar kunstmatigheid en spiritualiteit elkaar ontmoeten.” De impact van Cannes kan groot zijn. Zo stuurden de broers Dardenne na negatieve reacties La Fille Inconnue bij.
LA FILLE INCONNUE
“We hebben de kritiek ter harte genomen,” geeft Luc Dardenne toe, “met kleine aanpassingen maakten we het overal compacter waardoor we telkens direct in de actie zitten.” Volgens Jean-Pierre Dardenne heeft “de kritiek in Cannes ons goed gedaan, we zouden niets gedaan hebben mocht iedereen gezegd hebben dat het geniaal was.”
Ook Ken Loach kreeg de Franse pers over zich heen. Met I, Daniel Blake zou hij volgens het op Cannes wegende Libération een karikatuur van zichzelf zijn geworden, iemand die “de working class filmt zonder ze te bekijken.” Na het vernietigende oordeel (“cinema die enkel kan demonstreren en niets kan tonen”) volgde een verrassende Palm.
I, DANIEL BLAKE
Niet voor Loach die stelt dat zijn film de vinger aan de pols houdt: “Er leeft een gevoel van woede bij mensen, ze zijn bereid om terug te vechten, om zich te verzetten en ze bewonderen iemand die dat ook effectief doet zoals Daniel Blake.” Filmmakers moeten “stelling nemen en de grote vragen stellen, niet zomaar wijzen op symptomen.”
Xavier Dolan was sinds zijn debuut J’ai tué ma mère de lieveling van een festival dat geamuseerd omging met zijn branie. “Het is geen zelfvertrouwen,” zei de Canadese wonderboy, “het is onwetendheid omdat ik jong ben”. De rekening volgde want Grote Prijs Just la fin du monde werd neergesabeld, ondanks Dolans gedurfde keuze om door enkel ‘gros plan’ opnamen te draaien dicht op de huid van zijn protagonisten van te zitten.
JUSTE LA FIN DU MONDE
De pers viel massaal voor Maren Ade’s Toni Erdmann, een satirische kijk op ontspoord liberalisme en het kille narcisme dat er mee verbonden is. In dit vader-dochter verhaal is de clowneske papa iemand die zijn ambitieuze dochter weer op de weg van menselijkheid en humor zet. De lofzang voor deze ode aan het ware leven weerspiegelt de liefde-haat relatie van critici met de bubbel Cannes.
IVO DE KOCK
LA FILLE INCONNUE: Jean-Pierre & Luc Dardenne, B 2016, 101′; met Adèle Haenel, Olivier Bonnaud, Jérémie Renier, Olivier Gourmet; extra’s: interview; FILM: **** / EXTRA’S: **; dis. TwinPics;
I, DANIEL BLAKE: Ken Loach, VK 2016, 90′; met Dave Johns, Haley Squires, Sharon Percy; extra’s: audiocommentaar; FILM: **** / EXTRA’S: ***; dis. TwinPics;
JUSTE LA FIN DU MONDE: Xavier Dolan, Can 2016, 97′; met Gaspard Ulliel, Léa Seydoux, Vincent Cassel, Nathalie Baye, Marion Cotillard; FILM: **** / EXTRA’S: 0; dis. Cinemien;
TONI ERDMANN: Maren Ade, D 2016, 162′; met Sandra Huller, Peter Simonischek, Michael Wittenborn; FILM: **** / EXTRA’S: 0; dis. September Film.
TONI ERDMANN