“Misschien ben ik wel de Michael Moore van de horror” zegt George A. Romero n.a.v. Survival of the Dead, een allegorische donkere satire waar ernst en humor hand in hand gaan. De roots van de patroonheilige van de zombiefilm liggen zowel in het verzet tegen de Vietnamoorlog als in de ‘larger than life’-strips van E.C. Comics. “Mijn films moeten over iets gaan” herhaalt Romero keer op keer.
Veertig jaar na zijn Italiaanse release wordt Dario Argento’s horrormeesterwerk Suspiria gevierd met een 4K restauratie plus Blu-ray release én Luca Guadagnino’s eigenzinnige remake. Ook in zijn autobiografie ‘Peur’ (angst) kijkt de mythische Italiaanse filmmaker uitvoerig terug op de dolle Technicolor heksenketel die hem eeuwige roem bezorgde.
Mia Goth as Sara and Dakota Johnson as Susie star in Suspiria
De fans van Dario Argento en de meester zelf waren niet opgetogen met de ‘nieuwe’ Suspiria maar die andere gekke Italiaan, film kameleon Luca Guadagnino leverde wel een eigenzinnig en gestileerd horrorsprookje af. Geen remake maar een ‘cover-versie’ benadrukt de cineast die met zijn eigen esthetische gevoeligheden variaties op een thema doorvoert.
Met zijn debuut Samson and Delilah (2009) toonde de Australische DoP Warwick Thornton zich niet enkel een begenadigd regisseur maar ook een geëngageerd verteller die mee wil schrijven aan de geschiedenis van de onderdrukte, gediscrimineerde en grotendeels uitgeroeide Aboriginals. Die lijn trekt hij door met Sweet Country (2017), een Australische western die start van een echte rechtszaak in de jaren twintig – een Aboriginal werd gearresteerd en berecht voor de moord op een witte man – om via de beproevingen van Aboriginal Sam en zijn vrouw Lizzie het verhaal van een mishandeld volk te belichten.
Het apocalyptische Take Shelter iseen klein meesterwerk, een hallucinante tragedie waarin een vader vreest dat een droom werkelijkheid wordt en de ondergang van de wereld nabij is. “Ik voelde een onrust, een angst die zich verspreid heeft over de wereld,” zei regisseur Jeff Nichols(Shotgun Stories)in Cannes, “deze film wil hier een antwoord op zijn”.
“Dit is mijn cadeau aan mijn ploeg” zei de Antwerpse acteur en filmmaker Luk Wyns toen hij een week voor de officiële Kinepolis-première op 5 oktober glimmend van trots Take Us Home voorstelde. Zijn cadeau is een 75 minuten durende bioscoopdocumentaire, zijn (voetbal)ploeg Royal Antwerp F.C.. Wyns volgde stamnummer 1, ‘den Antwaarep’, met camera in de hand en vooral met kloppend rood-wit supportershart gedurende de laatste twee turbulente seizoenen. Een emotionele roller coaster ride van ups en downs afgesloten met wat trainer Wim De Decker “het derde mirakel van de Bosuil” noemt: de in extremis promotie naar 1ste klasse na 13 (12 + 1 voor de die hard fans) tweede afdeling.
«Er zijn stiltes die veel meer zeggen dan woorden», weet Sam Garbarski en hij illustreert dat met zijn langspeelfilmdebuut Le Tango des Rashevski. Dit klassiek gestructureerd tragikomisch psychodrama toont hoe het rouwproces van asjkenazim joden leidt tot identiteitscrisis en uiteindelijk loutering. De dood van grootmoeder Rosa Rashevski, en haar wens voor een joodse begraafplaats ondanks een hekel aan rabbijnen, confronteert elk lid van de familie met vragen over de eigen identiteit en de onderlinge band. Het gevolg is geen moraliserend gewetensonderzoek maar een komisch getinte reflectie over tradities, geloof en de scheidingslijn tussen generaties.
B-filmer Jack Arnold (1916-1992) realiseerde tal van films, van westerns zoals No Name on the Bullet tot omstreden tienerdrama’s zoals High School Confidential, maar schitterde vooral in de jaren 50 met sciencefiction films die hij voor Universal maakte. Films zoals Tarantula.
«Cinema redde mijn leven» bekende Frangois Truffaut. Een uitspraak die de jonge Amerikaan Jonathan Caouette recycleert tot «filmen was voor mij de enige manier om te overleven».
Toen in 2015 tijdens het festival van Berlijn twee Guatemalteekse films – La Casa mas Grande del Mundo (Ana V. Bojorques & Lucia Carrera) en Ixcanul (Jayro Bustamante) – in première gingen was dat een heus evenement. Guatemala heeft immers geen filmindustrie en filmmakers zijn in het Zuid-Amerikaanse land bij gebrek aan filmscholen en overheidssteun enkel op zichzelf aangewezen. Jayro Bustamante (°1977) volgde dan ook een filmopleiding in Frankrijk, bouwde ervaring op met enkele in het festivalcircuit vertoonde kortfilms en zocht zelf financiering voor zijn in de taal van de Maya’s gesproken langspeeldebuut Ixcanul. Gesteund door internationale waardering – tijdens Film Fest Gent won hij de Grote Prijs – bleef Bustamante ijveren voor het stimuleren van een nationale filmindustrie. In 2019 leidde dat tot twee eigen films: het drama over homofobie Temblores en de politiek geladen horrorthriller La Llorona. Terwijl hij als sceanrist-producent werkt aan Verónica Riedels Gallo gallina.
