André Téchiné’s Impardonnable: Existentiële tragedie

feb 17, 2017   //   by Ivo De Kock   //   Algemeen, drama, film, genre, regisseur, tragedie  //  No Comments

IMPARDONNABLES

“Films vormden mij enige venster op de wereld” blijft André Téchiné (Impardonnables) herhalen, “ze waren mijn enige mogelijkheid om te ontsnapen aan mijn familiaal milieu en mijn kostschoolbestaan. Het was waarschijnlijk gevaarlijk want via film leerde ik hoe de wereld werkt en hoe menselijke relaties marcheren.  Maar het was magisch en ik was vastbesloten de draad van die magie te volgen.”

Die leidde via een job als criticus bij Cahiers du Cinéma en samenwerking met Nouvelle Vague cineasten naar een regiedebuut in 1969 (Pauline s’n va) en een carrière die in het teken staat van vormexperimenten en het onderzoek van individuele emoties, seksualiteit en de condition humaine.

Téchiné kiest voor het problematische subject en voor de momenten dat het leven zijn vorm krijgt, met die bedenking dat die vorm altijd tijdelijk moet zijn. Getuige films zoals Les Soeurs Brontë, Hôtel des Amériques, Rendez-vous, Le lieu du crime, J’embrasse pas, Les Temps qui changent, Les Témoins en La Fille du RER.

IMPARDONNABLES

Téchiné houdt van films met een hoek af. Films die je net zoals hun personages constant lijken te ontglippen. Films gedraaid alsof elke scène een kortfilm is. Daarom waarschuwde hij voor de ‘bedriegelijke conventionaliteit’ van Impardonnables. Een film die begint als een ’gewone’ romantische komedie met toeristische inslag.

Een schrijver versiert in Venetië een mooie villa (op het eiland Sant’ Erasmo) en dito vrouw om zich na aanvankelijke euforie snel te ontpoppen tot een jaloerse echtgenoot en ongeruste vader. We lijken af te stevenen op een bitterzoete romcom over de artistieke, familiale en sentimentele tribulaties van de voyeuristische expat Francis, de mysterieuze multiculturele Judith en de door het liefdesvirus gebeten dochter Alice.

Maar dan slaat de toon van deze Philippe Djian-adaptatie om en blijkt de vederlichte intro slechts een deeltje van een barokke puzzel met verschillende pistes. Téchiné laveert tussen harde misdaadfilm en dromerige zedenstudie, tussen sentimentele tragedie en existentieel drama, en introduceert met de jonge crimineel Jérémie een verontrustend personage.

De net uit de gevangenis vrijgelaten jongeman, snel ontmaskerd wanneer hij als de door Francis ingehuurde detective Judith volgt door de straten van Venetië, is emotioneel zwaargewond maar vertoont toch ’onvergeeflijk’ gedrag. Hij hoort thuis in het rijtje ’impardonnables’ die zowat de rode draad vormen door Téchiné’s oeuvre.

Terwijl Impardonnables andermaal bewijst dat hij de minst cynische aller Franse regisseurs is. Iemand die zelf siddert wanneer hij ons met sadistisch geweld (tegen een vinnige Jack Russel terriër) een uppercut toedient. Waardoor de scène zoveel maal sterk blijft nazinderen. Het leven is voor André Téchiné geen lange ‘zen’ stroom.

IVO DE KOCK

(Artikel verschenen in FILMMAGIE, n° 616, juli 2011)

 

IMPARDONNABLES: André Téchiné, F 2011, 113; met André Dussolier, Carole Bouquet, Mélanie Thierry Adriana Asti; dis. Lumière.

Leave a comment