Alfred Hitchcock is dood. Al een tijdje. 38 jaar om precies te zijn. Maar de films van de Britse cineast blijven onsterfelijk. Zeker Vertigo, zijn meesterwerk uit 1958. Een visueel verteld duizelingwekkend liefdesverhaal en een van de mooiste en meest spirituele films ooit gemaakt. Niemand heeft iets wonderbaarlijker gefilmd dan James Stewart die met zijn auto een half uur lang Kim Novak schaduwt door de heuvelachtige straten van San Francisco. Een staaltje van pure, dialoogloze cinema ontstaan in het creatieve brein van de ‘master of suspense’. Hitchcock vertrok van een misdaadroman van Boileau-Narcejac, ‘D’entre les morts’, maar gooide op een plotelement na haast alles overboord. Niet toevallig liet hij zich wel eens ontvallen dat je van de slechtste boeken de beste films kan maken.
“Het is een schande om homo te zijn in Tsjetsjenië.” Welcome to Chechnya valt meteen met de deur in huis want David France’s documentaire illustreert die vaststelling met beelden van een mishandeling. “Al onze problemen komen door mensen als jij,” horen we, “we gaan je doden.” Geen loze stoerdoenerij want getuigenissen maken duidelijk dat in deze autonome deelrepubliek van Rusland LGBTQ’ers vervolgd, gemarteld en geliquideerd worden. Gelukkig verleent een ondergronds netwerk steun aan de slachtoffers. Welcome to Chechnya is een verhaal van gruwel en pijn, maar ook van moed en optimisme. Een viscerale documentaire die stevig binnenkomt. Te ontdekken tijdens Film Fest Gent.
“A heart is not judged by how much you love; but by how much you are loved by others” wist de tovenaar van The Wizard of Oz. Deze technicolor-musical uit 1939, gebaseerd op L. Frank Baums tijdloos kinderverhaal waarin een meisje uit Kansas naar een betoverd land “over the rainbow” trekt en ontdekt dat “there’s no place like home”, is ongetwijfeld de meest geliefde film ooit. Het is ook een van de meest invloedrijke, getuige Star Wars en Harry Potter, en werd door het American Film Institute tot ‘beste familiefilm aller tijden’ uitgeroepen. Deze magische klassieker voor de “young at heart” blijft nieuwe generaties bekoren.
Wonder Woman 1984: De lasso als moreel wapen in een macho universum.
Omdat multiplexen en IMAX schermen door COVID onbereikbaar werden verlegden de filmische superhelden en superheldinnen hun speelterrein naar digitale platformen. Twee quasi gelijktijdig uitgebrachte blockbusters uit het DC Comics universum, het geanticipeerde ‘Wonder Woman 1984’ en het gehypet ‘Zack Snyder’s Justice League’, gingen daarbij andere richtingen uit. Patty Jenkins surft op de tijdsgeest met een feministische heldin terwijl Zack Snyder diezelfde wondervrouw weg drumt in zijn op-aanvraag-van-de-fans gereanimeerd viriel ‘Justice League’ epos. Het illustreert hoe het genre en filmmakers worstelen met de gender problematiek én de ambiguïteit van superhelden en superheldinnen.
Zijn kortfilms Land of the Heroes (2010), Baghdad Messi (2012) en Bad Hunter (2014) leverden hem 97 (!) internationale festivalprijzen (o.m. in Berlijn) en lidmaatschap van de Academy of Motion Pictures Arts and Sciences op (waardoor hij mag stemmen voor de Oscars), maar het was tot 2017 wachten op het langspeelfilm debuut van de Vlaams-Koerdische filmmaker Sahim Omar Kalifa (° 1980). Zagros is echter wèl meteen een voltreffer, een heuse emotionele mokerslag.
“David Fincher schildert met mensen,” aldus acteur Jake Gyllenhaal, “het is moeilijk om een kleur te zijn”. Zeker met 70 ‘takes’ per ‘shot’. De maker van de eerste volledig digitaal opgenomen en verwerkte studiofilm is immers zowel perfectionist als pionier. Zodiac vormt een nieuw keerpunt in de filmgeschiedenis.
mrt 19, 2016 // by Ivo De Kock // actueel, Belgische cinema, nieuws, thema // Reacties uitgeschakeld voor De wonderlijke jaren van de Vlaamse Film
THE BROKEN CIRCLE BREAKDOWN: Een Vlaamse hit
De Vlaamse film is (schreven we anno 2013) hot. Wie daaraan nog mocht twijfelen werpt best een blik op het ellenlange ‘wordt verwacht’ lijstje van de volgende maanden. Daarop prijken onder meer Marina (Stijn Coninx), De Behandeling (Hans Herbots), Kampioen zijn blijft plezant! (Johan Gevers), Flying Home (Dominique Deruddere), Los Flamencos (Daniel Limbo), Image (Adil El Arbi & Bilall Fallah), 82 dagen in april (Bart Van den Bempt), Het Vonnis (Jan Verheyen), I’m the same, I’m another (Caroline Strubbe), Brabanconne (Vincent Bal), Halfweg (Geoffrey Enthoven) en Allez Eddy! (Gert Embrechts).
“Misschien kunnen wehet beter een subgenre noemen,” benadrukte Bernard Benoliel toen hij in Cinematek een filmcyclus kwam voorstellen, “de road movie komt laat op de proppen (in de filmgeschiedenis) en is in grote mate schatplichtig aan de western, voegt er een hernieuwde hoop op verovering van het Westen aan toe samen met een kritische herlezing”. Voor wie na On the Road van Walter Salles meer wil lezen over roadmovies schreef deze filmkenner samen met Jean-Baptiste Thoret het interessant en fraai geïllustreerd standaardwerk ROAD MOVIE, USA.
CLOUD ATLAS: Onverfilmbaar of filmisch meesterwerk
“And now, the end is here; and so I face the final curtain,…” lijken p-books in koor te zingen nu de e-reader oprukt. Literatuur zou immers als een boekig medium ten dode zijn opgeschreven. Zou, want het einde van het papieren boek is al meermaals aangekondigd zonder dat die voorspelling uitkwam. En daar heeft het opnieuw alle schijn van. Het computer- en smartphone-scherm lijkt het boek immers juist populairder te maken terwijl de tsunami boekenverfilmingen literatuur opnieuw en sterk in beeld brengt bij een jong publiek. Literatuur wordt nog lang niet verbannen naar het museum en het papieren boek gaat helemaal nog niet de weg op van de (verdwenen) glazen melkfles.
“Er zijn ergere misdaden dan het verbranden van boeken,” schreef Joseph Brodsky, “een daarvan is ze niet lezen”. Een andere misdaad lijkt wel boeken te verfilmen. Want bij elke filmadaptatie staan er drommen literatuurfans klaar om te beweren dat het boek aanzienlijk beter was. Maar “als kunst volmaakt is, dan is de wereld overbodig” wist Jorge Luis Borges. Alhoewel er een verschil is tussen het genieten van films en van literatuur draaien beiden rond het tijdelijk verlaten van de volwassenenwereld en het prikkelen van onze verbeelding.
