“The Movie of the Year” titelde Rolling Stone toen Christopher Nolans oorlogsdrama Dunkirk in augustus uitkwam. Voor criticus Peter Travers was het de beste film ooit van de maker van de Dark Knight trilogie, “a monumental visual stunner that also hits you like a shot in the heart.” Een visueel meesterwerk met de impact van een mokerslag gemaakt door een ‘virtuoos van pure cinema’ die “breekt met conventies en op diverse vlakken innoveert.” Want, vraagt Travers, “wie anders zou een triomfantelijke oorlogsfilm kunnen maken over een smadelijke militaire nederlaag? En wie anders dan Nolan zou Wereldoorlog II aanpakken zonder Amerikanen in het verhaal?”
“Groeien er chrysanten op dit eiland?” vraagt Alcatraz directeur wanneer ze na de ontsnapping van drie gevangenen uit de zwaarbewaakte gevangenis een bloem vinden op het strand. Een boodschap weet hij want het antwoord is negatief. Maar toch is zijn conclusie “Ze zijn verdronken”. Zijn falen wordt toegedekt maar de legende leeft verder. Met dank aan Escape from Alcatraz en de toeristische attractie dicht bij en toch ver weg van San Francisco en de Golden Gate Bridge.
Volgens Hollywood maakt elke negen jaar een nieuwe filmgeneratie zijn opwachting. Om te vieren dat nu al een derde generatie Sam Raimi’s The Evil Dead kan ontdekken werd een nieuwe versie van de horrorklassieker uit 1981 gemaakt. De Uruguayaanse regiedebutant Fede Alvarez leverde een reboot af die volgens producent Sony “de meest beangstigende film is die je in je leven zal zien”. Een slogan die even over the top is als de film, maar Evil Dead is in zijn barokke brutaliteit wèl een krachtige weerspiegeling van de huidige angstcultuur.
“Binnen 50 jaar is een nieuwe versie zeker aan de orde” stelt Ramin Bahrani, de Iraans-Amerikaanse filmmaker die een halve eeuw na François Truffaut Ray Bradbury’s dystopische literaire klassieker opnieuw verfilmde. ‘Fahrenheit 451’ bleek visionair en blijft helder branden. De temperatuur waarop de waarheid vlam vat geldt als krachtig alarmsignaal.
sep 12, 2023 // by Ivo De Kock // actie, actueel, dvd, film, Geen categorie, genre, thema // Reacties uitgeschakeld voor ‘Fast X’ & Hollywood franchises: Staarteters en popcorn voor de ogen
Fast X
Hoera, voor het eerst sedert lang scoorde Hollywood niet enkel met sequels! Feestje? Nee, franchise blockbusters zoals ‘Fast X’ en ‘Mission Impossible: Dead Reckoning Part One’ doen immers de scheidingslijn tussen bioscoop en attractiepark steeds sterker vervagen. Algoritmes dicteren de wet en zowel de hebzucht van de industrie als het Artificiële Intelligentie spook maken filmmakers kwetsbaar. “Ik wil niet denken dat de beste dagen achter ons liggen,” zegt regisseur-scenarist Richard Linklater, “dat is niet productief.” Maar zoveel is duidelijk: er schort iets aan een droomfabriek die magie en fantasie inruilt voor ‘content’ en ‘multiverses’.
Lang, lang geleden kreeg Simon Carmiggelt van de Franse komiek Jacques Tati te horen dat films gelukkig moeten maken: “Een verhaal moet iets hebben van… en Tati houdt zijn hoofd schuin en fluit even, als een vogeltje in het bos”. Dat hebben zijn erfgenamen Dominique Abel, Fiona Gordon en Bruno Romy goed begrepen. Het Belgisch-Canadees-Franse trio van L’Iceberg (2005), Rumba (2008) en nu La Fée (2011) laat zijn publiek telkens weer happy de bioscoop verlaten. Opgewekt en gelukkig, ook al verstrengelt het visuele sprookje dat ze net zagen humor en tragiek. Dat maakt ons vrolijk en daarom hielden we in Groningen en Amsterdam volgende lezing in het kader van het door Ciné Premieres in Nederland georganiseerde Franse Filmfestival. We schrijven 2011.
Hollywood mag dan weer eens bijna dood te zijn verklaard, de Amerikaanse onafhankelijke cinema is springlevend. Getuige de jonge, beloftevolle indie cineast Sean Baker die zich liet opmerken met Tangerine en The Florida Project. Twee ontluisterende trips door Wonderland Amerika.
Na z’n première in Venetië en Deauville landde The Fountain in de muziekcompetitie in Gent, waar de maker van Pi en Requiem for a Dream zijn eclectisch liefdessprookje toelichtte: “Was ik een zwaardvechter, dan dacht ik in 2002 dat mijn lemmet goed zou snijden. Maar weet je wat? Ik kreeg tijd om me terug te trekken en maanden later zag ik dat er ándere manieren waren om dat te verwezenlijken. Ik maakte de film magerder, sluwer en scherper”.
In een periode waar racistisch geweld in de Amerikaanse samenleving een heropleving kent, worden slavernij films zoals 12 Years a Slave, Django Unchained en The Birth of a Nation vooral als metaforische verhalen gezien. Waarbij de graad van realisme van de weergegeven brutaliteiten (gore in een historisch jasje) én het delen van het point-of-view van slaven (en hun woede) voor waardering zorgen. Free State of Jones, het waargebeurde verhaal van een blanke Zuiderse deserteur die met zijn rebellie de Afro-Amerikaanse zaak dient, past niet in dit stramien en bleef daardoor ondergewaardeerd.
Stanley Kubrick (1928-1999) was het prototype van de ’maverick director’: bezeten, eigenzinnig en origineel. Maar zijn gedrevenheid ging verder; hij was een perfectionist, een visionair schrijver met beelden, een eenzaat die vluchtte uit de wereld waarop hij zijn camera richtte.
