REDACTED
Meer dan 4 jaar na de Amerikaanse invasie van Irak trekt ook Hollywood ten strijde. Op een ogenblik dat de Amerikanen de oorlog beu zijn – 2 op 3 zijn voor terugtrekking van de troepen – en de populariteit van de regering Bush in vrije val lijkt, mengt de filmindustrie zich in het conflict. Tijdens een najaar dat traditioneel in de greep van Oscarkoorts zit, wordt een batterij louterende en/of politieke films in stelling gebracht.
HAILE GERIMA
Een veelfilmer is de in Ethiopië geboren en tijdens de sixties naar de V.S. geëmigreerde onafhankelijke cineast Haile Gerima niet. Maar de regisseur van Sankofa en Teza heeft boeiende dingen te vertellen over blanke mainstream cinema, zwarte filmmakers, problematische filmrestauraties, dekolonisering van de geest, de Afrikaanse diaspora, de nood aan verzet en de verheerlijking van ‘zijn’ filmcollectief L.A. Rebellion.
THE SYMBOL OF THE UNCONQUERED
Een in de vergetelheid gesukkeld maar nog altijd fascinerend én omstreden hoofdstuk van de Amerikaanse filmgeschiedenis is dat van de ‘race films’. Deze populaire op een zwart bioscooppubliek gerichte films met een volledig zwarte cast werden geproduceerd buiten het Hollywood establishment in de periode tussen 1915 en eind jaren veertig. Ze boden Afro-Amerikaanse pioniers de kans een eigen stijl en thematiek te ontwikkelen maar verdwenen met de segregatie. Om daarna denigrerend bekeken te worden door nieuwe generaties zwarte filmmakers. Dankzij de digitale restauratie van de in slechte staat verkerende 16 mm kopieën komen de pioniers opnieuw in beeld.
THE TROUBLE WITH HARRY
De grote massa van bioscoopbezoekers en dvd-kijkers heeft een broertje dood aan verveling. De filmindustrie is daarvan op de hoogte en produceert daarom veelal films waarbij geen tijd wordt gelaten aan de consument om zich van een relatie tussen hem en wat hij ziet bewust te worden. Alles blijft in beweging om vooral niet stil te moeten staan bij het feit dat cinema een dialoog voert met de wereld. Maar terugkijken vertraagt de blik en een kleine ‘retrospectieve’ van klassiekers toont hoe beelden iets zeggen over mensen en hun verbeelding.
LA GRANDE BOUFFE
“De mens is wat hij doet” wist de Franse schrijver André Malraux. “Kijk hoe mensen feesten en je weet wie ze zijn” vullen veel cineasten aan. Het begrip ‘feest’ wordt gedefinieerd als een samenkomst van een onbepaald aantal personen ter gelegenheid van een heuglijke gebeurtenis of een gedenkdag. De gebeurtenis is vaak een mijlpaal in het leven (geboorte, verjaardag, overgang naar jong volwassenheid, huwelijk) of een collectief (soms religieus) ritueel (Kerstmis, nieuwjaar, nationale feestdag, buurtfuif). Maar feesten kunnen ook zonder directe aanleiding plaatsvinden en een groep, familie of gemeenschap genot en plezier verschaffen. Vaak dankzij voedsel, drank en muziek. In films zeggen feestjes veel over de aanwezigen maar nog meer over de samenleving.
HARRY BENSON
“Alles stroomt en niets is blijvend” wist Heraclitus. Al heb je vaak de indruk dat alles terug komt. Zo ook de huidige revival van de documentaire die herinnert aan de vorige hoogdagen midden jaren 2000. En meteen dus ook waarschuwt voor een nakende terugval. Maar is er na het Michael Moore effect toen, nu sprake van een Netflix effect? En sluit de hype ook al de crash in zich?
PACIFIC RIM
De Apocalyps is in Hollywood niet langer enkel een leuk filmonderwerp, sinds enkele maanden is doemdenken ook verbonden met de droomfabriek zelf. Het was Steven Spielberg die de trend startte door in juni tijdens een panelgesprek een implosie te voorspellen. “Het is een zootje, de chaos is totaal,” aldus Spielberg, “maar uit die chaos zullen wonderlijke dingen ontstaan. Er zijn momenteel fantastische mogelijkheden voor jongeren die naar de industrie komen en zeggen ‘ik ga dit doen en niemand zal me stoppen’”. De profeet mag dan al aan de heropbouw denken, feit is dat de fabriek al een tijdje niet meer droomt.
PETE’S DRAGON
2016, het jaar waarin een cameo-acteur uit Home Alone het tot Amerikaanse president schopte, zal ook in de Hollywoodgeschiedenis geboekstaafd staan als uitermate donker. Want de zelfvernietiging van de filmindustrie leek ingezet. “Box Office Meltdown” titelde Variety en Film Comment bevestigde dat “the year did turn out to be a disaster”.
RAFTAN
De internationale migratiestromen, en vooral die van Zuid naar Noord en van ontwikkelingslanden naar Westerse rijke landen, zorgden de laatste jaren in Europa helaas voor veel onbegrip en vijandige reacties. Gelukkig ook voor empathie bij heel wat mensen en daarbij speelden filmmakers zeker een rol.
LEAVE NO TRACE
Terwijl het Trump regime Hollywood aanzet om de productie van populistisch vertier op te drijven doen Amerikaanse Onafhankelijke filmmakers wat ze al jaren deden: hun land een donkere spiegel voorhouden. Met extra verbetenheid en de wil zich te verzetten tegen de door algoritmes gestuurde entertainment industrie.