Luca Guadagnino’s Call Me by Your Name: Proustiaans liefdesverhaal
CALL ME BY YOUR NAME
A Bigger Splash regisseur Luca Guadagnino ontroert met Call Me by Your Name, een sensueel verhaal over seksueel en emotioneel ontwaken.
CALL ME BY YOUR NAME
“Film is een spiegel van de realiteit en het is een filter” zegt een kunsthistoricus in Call Me by Your Name. Een uitspraak die Luca Guadagnino’s melancholische en sensuele mainstream queer film perfect illustreert. De Italiaanse regisseur van Io sono l’amore en A Bigger Splash brengt de jaren tachtig tot leven via realistische details (Converse sportschoenen, Talking Heads t-shirt, Penguin Classics, The Psychedelic Furs) maar houdt de politiek-economische realiteit buiten beeld. In de paradijselijke uithoek van Lombardije waar twee jongemannen een zomerse romance beleven lijkt de tijd stil te staan en de harde werkelijkheid ver weg. De kroniek van een seksueel ontwaken wordt gekleurd door een emotionele filter. Via gevoelens en verlangens kijken we zowel naar erotiek als naar de intellectuele microkosmos die het landelijke familiedomein is.
CALL ME BY YOUR NAME
Daar waar romanauteur André Aciman terugkeek naar het verleden via herinneringen dompelen Guadagnino en scenarist James Ivory (Maurice is niet ver weg) ons onder in een 1983 dat tegelijk ‘hier en nu’ én heel onwerkelijk aanvoelt. Een zweterige zomerdroom. Loom én opgewonden. Wanneer professor Perlman, een academicus gebiologeerd door archeologie, een student aantrekt als researchhulp wordt zijn zeventienjarige zoon Elio uit evenwicht gebracht door de zelfzekere Amerikaan Oliver. Een dagelijks bestaan dat draait rond piano spelen, lezen, zwemmen, discussiëren over kunst en fruit verorberen blijkt een geschikte voedingsbodem voor verveling en onrust. Maar ook voor verlangen en seksuele opwinding.
CALL ME BY YOUR NAME
Lang gebeurt er weinig of niets in Call Me by Your Name en toch slaagt Guadagnino erin om ons gefascineerd te doen toekijken hoe de twee rond elkaar cirkelen. Letterlijk tijdens een poëtische fietstocht. Stukjes dagelijks leven wisselen af met flashes van fruitoverladen erotische fantasieën. Er wordt ook veel gegluurd en gekeken door raamkaders. Voyeurisme blijkt de spiegel van onderdrukt verlangen. Dat verlangen uit zich soms heel gesofisticeerd (pianospel als verleidingsrecital) en op andere momenten vrij primair (hongerig verorberen van een zachtgekookt ei). Als gold het een reactie op een gevoel van verstikking. Waardoor passie een vorm van bevrijding wordt.
CALL ME BY YOUR NAME
Call Me by Your Name had het zoveelste coming-of-age verhaal kunnen worden dat focust op ‘verloren onschuld’ maar die moraliserende insteek ontbreekt. Wat de geliefden ontdekken is zintuiglijkheid en gevoeligheid, de troostende kracht van gesprekken over “the things that matter” en een intimiteit die elke fysieke band overstijgt. Maar een zomer loopt onvermijdelijk ten einde in dit Proustiaans liefdesverhaal en tijdens een treinreis duikt het spook van de vergankelijkheid op. Relaties blijken even vluchtig als het bestaan maar liefde blijft onverwoestbaar. Wanneer een trotse vader in een monoloog zijn zoon prijst omdat die geen kansen verspilde is de scène zowel cerebraal als emotioneel. Naar het beeld van een film die het hoofd en het hart viseert. Met succes.
IVO DE KOCK
(Artikel verschenen in De Filmkrant, januari 2018)
Call Me by Your Name **** BRA-I-F-USA, 2017 / REGIE LUCA GUADAGNINO /132 MINUTEN / MET ARMIE HAMMER, TIMOTHÉE CHALAMET, MICHAEL STUHLBARG, AMIRA CASAR, ESTHER GARREL, VICTOIRE DU BOIS / DISTRIBUTIE SONY / TE ZIEN VANAF 11 JANUARI
CALL ME BY YOUR NAME