Een goede romantische komedie wordt beter met de jaren. Dat bewijst het uit 1989 daterende When Harry met Sally, Rob Reiners nog altijd aanstekelijke rom com die Leslye Headland inspireerde tot een hedendaagse variant van het ‘goede vrienden die angst hebben om geliefden te worden’ stramien. Sleeping with Other People is net als Headlands vorige, Bacholorette, een verdienstelijke niet vanuit mannelijk oogpunt vertelde komedie.
Westernhelden bestedenveel tijd en aandacht aan zich (laten) wassen en scheren. Het laat de cowboy toe om zijn lichaam te tonen en na een tocht door de wildernis een rituele hergeboorte te ensceneren. Ook de Britse regisseur John MacLean weet dat deze rituelen er in klassieke westerns voor zorgen dat het lichaam van de protagonist wordt hersteld of een zodanige vorm krijgt dat het viriliteit uitstraalt. Getuige zijn melancholische coming of age western Slow West.
John MacLeans Slow West is een laconiek frontier sprookje dat laveert tussen de klassieke en de revisionistische western. De tocht van een premiejager en een tiener door het Wilde Westen legt zowel een pijnlijke leerschool als een harde werkelijkheid bloot. “Er liep een grote verscheidenheid aan mensen rond in het Westen”, stelt de Britse cineast, “Chinese spoorarbeiders, Duitse veeboeren, Schotse schaaphoeders en Scandinavische winkeliers. Ik verwijs naar die realiteit maar knipoog ook naar Leone’s Once Upon a time in the West, AltmansMc Cabe & Mrs Miller en Dead Man van Jarmusch”.
“Ik probeer me met elk personage te identificeren,” stelt David Gordon Green, “wanneer een personage te ver van me af staat voel ik me niet de geschikte auteur”. De onafhankelijke filmmaker uit Arkansas behoort tot de Terrence Malick-school en valt op door zijn respectvolle, poëtische benadering van kwetsbare mensen verankerd in een genadeloos mooi landschap en meegesleurd in een pijnlijk authentieke maalstroom van emoties. Snow Angels die neerstorten of wegvliegen.
Enfant terrible Oliver Stone blijft om zich heen schoppen. Vooral in woorden. President Obama, Pokemon en de Amerikaanse inlichtingendienst moesten er onlangs aan geloven. Want de met samenzweringstheorieën flirtende regisseur van Platoon, JFK en Nixon wond zich op over “het spook van het surveillance capitalism.” Lokaliseren en volgen als big business en politieke controle. “Ik denk dat we paranoïde geboren worden,” geeft Stone toe, “maar soms hebben zelfs paranoïde mensen gelijk. En dat is een understatement.” Volgens hem leven we in “a one-government world” en “a really scare time.”
SNOWDEN: De politieke en morele waarschuwingen van Oliver Stone
Met Snowden, een biopic over klokkenluider Edward Snowden, knoopt Amerikaans cineast Oliver Stone weer aan bij de rusteloze cinema waarmee hij in de jaren tachtig en negentig school maakt. Onderstroom van deze politieke thriller is woede en het standpunt is dat van de rebel/patriot. Geen foutloze film maar Stone heeft wel het lef om van een gedemoniseerde ‘verrader’ een (romantische) held te maken én het machtsmisbruik van de surveillancestaat aan te klagen.
Genrefan Bong Joon-Ho is erin geslaagd bij zijn overstap naar Hollywood zijn ziel niet te verkopen. Met het apocalyptisch actiedrama Snowpiercer maakt de regisseur van de thriller Memories of Murder en de monsterfilm The Host een ambivalente blockbuster die zowel spectaculair als sfeervol, zowel opwindend als politiek geladen is.
Met de allegorische sciencefiction actiefilm ‘Snowpiercer’ zet de Zuid-Koreaanse cineast Bong Joon-ho ons op onderhoudende wijze aan het denken. De klassenstrijd blijkt de ecologische Apocalyps te hebben overleefd en leidt tot een explosief conflict in trein die rond een onleefbaar geworden aarde cirkelt. De rijdende gesloten wereld is het toneel van verzet en onderdrukking.
«Andrei Tarkovski bleef in al zijn films zichzelf, ondanks de obstakels die hij moest overwinnen en de ideologische stress waaronder hij stond. Hij was een kunstenaar-strijder die telkens opnieuw voor zijn werk moest vechten en dat gek genoeg altijd opnieuw succesvol deed. Andrei slaagde erin de films te maken die hij voor ogen had». Met deze woorden, en een blik die trots en pijn verraadt, getuigt Marino Tarkovskaja op de dvd van Solaris over haar broer, de legendarische filmdichter Andrei Tarkovski (1932-1986).
Sollers Point is pas de vierde langspeler van Matt Porterfield maar met werk opgenomen in de permanente collectie van het MoMA en bekroond op diverse festivals is de uit Baltimore afkomstige filmmaker uitgegroeid tot een van de vaandeldragers van de Amerikaanse onafhankelijke cinema. Een impressionistisch cineast die subtiel, somber én hoopvol filmt.
